'Ισως όλα ξεκίνησαν το 2008, με το No Country for Old Men το οποίο επικράτησε των Atonement και Juno στην κούρσα των Oscars. Δεν αποκλείεται βέβαια, η τάση αυτή να καθιερώθηκε δύο χρόνια αργότερα, το 2010, όταν το έπος Avatar έχασε το Oscar Καλύτερης Ταινίας από The Hurt Locker ή ακόμα "χειρότερα" το 2012, όταν το The Artist, μία ασπρόμαυρη, βουβή και χωρίς αμερικανούς αστέρες ταινία, τα πήρε όλα κι έφυγε. Έκτοτε, με λίγη παρατηρητικότητα, εύκολα διακρίνει κανείς ότι η τελευταία δεκαετία αποτελεί για τα Oscars ολοένα και περισσότερο υπόθεση ανεξάρτητων και σε ορισμένες περιπτώσεις εμπορικά αποτυχημένων ταινιών. Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες, προσπαθούμε να εξηγήσουμε με λογικά επιχειρήματα την επέλαση του Everything Everywhere All At Once (Τα Πάντα Όλα) στη φετινή διοργάνωση.
Για την ακρίβεια, μόνο μερικές από τις ταινίες που τα πήγαν καλά στα Oscars, παρουσίασαν ικανοποιητικές εισπράξεις άνω των 100 εκατ. δολαρίων στο αμερικανικό box office, που είναι το όριο της επιτυχίας. Από την άλλη, το πιο εμπορικό, αλλά μαγικό La La Land του Damien Chazelle που είχε σοδειά από αγαλματίδια, δεν κατάφερε να κερδίσει στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας, καθώς η Ακαδημία προτίμησε το κοινωνικό μήνυμα του Moonlight. Στις περιπτώσεις των νικητήριων Parasite, Nomadland και Birdman, είχαμε ταινίες φεστιβαλικές, από εκείνες που συνήθως δεν κατορθώνουν να φτάσουν ως τα βραβεία, ενώ σε αυτήν του Coda, μία σχεδόν ξεχασμένη επένδυση του Apple TV. Δεδομένου του ότι τα Oscars διαχρονικά επιβραβεύουν τις πιο δημοφιλείς ταινίες, προφανώς κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας ή στο άλλο άκρο, κάτι πολύ πιο υγιές, μετά από χρόνια.
Δείτε περισσότερα στο esquire.com.gr