Είναι δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, ραδιοφωνική παραγωγός. Πάνω απ' όλα είναι μία γυναίκα που έχει καταφέρει να έχει διάρκεια στον δύσκολο χώρο της δημοσιογραφίας, χωρίς ωστόσο να κάνει εκπτώσεις στις αξίες και τις αρχές της.
Η Μαριλού Ρεπαπή με αφορμή Ημέρα της Γυναίκας, μιλάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για το πώς είναι να είσαι γυναίκα δημοσιογράφος, για τις τοξικές συμπεριφορές που έχει βιώσει στη διάρκεια της πορείας της και αν τελικά πιστεύει ότι γυναίκες και άντρες θα έχουν ποτέ ίσες ευκαιρίες στον επαγγελματικό τομέα.
Τι εμπόδια αντιμετώπισες όταν αποφάσισες να ασχοληθείς με την τηλεόραση
και πώς τα ξεπέρασες;
Δεν τα ξεπερνάς ποτέ εντελώς. Δίνεις διαρκώς εξετάσεις. Εκπομπές κλείνουν,
ανοίγουν, κόβονται, σταματούν για μήνες, επιστρέφουν. Αν διαλέγεις εσύ τις δουλειές είναι δύσκολα. Άλλες σεζόν μπορεί να χτυπάει συνεχώς το τηλέφωνό σου, άλλες ούτε μια. Συναντάς ξανά και ξανά ανθρώπους. Άλλοι μπορεί να σε βοηθήσουν, πολλοί θα προσπαθήσουν να σε μπλοκάρουν. Στην τηλεόραση δεν επιβιώνουν οι καλύτεροι, επιβιώνουν οι πιο ανθεκτικοί. Είναι μία πολύπλοκη, απρόβλεπτη και σκληρή δουλειά. Πρέπει να την αγαπάς, να δουλεύεις πολύ και να αντέχεις. Προσωπικά προτιμούσα πάντα να δουλεύω πίσω από τις κάμερες και δεν με δέχονταν εύκολα γιατί δεν ξεκίνησα από εκεί. Τους ανθρώπους των περιοδικών δεν τους ήθελαν οι τηλεορασάδες, όχι επιτελικά έστω. Στις θέσεις πάνελ ήταν πιο εύκολο να βρεθώ γιατί λόγω ραδιοφώνου, με καλούσαν συχνά να περάσω δοκιμαστικά. Δεν είναι κάτι που μου ταίριαζε πάντα, γι΄ αυτό το έχω κάνει ουσιαστικά μόνο μία φορά επί 4 χρόνια (και 0,3 της φοράς, φέτος).
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην επαγγελματική σου πορεία;
Έχω ζήσει αρκετά δύσκολα πράγματα, είμαι άλλωστε στη γενιά που την έπιασε η κρίση πάνω στην απογείωσή της. Νομίζω η περίοδος πριν και μετά το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ ήταν πραγματικά δύσκολη γιατί κατέρρεε ένας ολόκληρος κόσμος που είχαμε χτίσει, ενώ η εποχή έπαιρνε μαζί της έναν ολόκληρο λαμπερό κλάδο που εμείς που εκεί ανθίσαμε, έπρεπε να βρούμε τι θα κάνουμε στο μέλλον. Ξεκινήσαμε όλοι σχεδόν από το μηδέν μετά από αυτό.
Αντιμετώπισες τοξικές συμπεριφορές επειδή είσαι γυναίκα; Και αν ναι, με ποιον τρόπο;
Όσο ήμουν στα περιοδικά και στο ραδιόφωνο, όχι. Ή ήταν τόσο μικρό που δεν το καταλάβαινα. Τις πιο άσχημες, σεξιστικές συμπεριφορές που έχω βιώσει ή έχω δει να συμβαίνουν, τις έχω δει στην τηλεόραση. Προσβολές, τραμπουκισμούς, υπονοούμενα, χειρισμούς… απ’ όλα έχει το μενού. Και συμβαίνουν ακόμα και τώρα σε πολλές γυναίκες, από πανελίστες, παραγωγούς, αρχισυντάκτες. Δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Αν απαντήσεις, ξεκατινιάζεσαι δημοσίως, κανείς δεν ενδιαφέρεται ποιος έχει δίκιο και ίσως χάσεις και τη δουλειά σου. Αν δεν απαντήσεις, το κατάπιες και, επειδή αυτής της σχολής είμαι, σου το υπογράφω ότι θα έρθει και επόμενο. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι μόνος σου. Θα έπρεπε να σε προστατεύει το περιβάλλον. Αυτό που πάντα με ενοχλούσε δεν ήταν οι συμπεριφορές αυτές καθαυτές. Πάντα με πονούσε η σιωπή των γύρω. Κανείς δεν θα σηκώσει ανάστημα να σε υποστηρίξει, να βάλει κάποιον στη θέση του. Θα σφυρίζουν όλοι αδιάφορα, σαν να μην συμβαίνει. Αν σε υποστηρίξουν θα γίνει εκ του ασφαλούς, πίσω από την πλάτη του θύτη σου. Μην σου πω ότι θα γελάσουν κιόλας. Ονειρεύομαι έναν κόσμο που όλο αυτό θα έχει όντως κυρώσεις, μόνο για να προσέχουν κάποιοι πώς φέρονται.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχεις πάρει;
Να με προσέχω περισσότερο. Να μην με εκθέτω. Πολλές φορές οι άνθρωποι σε πλησιάζουν για να πάρουν πληροφορίες, όχι επειδή ενδιαφέρονται για εσένα.
