Το "παιδί-θαύμα" που πήρε το πτυχίο της Νομικής στα 21 της με άριστα, μεταπτυχιακό στο Δημόσιο Δίκαιο και διδακτορικό στο Εργατικό Δίκαιο, επίσης με άριστα, διετέλεσε επιστημονική σύμβουλος για εργασιακά θέματα στο Ευρωκοινοβούλιο, συμμετείχε στις κρίσιμες διαπραγματεύσεις με την Τρόικα ως υφυπουργός Εργασίας και έγινε υπουργός Εργασίας μόλις στα 31 χρόνια της στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει κατακτήσει και λίγα στον επαγγελματικό χώρο. Κυρίως, όμως, έχει κερδίσει τον σεβασμό και την εκτίμηση των πολιτικών της αντιπάλων. Παράλληλα, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει υποδεχτεί στη ζωή της τον γιο της, γεγονός που -όπως λέει η ίδια- της έχει αλλάξει εντελώς την οπτική με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα.
Συναντιόμαστε στο γραφείο της, στο κέντρο της Αθήνας, ακριβώς έξι μέρες πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου. Ο χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος, αλλά στα λίγα λεπτά που έχουμε στη διάθεσή μας καταφέρνουμε να μιλήσουμε για κάποια βασικά θέματα που απασχολούν τους Έλληνες πολίτες και για ουσιαστικά ζητήματα που απασχολούν τις σύγχρονες γυναίκες. Η Έφη Αχτσιόγλου είναι προσιτή, γήινη, ευγενική, με ωραίο λόγο και με μια αμεσότητα που σπανίζει στην πολιτική σήμερα. Δείχνει πολύ φυσιολογική, μία από εμάς, και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το μεγαλύτερο ατού ορισμένων, πολύ λίγων, πολιτικών της νέας γενιάς.
Η Moody’s ανακοίνωσε πρόσφατα ότι η μισθολογική ανισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών στερεί από την παγκόσμια οικονομία επιπλέον 7 τρισεκατομμύρια δολάρια και ότι αν δεν παρθούν μέτρα, το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα θα αποκατασταθεί σε… 132 χρόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι σκοπεύει να κάνει γι’ αυτό;
Το θέμα των ανισοτήτων είναι συνολικό και στο κομμάτι της εργασίας. Το ένα ζήτημα που σωστά θέτετε είναι εκείνο των ανισοτήτων στις αμοιβές. Το Σύνταγμα προβλέπει ίση αμοιβή για ίση εργασία, άρα το αποτέλεσμα που περιγράφει η Moody’s είναι μια παρανομία. Επομένως, το ζήτημα είναι να έχεις ελεγκτικούς μηχανισμούς που να μπορούν να διασφαλίζουν ότι στην πράξη αυτά που θεσπίζεις εφαρμόζονται. Γι’ αυτό και είχαμε δώσει μεγάλη σημασία και στην προηγούμενη θητεία μου στο υπουργείο Εργασίας στο Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Και σκοπός μας είναι να το επαναλάβουμε. Πρέπει, δηλαδή, να έχεις ένα σώμα Επιθεώρησης Εργασίας το οποίο θα παρακολουθεί από την πλευρά του εργαζόμενου τα πράγματα, θα παρεμβαίνει στην πράξη εκεί που υπάρχει αυθαιρεσία ή παρανομίες. Επίσης, ο εργαζόμενος θα μπορεί να απευθύνεται σε αυτό και ανώνυμα, ώστε να μην έχει το άγχος της αλλαγής της σχέσης του με τον εργοδότη.
Δεν είναι όμως μόνο το μισθολογικό…
Ακριβώς. Πολύ σημαντικό είναι να υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Επιμένω σε αυτό, διότι μόνο έτσι μπορείς να πετύχεις βελτίωση των όρων εργασίας και των μισθών και ενιαιοποίησή τους σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στο επίπεδο του κατώτατου. Συζητάμε συνέχεια για τον κατώτατο μισθό, αλλά αυτό αφορά μόνο μια μερίδα εργαζομένων. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας εγγυώνται ένα επίπεδο προστασίας και μισθών για τους εργαζόμενους ανά κλάδο. Η κλαδική συλλογική σύμβαση διασφαλίζει ότι σε ένα ενιαίο επάγγελμα δεν θα ανταγωνίζονται οι επιχειρήσεις μεταξύ τους για το ποιος θα δώσει λιγότερα στους εργαζόμενους. Άρα, κομβικό θέμα για εμένα είναι οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας και μετά, συνολικά, ο τρόπος με τον οποίο θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις την ανισότητα. Διότι η εργαζόμενη επιστρέφει στη δουλειά της ενδεχομένως και την επόμενη μέρα από τη γέννηση του παιδιού της- μιλάω για ελεύθερες επαγγελματίες, για αυτοαπασχολούμενες- ή επιστρέφει πολύ πιο σύντομα στον ιδιωτικό τομέα απ’ ό,τι στον δημόσιο ή δεν υπάρχουν βρεφονηπιακοί σταθμοί για να καλύψουν την ανάγκη και βασιζόμαστε στην τύχη, αν θα έχεις παππού ή γιαγιά δίπλα. Αυτά όλα δεν είναι κοινωνικό κράτος. Στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής φοβερό: η κοινωνική προστασία είναι αντικείμενο του παππού και της γιαγιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον προχωρήσει αρκετά τη φιλοσοφία του σε σχέση με όλα αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει "θέλω επίδομα μητέρας, όχι παιδιού". Το επίδομα θα το δίνω στη μητέρα για το παιδί, θα το παίρνει μέχρι τα 24 χρόνια του παιδιού και θα το ξαναπαίρνει μετά τη συνταξιοδότησή της, θα μπορώ να έχω δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς παντού για να καλύπτω τη βασική ανάγκη της φροντίδας του παιδιού, θα εξισώσω τις άδειες στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, γιατί η εργαζόμενη είναι εργαζόμενη παντού. Επιπλέον, προβλέπουμε τη γονική άδεια και το αντίστοιχο επίδομα και για τις εργαζόμενες αυτοαπασχολούμενες ή ελεύθερες επαγγελματίες, ώστε και εκείνες να έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν για ένα α’ χρονικό διάστημα με το παιδί και να μην αντιμετωπίζουν ανισότητες από εκεί και πέρα.
Δείτε περισσότερα στο elle.gr