Ντόμπρος. Αυτήν τη λέξη σκέφτομαι με μιας, όταν ξαναπαίζω σαν κασέτα στο μυαλό μου την κουβέντα μας με τον Γιώργο Σαμπάνη που έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του διπλού του άλμπουμ "Λες Και Με Ξέρεις" από την Cobalt Music. Με την ίδια ειλικρίνεια λοιπόν, παραδέχομαι πως αμφιταλαντεύτηκα πολύ για να μην προλογίσω αυτήν τη συνέντευξη με προτάσεις διανθισμένες με τίτλους επιτυχιών του. Μεταξύ μας, αφενός είναι άπειρες αφετέρου δεν το χρειάζεται· σίγουρα, κάπου κάπως κάποτε, κάποια από όλες έχεις σιγοτραγουδήσει στη ζωή σου. Ακόμη κι αν δεν το ξέρεις.
Το διπλό, ολοκαίνουργιο άλμπουμ "Λες και με Ξέρεις", στα δικά μου αυτιά, μοιάζει να αφηγείται μία ιστορία. Ισχύει;
Ναι, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων χρόνων καραντίνας, δυσκολιών και ελπίδας. Μια ιστορία για ανθρώπους που βγήκαν από τη ζωή μου... αλλά και για άλλους που ήρθαν για να μείνουν. Νομίζω πως διαβάζοντας κανείς το εισαγωγικό σημείωμα, μπορεί να καταλάβει. Λέει όλα αυτά που συνέβησαν στο 100%. Μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια άλλαξαν πάρα πολλά. Μέσα σε μία εβδομάδα "έφυγαν" δυο αγαπημένοι μου συγγενείς, ενώ μέσα στην ίδια χρονιά ακόμα ένας. Βρέθηκα σε μία πολύ σοβαρή σχέση, έφυγα από μία άλλη πολύ μεγάλη, σταμάτησα να συνεργάζομαι με τον μάνατζέρ μου έπειτα από 11 χρόνια, έπειτα ήρθαν άλλοι συνεργάτες... συνεργάτες καρδιάς. Άλλαξε η ζωή μου καταιγιστικά και για έναν ταύρο στο ζώδιο όπως εγώ, αυτό δεν είναι πολύ εύκολο.
Μέσα σε αυτά, πρόσθεσε και το ότι στο νέο άλμπουμ δεν συνεργάζομαι αποκλειστικά με την Ελεάνα Βραχάλη και αυτό θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη καλλιτεχνική αλλαγή που έχω κάνει τα τελευταία 10 χρόνια. Ήταν μία απόφαση που πάρθηκε από κοινού, είμαστε πάρα πολύ φίλοι και φυσικά, μπορεί να γράψουμε το επόμενο άλμπουμ μαζί. Τώρα πρόσφατα μάλιστα, κάναμε ένα τραγούδι μαζί για τον Σωκράτη Μάλαμα, για την Έλενα Παπαρίζου, όπως και για άλλους καλλιτέχνες, απλώς δε γράψαμε μαζί για μένα. Το "Λες Και Με Ξέρεις" είναι ένα πολυσυλλεκτικό άλμπουμ από συναισθηματική και καλλιτεχνική ανάγκη.
Μιλούν για εσένα τα τραγούδια;
Είναι πολλά εκείνα που κάπως με περιγράφουν, η "Άγρια Θάλασσα", το "Αυτό που Αγαπάς", ο "Ονειροπαρμένος", το "Λίγο Λιγότερο" και άλλα σαν το "Κάτι Σαν Αστέρι", που μπορεί να μη με περιγράφουν στο τώρα αλλά θυμίζουν κάτι από εμένα όταν ήμουν φοιτητής και προσπαθούσα από τα ΤΕΦΑΑ να μεταπηδήσω στο τραγούδι. Όλα τα τραγούδια μου περιέχουν κάτι που έχω ζήσει. Πόσο συγκλονιστικός είναι ο στίχος που λέει "Κάτι που αν το ζήσω δε θα μισήσω την ομορφιά" που έγραψε η Ελένη Γιαννατσούλια... Τον διάβασα και με πήραν τα ζουμιά.
Καταλαβαίνω πως τα άλμπουμ για σένα είναι κάτι σαν ένα μικρό βιβλίο.
Απορρίπτω ό,τι δε με αφορά, το οποίο αν το σκεφτείς είναι κάπως... γελοίο. Αυτό τα κάνει πολύ προσωπικά, τη μουσική μου πολύ συγκεκριμένη, αλλά είναι και το μόνο που μπορώ να νιώσω. Δηλαδή, κάθε τραγούδι από αυτά που έχω επιλέξει να πω, το έχω πει για κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Δε σου κρύβω ότι υπάρχουν κι άλλα πολλά που δε μπήκαν και είναι αρκετά καλά.
"Μια ζωή ήττες δέχομαι, δε μ' αγάπησα, παραδέχομαι", λέει ένας στίχος.
Η αρχή της ψυχανάλυσης είναι αυτή.
Κάνεις;
Όχι, αλλά δε χρειάζεται να έχω κάνει για να το "διαβάσω" ως θέμα. Μπορείς να διαβάσεις Fromm και απλά να καταλαβαίνεις ότι το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι η αρχή των πάντων. Οπότε το "Δε μ' αγάπησα, παραδέχομαι", είναι το πρώτο βήμα για την επίλυση του προβλήματος.
Πότε το συνειδητοποίησες αυτό;
Τον στίχο αυτό τον έγραψε η Ελένη (σ.σ. Γιαννατσούλια) και δε μου έδωσε πολλές επιλογές, ήθελα να τον τραγουδήσω. Έγραψα τη μελωδία και απλά μετά από πολλά "κύματα" και σκέψεις, την έστειλα σε εκείνη. Την άκουσε και μετά από δύο ημέρες μου διάβασε στο τηλέφωνο τους στίχους. Θυμάμαι τη στιγμή σα χθες: Είμαι σε ένα ταβερνάκι στην Καλλιθέα, ακούω τον συγκεκριμένο στίχο και χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, κλαίω. Δεν έκλαιγα γιατί κάτι συνέβη, έχασα κάποιον, χτύπησα ή οτιδήποτε άλλο. Δάκρυζα όμως και κατάλαβα ότι με αφορά. Γιατί, για να αντέδρασα έτσι, κάτι μέσα μου "ακούμπησε". Την ευχαρίστησα και της είπα ότι θα το πω.
Σε αγαπάς περισσότερο τώρα;
Κάποιες στιγμές ναι, κάποιες όχι. Εξαρτάται. Δεν είμαι ο ίδιος, καταλαβαίνω ότι αλλάζω συνέχεια είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο. Είμαι πολύ σταθερός σα χαρακτήρας, αλλά παράλληλα και κάπως "υδάτινος", δε μπορείς εύκολα να με πιάσεις. Είναι πολύ περίεργο αυτό το κράμα. Έχω κάποιες πολύ βασικές αρχές και στάσεις ζωής, αλλά ως προσωπικότητα είμαι "αέρας". Η εκάστοτε αλλαγή μου έχει πάντα να κάνει με εμένα τον ίδιο, όχι με τις σχέσεις μου με τους άλλους που είναι σταθερές. Έχω φιλίες για παράδειγμα, που κρατούν δεκαετίες.
Ο "νέος" Γιώργος πώς είναι λοιπόν;
Δεν ξέρω. Τον γνωρίζω μέρα με τη μέρα και όταν τον μάθω καλά, πάλι αλλάζει γιατί βαριέται. Είναι και ίδιον της μουσικής αυτό. Δηλαδή ακούγοντας το ίδιο άλμπουμ, π.χ το In the Court of the Crimson King των King Crimson που είναι το αγαπημένο μου ροκ άλμπουμ, 758.000 φορές μέσα σε 20 χρόνια, τώρα ηχεί αλλιώς στα αυτιά μου, και αύριο αλλιώς θα είναι επίσης. Είναι ακριβώς το ίδιο αν το σκεφτείς.
Εσένα σου αρέσει αυτή η αλλαγή σε σένα;
Είναι σα να πας να ρωτήσεις τη γη αν της αρέσει το πώς είναι τώρα. Είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Δεν αλλάζουμε απαραίτητα επειδή μας αρέσει, αλλά επειδή συμβαίνει. Αλίμονο αν δεν αλλάζουμε, αλλάζεις ακόμη κι όταν βλέπεις λευκές τρίχες στο πρόσωπό σου. Όταν βλέπεις μία συναισθηματική πληγή μετά από 20 χρόνια, σε έχει αλλάξει, είσαι κάτι άλλο και πλέον μπορεί και να μη σε αφορά καθόλου. Ή να σε αφορά ακόμα. Είναι όλα πολύ σχετικά, όμως αν με ρωτάς, οι αλλαγές είναι καλές. Είναι αποδεδειγμένο από τη βιολογία ότι είναι αναγκαστικές για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και για τη ζωή γενικότερα, οπότε χρειάζονται. Δε με τρομάζουν, ούτε οι αλλαγές ούτε οι πληγές. Τις δέχομαι καλόβολα, τις αγκαλιάζω και πάω παρακάτω.
Διαβάστε περισσότερα στο esquire.com.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
