Ξεκίνησαν τη δραστηριότητά τους το 1983, γιορτάζουν φέτος τα 40 τους χρόνια κι ακόμη θεωρούνται -και είναι- από τις πλέον καινοτόμες και επιδραστικές βρετανικές ομάδες. Η "ψυχή" τους, όμως, είναι κατά κάποιον τρόπο γαλλική, όπως μαρτυράει το όνομά τους: ένας διαχρονικός φόρος τιμής στον σκηνοθέτη και δάσκαλο Jacques Lecoq , που εντρύφησε και εξέλιξε το σωματικό θέατρο. Οι τέσσερις ιδρυτές των Complicité ήταν μαθητές της σχολής του Lecoq, όπου διδάχθηκαν τις τρεις αρχές που καθόρισαν τη δουλειά τους: παιχνίδι, διαθεσιμότητα, συνενοχή. Η τελευταία είναι που έδωσε το όνομα στην ομάδα: αυτή τη συνενοχή με το κοινό θέλουν να αναπτύξουν στις παραστάσεις τους.
Ο πυρήνας της ομάδας ήταν διαπολιτισμικός: ο Βρετανός Simon McBurney, η Βρετανίδα Annabel Arden, ο Ιταλός Marcello Mani και η Αυστραλέζα Fiona Gordon. Η διαπολιτισμικότητα είναι δομικό χαρακτηριστικό τους, τόσο στη σύσταση του θιάσου όσο και των θεατών˙ γι’ αυτό και είναι από τις πλέον πολυταξιδεμένες ομάδες, έχουν παρουσιάσει παραστάσεις τους σε περισσότερες από 40 χώρες. Πρόκειται για έναν τρόπο ζωής και αντίληψης της τέχνης, που τους συνοδεύει μέχρι σήμερα. Μάλιστα, ο McBurney είπε χαρακτηριστικά στη συζήτηση με αφορμή την επικείμενη παράσταση στη Στέγη: "Δεν πιστεύω ιδιαίτερα ότι υπάρχει αυτό που λέμε εθνική κουλτούρα. Δεν ξέρω τι εννοούν όσοι λένε, ‘είμαι Βρετανός’. Ειδικά, πλέον, η Βρετανία είναι ένας δυστυχισμένος τόπος, είναι βίαιη, διχασμένη, υπεροπτική, ξενοφοβική, χωρίς ανοχή και συμπόνοια".
Ξεκίνησαν ως κολεκτίβα και ακόμη εστιάζουν σε μακρές περιόδους έρευνας. Αυτό είναι το κλειδί που κρατάει την ομάδα "νέα". Ο McBurney τόνισε στη ίδια συζήτηση: "Δεν αισθάνομαι τα σαράντα χρόνια της πορείας μας πίσω μου, νιώθω σαν να ξεκίνησα μόλις τώρα, κάθε φορά νιώθω σαν να ξεκινάω από την αρχή". Και κατά κάποιο τρόπο το κάνουν, ενθυμούμενοι πάντα κάτι που είχε πει ο Peter Brook. "Η μόνη ερώτηση που χρειάζεται μετά την παράσταση είναι: ήταν ζωντανή; Και για να είναι ζωντανή χρειάζεται να τη φροντίζουμε και να την τροφοδοτούμε, ώστε να επικοινωνεί με τον κόσμο. Γι’ αυτό και η παράσταση που θα δείτε στην Αθήνα, έχει ξαναδουλευτεί, είναι κατά κάποιο τρόπο μια νέα εκδοχή", συμπλήρωσε.
Μιλώντας για τους Complicité μιλάμε ουσιαστικά για (αυτούς που τελειοποίησαν) το θέατρο της επινόησης (devised), δηλαδή το θέατρο που δεν βασίζεται σε θεατρικό ή άλλο προϋπάρχον κείμενο, αλλά δημιουργεί ένα νέο κείμενο παράστασης πάνω σε κάποιο ερέθισμα, ένα θέμα, μια ιδέα. Στη δημιουργία των παραστάσεων συνεργάζονται καλλιτέχνες και ειδικοί διαφορετικών πεδίων, ενώ στηρίζονται ιδιαίτερα σε ό,τι προκύπει κατά τους αυτοσχεδιασμούς και στις δυνατότητες της σωματικής έκφρασης. Έτσι, κατά καιρούς έχουν βασιστεί σε θέματα που δεν είναι είναι τα κατεξοχήν "κατάλληλα" ή "δελεαστικά" για μια θεατρική παράσταση. "Μια από τις παραστάσεις μας ήταν για τα μαθηματικά", μας είπε ο McBurney, "και ο λόγος ήταν το γεγονός ότι δεν ήμουν καλός σε αυτά ως μαθητής. Κι όμως μέσα από την παράσταση κάτι κατακτήσαμε. Και πρώτα απ’ όλα την ανακάλυψη πως τα μαθηματικά είναι μια τέχνη, μια όμορφη τέχνη".
Αποτελούν πραγματικά πρωτοποριακή ομάδα, αφού ήταν από τις πρώτες που χρησιμοποίησαν την τεχνολογία: προέβαλλαν βίντεο ήδη από τη δεκαετία του ’90, ενώ στην παράσταση "Mnemonic" (1999-2002) ενέταξαν όχι μόνο έντονα φωτιστικά εφέ και προβολές βίντεο, αλλά και χρήση κινητών τηλεφώνων. Όπως όμως έχει δηλώσει ο McBurney: "Τα τεχνικά μέσα θα έμοιαζαν με τρικ αν δεν υπηρετούσαν το συναίσθημα" και η προσέγγιση του στην τέχνη του θεάτρου παραμένει πλήρως ανθρωποκεντρική. Γι’ αυτό και στην ερώτηση ποιο θεωρεί πως είναι το "αποτύπωμα" της ομάδας ύστερα από σαράντα χρόνια δραστηριότητας, απαντάει: "το γεγονός πως αναπτύξαμε σχέσεις και συνδέσεις, επιστρέψαμε κάτι πίσω στους θεατές, ενώσαμε ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων και υπόβαθρων. Επίσης πως είμαστε μια ομάδα που δεν έμεινε στάσιμη, αλλά εξελισσόμασταν συνεχώς, αλλάζαμε την οπτική μας στα πράγματα".
Διαβάστε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr