Καταρχήν να ξεκαθαρίσω το εξής. Εκτιμώ περισσότερο τους ανθρώπους που αρνούνται να έχουν ζώα στο σπίτι τους, επειδή γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, από εκείνους που τα κρατούν σε κακές συνθήκες.
Ζώα στα μπαλκόνια, στις ταράτσες, στις πυλωτές, που βγαίνουν μόνα τους και κάνουν βόλτες, χωρίς καθαρό νερό , κανόνες υγιεινής και σταθερή σίτιση, χωρίς ιατρική περίθαλψη ή περιλαίμια, μου προκαλούν ένα μείγμα θλίψης και οργής. "Ξέρει αυτό! Μη φοβάσαι", "Έχει μάθει χωρίς λουρί", "Τα ζώα πρέπει να είναι έξω" είναι οι συνήθεις απαντήσεις ανθρώπων που σίγουρα δεν αντιμετωπίζουν τα ζώα σαν μέλη της οικογένειάς τους.
Ένα τέτοιο βασανισμένο σκυλάκι που το έδερνε ο ιδιοκτήτης του, η Μπλου, είναι από το 2019 μέλος της οικογένειάς μας και μας έχει κάνει - χωρίς καμία υπερβολή- ευτυχισμένους.
Η Μπλού(κα) μας
Η υιοθεσία της είναι ένα happy end, σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις με τραγική κατάληξη. Με φρικάρει η ιδέα ότι ένα ανυπεράσπιστο ζώο βρίσκεται στα χέρια ενός αρρωστημένου μυαλού και ζει μαρτυρικά μέχρι το τέλος του. Ότι ένα αδέσποτο θα βρεθεί στο δρόμο ενός αχαρακτήριστου που μπορεί να το χτυπήσει ή να το βλάψει. Ή ότι πεινασμένο ζώο θα φάει το δηλητηριασμένο φαγητό και μετά από χρόνια ταλαιπωρίας θα πεθάνει έτσι. Άδικα.
Την ίδια στιγμή χιλιάδες φιλόζωοι και εθελοντές τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα και περιθάλπτουν ζώα που δεν μπορούν να ζήσουν πλέον έξω, επειδή κάποιος τα τραυμάτισε ή επιχείρησε να τα θανατώσει. Στειρώνουν, ταΐζουν, προωθούν υιοθεσίες, με δικά τους χρήματα. Καλύπτουν το κενό της πολιτείας και όχι μόνο δεν βρίσκουν στήριξη αλλά αντιμετωπίζουν και ρατσισμό από κάποιους που τους θεωρούν γραφικούς.
Για αυτό το κύμα οργής που προκάλεσε η ιστορία βασανισμού του χάσκι στην Αράχωβα μου έδωσε ελπίδα. Οι άνθρωποι ζητούν τη σύλληψη του δράστη που ξέσπασε την αρρώστια του σε ένα αθώο πλάσμα. Και ζητούν το αυτονόητο, την τιμωρία του. Όχι δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη πλέον η κλωτσιά στο δρόμο ή εκείνος που επίτηδες δεν κόβει ταχύτητα και χτυπά γάτες, σκύλους, περιστέρια. Ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται και να μάθουμε να μιλάμε αν πέφτει κάτι στην αντίληψή μας. Να μην φοβόμαστε. Μόνο αγάπη μας προσφέρουν τα ζώα και δεν τους αξίζει αυτή η ζωή. Ούτε αυτό το τέλος.