Τρεις δημιουργοί, δύο εικαστικοί και μία φωτογράφος, ενώνουν τις δυνάμεις τους και παρουσιάζουν μία ολοκληρωμένη εικαστική πρόταση, αυτό το καλοκαίρι στο Ρέθυμνο. Από τις 18 έως τις 30 Ιουλίου, στο Σπίτι του Πολιτισμού και υπό την αιγίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Ρεθύμνου, οι καλλιτέχνες Γιώργος Χούντας, Ζωζεφίνα Φυρίγου και Πόπη Σταυριανού, μας προσκαλούν σε μία έκθεση γεμάτη ποικιλομορφία, που επιχειρεί να φέρει σε επικοινωνία τον δικό τους δημιουργικό εσωτερικό κόσμο με το κοινό.
Στην έκθεση 1 spot 3 dots οι τρεις καλλιτέχνες ενώνουν τις δυνάμεις και τις δυναμικές τους σε ένα κοινό σημείο και μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε τους ξεχωριστούς τρόπους με τους οποίους επικοινωνούν τα έργα τους μεταξύ τους.
Dot 1: Γιώργος Χούντας
Τα ασπρόμαυρα μελάνια σε χαρτί του Γιώργου Χούντα αποτελούν σήμα κατατεθέν του καλλιτεχνικού του ιδιώματος. Στα έργα του κυριαρχεί το στοιχείο της γραφής, καθώς οι γραμμές που διακρίνονται μοιάζουν να θέλουν να διαμορφώσουν μία νέα αλφάβητο, που αντανακλά την αδυναμία επικοινωνίας μέσω του λόγου ή -κατά μία άλλη άποψη- την υπέρβασή του. Κάποιοι εντοπίζουν στο έργο του επιρροές και από την Ιαπωνία και τη δική της χαρακτηριστική γραφή. Στην έκθεση θα δούμε μικρότερα, αλλά και εντυπωσιακά, μεγάλης κλίμακας έργα του, χαρακτηριστικά του καλλιτέχνη.
Dot 2: Ζωζεφίνα Φυρίγου
Ένα σημαντικό γεγονός της επικαιρότητας, η δολοφονία της Mahsa Amini στο Ιράν, επειδή τόλμησε να αφήσει τα μαλλιά της έξω από τη μαντήλα της, πυροδότησε ένα κύμα δημιουργικότητας για την εικαστικό Ζωζεφίνα Φυρίγου, η οποία ξεκίνησε με αφορμή το γεγονός αυτό να εξερευνά την έννοια του τυχαίου. Τι θα γινόταν αν η Amini είχε βρεθεί αλλού;
Τι θα γινόταν αν εμείς βρισκόμασταν σε άλλο σημείο σε κάποια δεδομένη στιγμή της ζωής μας; Η Φυρίγου μεταφέρει μέσα από τα έργα της την πεποίθηση πως είμαστε πάντα εκτεθειμένοι σε διάφορες τυχαιότητες, που καθορίζουν τη σχέση του παρόντος με το μέλλον μας. Θα έλεγε κανείς, παρατηρώντας τα έργα της, πως οι πυκνώσεις και οι αραιώσεις των
σχημάτων ενέχουν ταυτόχρονα στοιχεία αυτόματης γραφής και συγκεκριμένων στιγμάτων, που άλλοτε μοιάζουν με λουλούδια και άλλοτε με αποτυπώσεις σκέψεων και συναισθημάτων.
Dot 3: Πόπη Σταυριανού
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η Πόπη Σταυριανού, έμαθε μία πληροφορία για την άγρια ζωή που την συντάραξε: από τον συνολικό πληθυσμό των τίγρεων σε όλο τον κόσμο, περισσότερες βρίσκονται σε αιχμαλωσία παρά ελεύθερες. Την ίδια περίοδο, σε έναν κάδο σκουπιδιών, βρίσκεται παρατημένη μια λούτρινη τίγρης. Όπως λέει η ίδια η φωτογράφος, επηρεάστηκε πολύ από αυτό "το ταξίδι μιας λούτρινης τίγρης που ταξίδεψε από την Κίνα πριν 30 χρόνια, δωρήθηκε και βρέθηκε να απασχολεί παιδιά σε παιδικό ιατρείο και ξαναβρήκε απρόσμενα και τυχαία τον ιδιοκτήτη της στη σιωπή της καραντίνας πάνω σ έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης.
Η διαδρομή είχε χαραχθεί πάνω της αλλά η ζωντάνια της, το ταξίδι της μας παρέσυρε σε νέους δρόμους". Τα δύο αυτά περιστατικά, σε συνδυασμό αφενός με τη βαθιά αγάπη για την άγρια φύση που της είχε μεταδώσει ο πατέρας της, αλλά και το ασφυκτικό συναίσθημα του εγκλεισμού που βίωνε η ανθρωπότητα, έβαλαν τον πρώτο σπόρο για την ανάπτυξη του φωτογραφικού της πρότζεκτ "Είμαι ο Τίγρης, όταν δεν είμαι εγώ". Με επιρροές από τη λογοτεχνία και κυρίως τον Μπόρχες, η Σταυριανού δημιούργησε ένα φωτογραφικό ταξίδι για τη λούτρινη τίγρη, που η διαδρομή της είχε χαραχθεί πάνω της αλλά αυτό ακριβώς το ταξίδι της έδωσε έμπνευση για νέους δρόμους.