Τέσσερα αντίσκηνα, μια τεράστια οθόνη όπου μισοκρεμόταν ξεχαρβαλωμένη μια φωτεινή επιγραφή της Coca Cola, η ορχήστρα πλημμυρισμένη από πολλά, πάρα πολλά πλαστικά μπουκάλια και δέματα σκουπιδιών. Αυτή η εικόνα μας υποδέχτηκε στην πολυαναμενόμενη "Μήδεια" που υπέγραψε ο Γερμανός σκηνοθέτης, παράσταση βασισμένη σε έργα του Ευριπίδη, του Hiner Miller και του Arthur Rimbaud. "Μα σκουπίδια στην Επίδαυρο; Στο λίκνο του αρχαίου πολιτισμού μας;" οι πρώτες αυθόρμητες αντιδράσεις. Η σχέση του Έλληνα με το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου μου θυμίζει το καλό σαλόνι που κρατούσαν κάποτε οι νοικοκυρές κλειδωμένο και καθαρό, έξω από την ακαταστασία του υπόλοιπου σπιτιού. Σε όλη τη διαδρομή προς Επίδαυρο, δεξιά κι αριστερά της εθνικής οδού τα σκουπίδια ξεχειλίζουν, ενώ οι πυρκαγιές που καταπίνουν τη χώρα ούτε μαρτυρούν κάποια σπουδαία οικολογική συνείδηση ούτε προμηνύουν κάτι καλύτερο για το μέλλον, όμως την Επίδαυρο τη θέλουμε "αμόλυντη" από τέτοιες εικόνες, ως τελευταίο προπύργιο μιας ψευδαίσθησης σπουδαιότητας, στο οποίο καταφεύγουμε για να μη δούμε τη μικρότητά μας.
Ο Castorf, πάντως, είχε πετύχει ήδη το στόχο του: να δημιουργήσει από την πρώτη κιόλας εικόνα το θέατρο για το οποίο είναι γνωστός, αυτό της μη συναίνεσης. Οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες είναι δομικό στοιχείο στις παραστάσεις του, τόσο στη σύνθεση της δραματουργίας όσο και στις υποκριτικές ερμηνείες, κι έτσι μοιραία οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες εκτείνονται και στην πρόσληψή τους. Ο Γερμανός σκηνοθέτης δεν φημίζεται απλώς αλλά είναι ένας από τους πρώτους που καθιέρωσε το "γερμανικό στιλ", δηλαδή τη σύνθεση κειμένων και σκηνικών εργαλείων προκειμένου να προκύψει ένα νέο παραστασιακό κείμενο. Πρόκειται για ένα στιλ που προσαρμόστηκε στο ελληνικό θέατρο, όμως εδώ υιοθετήθηκε κυρίως η αισθητική του φόρμα και λιγότερο ο οργανικός ιδεολογικός άξονας που διατρέχει την πρωτότυπη κατασκευή, δηλαδή η κατάθεση κριτικής και πολιτικής τοποθέτησης.
Διάβασε περισσότερα στο athinorama.gr