Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα να πούμε ότι κάποια φαγητά παίζουν πολύ συχνά το ρόλο του status symbol. Παρότι ζούμε στην εποχή (και) της οικουμενοποίησης της τροφής, με ολοένα και περισσότερα εδέσματα να μπορούν να βρεθούν σχεδόν οπουδήποτε στον πλανήτη, υπάρχουν ακόμη κάποιες τροφές και πιάτα που διαθέτουν αίγλη μόνο και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους.
Η ταξινόμηση των τροφίμων από το γαστρονομικό ζενίθ μέχρι το ναδίρ δεν ήταν φυσικά ποτέ σταθερή. Η ασφαλέστερη ίσως καταγραφή της πορείας του ίδιου του φαγητού βρίσκεται στα έργα σημαντικών λογοτεχνών, ζωγράφων και ποιητών, που ακούσια και στο σύνολο των έργων τους έχουν σημειώσει μία σημαντική χαρτογράφηση της ίδιας της τροφής. Λαμβάνοντας υπόψιν τα γραπτά και τους πίνακές τους, ιδιαίτερα από τον 16ο μέχρι και το 18ο αιώνα, οι ειδικοί του κόσμου της γεύσης έχουν κατασταλάξει σε εκείνα τα τρόφιμα που για διάφορους λόγους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ελιτίστικα. Ή τέλος πάντων λιγότερο προσβάσιμα για τη μάζα. Δεν ήταν όμως πάντοτε τέτοια.
Ο αστακός είναι ένα από αυτά που έρχεται σχεδόν αυτόματα στο νου. Σήμερα είναι κάτι exclusive, στα μέσα του 19ου αιώνα όμως δεν είχε την ίδια φήμη. Τότε, στις περιοχές γύρω από την βορειοανατολική ακτή των ΗΠΑ, κυρίως στη Νέα Αγγλία και το Μέιν, οι αστακοί -αυτοί του Ατλαντικού, όχι οι δικοί μας μεσογειακοί- ψαρεύονταν με τέτοια συχνότητα και σε τέτοια ποσότητα που χρησιμοποιούνταν ακόμη και ως λίπασμα σε χωράφια. Η βασικότερη όμως χρησιμότητά τους ήταν ως γεύμα για φυλακισμένους, οι οποίο μάλιστα διαμαρτύρονταν, κάνοντας λόγο για απόβλητα της θάλασσας. Η αναπροσαρμογή της αντίληψης για τον αστακό άλλαξε από τη στιγμή που οι Φλαμανδοί ζωγράφοι ξεκίνησαν αρχικά να τους παρουσιάζουν στα έργα τους και μετέπειτα να εκτιμούν τη γεύση τους. Όπως είναι λογικό, αυτό έφερε με τη σειρά του τη διαφοροποίηση σε προσφορά, ζήτηση και τελικά, κόστος.
Δείτε περισσότερα στο esquire.com.gr