Ομολογώ ότι αυτές τις δύσκολες μέρες αποφεύγω να το παρακάνω με την τηλεόραση και τα ρεπορτάζ για το δυστύχημα στα Τέμπη. Ακόμη όμως και αυτή η ελεγχόμενη επαφή είναι αρκετή για να πυροδοτήσει μέσα μου έντονα συναισθήματα, όπως ένα ανεξέλεγκτο κλάμα όταν είδα το post "στείλε μου όταν φτάσεις" στο Instagram, μια φράση που όλοι οι γονείς λέμε ξανά και ξανά στα παιδιά μας.
Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς νιώθουν αυτοί οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους… Τα λόγια είναι φτωχά και αυτές τις μέρες νομίζω πως όσο περισσότερα λέμε τόσο περισσότερο φλυαρούμε σε μια στιγμή που επικρατεί μέσα μας μια εκκωφαντική ησυχία.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, συνομιλώντας με μια φίλη μου και συνάδελφο δημοσιογράφο της εξομολογήθηκα ότι προσπαθώ να κρατάω απόσταση από αυτές τις τόσο συγκλονιστικές ειδήσεις. Της εξήγησα ότι αυτή η "αποστασιοποίηση" είναι για μένα μια κίνηση αυτοφροντίδας για να μην πέσω σε κατάθλιψη και σε μια έλικα δυστυχίας και φόβου για το αύριο. Η φίλη μου αντέτεινε ότι η αυτοφροντίδα είναι μια "καραμέλα" στην οποία δεν πιστεύει. "Μα πώς θα φροντίσεις την οικογένειά σου αν δεν είσαι εσύ πρώτα καλά;" τη ρώτησα, αφού η φράση αυτή είναι ένα από τα μότο που έχω στη ζωή μου. Η απάντηση της φίλης μου με κλόνισε. "Εγώ καλά είμαι και μακάρι να μπορώ να φροντίζω κι άλλους πέρα από την οικογένειά μου, αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μου".