Ήταν το 1977 και όταν έμπαινα με τη μαμά μου στο τρένο να κατεβούμε στην Ομόνοια, τραγουδούσα..."Κάθε τμήμα κι ενα τέλειο μαγαζί".
Σε όλη την διαδρομή μέσα στο τρένο σκεφτόμουν: "Τι θα ψωνίσω, τι θα φάω στο self service και ποιον φουσκωτό Άι Βασίλη θα αγόραζα; Αυτόν με το μπαστούνι, ή τον σκέτο; Κάθε Χριστούγεννα αγόραζα Άι-Βασίλη φουσκωτό, ο οποίος δεν προλάβαινε ποτέ να φτάσει στο σπίτι γιατί τον είχα τρυπήσει στην διαδρομή.
Το πρώτο θαύμα των Χριστουγέννων που έζησα εκείνη την πρώτη ημέρα που αντίκρυσα το Μινιόν, ήταν οι κυλιόμενες σκάλες. Όταν τις ανέβαινα ένιωθα σαν κομψή αεροσυνοδός. Στις σκάλες η μαμά μου, πάντα μου κρατούσε σφιχτά το χέρι γιατί συνήθιζα να το σκάω για να τις ανεβώ ανάποδα. Τις ανέβαινα αλλά... ως εκ θαύματος δεν χτύπησα ποτέ.
Το δεύτερο θαύμα ήταν ο έβδομος όροφος. Εκεί υπήρχαν παιχνίδια, βιντεοπαιχνίδια, εποχιακά Χριστουγεννιάτικα. Είχε τα πάντα...κούκλες, επιτραπέζια και χιλιάδες άλλα παιχνίδια απλώνονταν μπροστά μου και περίμεναν να τα αγοράσω. Δεν ήξερα τι να διαλέξω γιατί υπήρχαν τα πάντα. Υπήρχε επίσης μία μεγάλη απομίμηση ελέφαντα- κάτι σαν σημερινό installation- που όμως πολύ με τάραζε.
Διαβάστε περισσότερα στο womantoc.gr