Ακόμη και όποιος δεν υποκύπτει σε εύκολους αφορισμούς που υπαγορεύουν πως "ή τη λατρεύεις ή τη μισείς" και αναγνωρίζει μια δημιουργό που έχει τα πάνω της και τα κάτω της, τις καλές και τις κακές δουλειές της, δεν μπορεί να αρνηθεί πως η Λένα Κιτσοπούλου είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στο ελληνικό θέατρο. Συγγραφέας, σκηνοθέτρια και ηθοποιός (και ζωγράφος και τραγουδίστρια ρεμπέτικου) μπήκε με ορμή στα θεατρικά πράγματα με τη "Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.", λίγο αφότου είχε ταράξει τα νερά στην πεζογραφία με τη συλλογή διηγημάτων "Νυχτερίδες" (βραβείο προωτοεμφανιζόμενης πεζογράφου, περ. "Διαβάζω", 2007).
Η "Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α." παρουσιάστηκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού το 2009, σε δική της σκηνοθεσία σε συνεργασία με τη Μαρία Πρωτόπαππα, η οποία ανέλαβε και την ερμηνεία: μιας τριανταεφτάχρονης γυναίκας που, λίγο πριν αυτοκτονήσει, εξομολογήθηκε και υπερασπίστηκε ενώπιόν μας "με πολύ χιούμορ, πολύ βρισίδι κι ακόμη περισσότερο τσαμπουκά" το δικαίωμά της στην κατάθλιψη. Επρόκειτο για ένα "ζόρικο σόλο της Μαρίας Πρωτόπαππα, το οποίο αυτόματα την τοποθετεί ανάμεσα στους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς της", γράφαμε τότε στο "α", ενώ έβαλε για τα καλά στο κάδρο και τη συγγραφέα/σκηνοθέτρια, που έκτοτε γράφει για να καταρρίψει κάθε ψευδαίσθηση πως η ζωή μπορεί να έχει ελπίδα, νόημα ή ομορφιά.
Οι παραστάσεις της Κιτσοπούλου προκάλεσαν -και ακόμη προκαλούν όπως αποδεικνύεται- σάλο, καθώς μας βγάζουν τη γλώσσα, ξεβολεύουν, χρησιμοποιούν γλώσσα "του πεζοδρομίου", κατακλύζονται από splatter και trash στοιχεία, επιτίθενται στον κομφορμισμό και το πολιτικά ορθό, γκρεμίζουν κάθε στερεότυπο για την οικογένεια, την κοινωνία, την πατρίδα και τα εθνικά σύμβολα. Η παράσταση "Χαίρε Νύμφη" το 2012 στο Θεάτρο Τέχνης ξεκίνησε μία τάση που ακολούθησε έκτοτε πολλές φορές η δημιουργός: την (πολύ) ελεύθερη διασκευή έργων μέσα από την αναρχική, αιρετική, προβοκατόρικη ματιά της. Εδώ, έναυσμα ήταν η "Στέλλα Βιολάντη" του σεβαστού εκπροσώπου του νεολληνικού θεάτρου, Γρηγόριου Ξενόπουλου, όπου ο απαγορευμένος έρωτας της κόρης μιας μεγαλοαστικής οικογένειας για έναν ξεπεσμένο νέο, τοποθετήθηκε σε νέο πλαίσιο: "οι ήρωες του Έλληνα συγγραφέα θυμίζουν μάλλον εκείνους της Sarah Kane: παίρνουν κόκα, κυκλοφορούν ημίγυμνοι, ερωτοτροπούν ανενδοίαστα, αυτοκτονούν˙ σε μια παράσταση εντελώς ακομπλεξάριστη, αν και συχνά κραυγαλέα, θυμίζοντας τις οργιώδεις μετα-ποπ σκηνοθεσίες-πάρτι του Thomas Ostermeier", γράφαμε στο "α".
Διάβασε περισσότερα στο athinorama.gr