Τι θα άλλαζες στην μέχρι τώρα πορεία σου;
Αλήθεια δεν ξέρω, γιατί έχω ζήσει πολύ ωραίες στιγμές, έχω γνωρίσει σπουδαίους ανθρώπους και έχω κάνει αρκετές δουλειές για τις οποίες είμαι περήφανη. Ίσως αν είχα τα τωρινά μου μυαλά, να είχα σπουδάσει κάτι πιο καλλιτεχνικό όπως πχ σκηνοθεσία -σπούδασα Πολιτικές Επιστήμες- και να είχα στραφεί προς τη μυθοπλασία. Γενικά, σε όλα όσα έχω κάνει, το κομμάτι πρωινάδικο – και πίσω και μπροστά από τις κάμερες- είναι το λιγότερο
αγαπημένο μου, παρά το ότι πέρασα και ωραία. Ίσως όμως να μην έκανα αυτό, ήταν το μόνο που δεν είχε πολλά να μου μάθει για τη δουλειά, μου έμαθε βέβαια πολλά για τους ανθρώπους.
Πώς σε επηρεάζουν τα σχόλια των γύρω;
Κάποτε θιγόμουν, με έπνιγε η αδικία αν μου έστελναν κάτι κακό στα σόσιαλ μίντια ή έγραφαν κάτι για την εκπομπή μας. Στο ξεκίνημά μου στο ραδιόφωνο, όταν προέρχονταν από φίλους και συγγενείς, με μπλόκαραν. Τα σκεφτόμουν και έχανα τον αυθορμητισμό μου στον αέρα. Τώρα πια δεν με αγγίζουν, δεν τα θυμάμαι καν. Όσον αφορά στα πάνελ, τα κακεντρεχή σχόλια συνήθως προέρχονται και από ανθρώπους που στόχος είναι η κακεντρέχεια όχι το
σχόλιο, οπότε δεν δίνω σημασία. Ο καθένας επιλέγει πώς θέλει να βγάλει το ψωμάκι του και αν αυτό είναι κακίες και ψευδή ρεπορτάζ, εγώ πάω πάσο. Μπορεί να ειπωθεί κάτι για εσένα γιατί ο άλλος δεν σε συμπαθεί και ψάχνει κάτι μέσα στα λόγια σου να σου προσάψει, αλήθεια δεν με ενδιαφέρει. Ούτως ή άλλως, είναι απλά γνώμες, συχνά πάνω σε κάτι μεμονωμένο και ακόμα πιο συχνά πάνω σε κάτι άνευ ουσίας. Δεν διαβάζω ποτέ δημοσιεύματα που με αφορούν.
Τι θα έλεγες σε ένα νέο κορίτσι που θέλει να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία;
Να διαβάζει βιβλία, να παρακολουθεί ξένες εκπομπές, να διαβάζει άρθρα, μόδα, κριτικές, απόψεις, να βελτιώσει τα ελληνικά της και το λεξιλόγιό της, να ταξιδεύει όπου μπορεί, να μάθει καλά αγγλικά για να μπορεί να πάρει όλη τη γνώση που υπάρχει εκεί έξω, να βλέπει ξένες σειρές και ταινίες, να γράφει. Να μην αναλωθεί στο τι της δίνει το επάγγελμα μέσα από τα κανάλια και τους αρχισυντάκτες, να γεμίσει το κεφάλι της με την τόση πληροφορία που υπάρχει εκεί έξω, να εξελίσσει το μυαλό της διαρκώς και θα καταφέρει να ξεχωρίσει.
Πιστεύεις ότι θα έρθει η στιγμή που γυναίκες και άντρες θα έχουν ίσες ευκαιρίες στον επαγγελματικό τομέα;
Θα ήθελα πάρα πολύ να απαντήσω κάτι σπουδαίο και αισιόδοξο σε αυτό, αλλά νομίζω ότι στην Ελλάδα έχουμε αρκετό δρόμο για να υπάρξει τέτοιου επιπέδου ισότητα. Αν δεις το πώς αντιμετωπίζονται γενικότερα οι άνθρωποι μεταξύ τους, το πώς δαιμονοποιείται, υποβαθμίζεται και χλευάζεται η επιτυχία του οποιουδήποτε μέσα σε μια δουλειά. Πώς θα μπορέσει να έρθει ισότητα χωρίς να υπάρχει θαυμασμός, αλληλεγγύη, ενότητα; Εμείς δεν φτάνει που αντιπαθούμε ο ένας τον άλλον, έχουμε και βαθιά πατριαρχικά στερεότυπα που πιέζουν και τα δύο φύλα και τα οδηγούν σε διαμάχη. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ζούμε σε έναν κόσμο που κάνει από τη μία κινήματα #metoo και από την άλλη, νομοθεσίες κατά των εκτρώσεων. Δεν ξέρω τι θα υπερισχύσει και πότε. Έχουμε πραγματικά μεγάλη απόσταση να διανύσουμε.