Θυμάμαι ακόμη εκείνο το απόγευμα της 21ης Μαΐου του 1996. Δεν ήμουν καν 11 ετών και έβλεπα τηλεόραση στο πατρικό μου, στην Ιθάκη. Σε ένα έκτακτο δελτίο ειδήσεων (!) του ΑΝΤ1, γινόταν γνωστό πως ο Γιάννης Ιωαννίδης δε θα συνέχιζε ως προπονητής της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού, δύο μόλις ημέρες μετά το 73-38 εναντίον του Παναθηναϊκού στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος και την κατάκτηση του 4ου σερί τίτλου.
Στο παιδικό μου μυαλό, τελείωνε ο κόσμος. Ένιωθα να χάνω ένα μέλος της οικογένειάς μου. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Το "υπάρχει μπασκετικός Ολυμπιακός χωρίς τον Γιάννη Ιωαννίδη;" ήταν ένα πολύ λογικό ερώτημα που έκανα διαρκώς στον εαυτό μου - αρκετά χρόνια μετά θα αντιλαμβανόμουν αυτό που πειστικά είπε ο Μilan Τomic: "Ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ".
Εκείνος ο Ολυμπιακός όμως, η καλύτερη ομάδα των 90s στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού σύμφωνα με την FIBA, το σύνολο ανθρώπων που γαλούχησε γενιές και γενιές ερυθρόλευκων πιστών πολύ πριν το θρίαμβο της Ρώμης την αμέσως επόμενη χρονιά και προτού έρθει η αναγέννηση του ποδοσφαιρικού τμήματος, θα έχανε λίγη (ή περισσότερη) από την προσωπικότητά του.
Στην ενήλικη πια ζωή μου είχα την τύχη να δουλέψω μαζί με έναν πρώην στενό συνεργάτη του Θοδωρή Νικολαΐδη, του εμβληματικού εκδότη, ιδρυτή και διευθυντή του πάλαι ποτέ "Ευαγγελίου" των Ολυμπιακών, της καθημερινής αθλητικής εφημερίδας "Φως των Σπορ".
Σε μία ανύποπτη στιγμή, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο Θοδωρής Νικολαΐδης, όπως και κάποιοι ακόμη δημοσιογράφοι που είχαν το σταθερό τηλέφωνο του Σωκράτη Κόκκαλη, τον καλούσαν διαρκώς για πολλές σερί ημέρες, για να του εκφράσουν την αντίθεσή τους με την απομάκρυνση του Ξανθού από την τεχνική ηγεσία της ομάδας.
Αποκορύφωμα, ένα βραδινό τηλεφώνημα στο οποίο απάντησε η σύζυγος του κ. Κόκκαλη: "Πες στον άντρα σου, ότι είναι και πολύ μ@λ@κ@ς που άφησε τον Ιωαννίδη να φύγει". Και μετά το χαρακτηριστικό τουτ-τουτ-τουτ.
Διαβάστε περισσότερα στο esquire.com.gr