Πρωταγωνιστής και πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης, ο Χρήστος Πασσαλής μάς μιλά για τη weird ιστορία αγάπης που αναπτύσσεται στο "Ησυχία 6-9", όπου ένας κεραυνοβόλος έρωτας αναμετριέται με δυσερμήνευτες δυνάμεις σε μια πόλη όπου οι άνθρωποι εξαφανίζονται αναίτια.
Προτού φτάσουμε στο "Ησυχία 6-9" είδαμε το "Η Πόλη και η Πόλη". Μια πρωτότυπη ταινία που σκηνοθέτησες μαζί με τον Σύλλα Τζουμέρκα, η οποία δεν φοβήθηκε να μιλήσει ανοιχτά για ιστορικά ζητήματα της Θεσσαλονίκης, ενώ παράλληλα δοκίμαζε κάποιες κινηματογραφικές καινοτομίες. Πώς ξεκίνησαν όλα;
Με τον Σύλλα έχουμε κοινές αναφορές. Καταγόμαστε κι οι δύο από τη Θεσσαλονίκη, την οποία αφήσαμε περίπου στην ίδια ηλικία. Έτσι αναλογιστήκαμε πως τώρα, στα 40κάτι μας, ήταν μια καλή στιγμή να επιστρέψουμε καλλιτεχνικά στην πόλη στην οποία μεγαλώσαμε. Έπειτα, είναι πολύπλοκο να μιλάς για τον τόπο που σε γέννησε, γιατί αναπόφευκτα βρίσκεσαι πολύ κοντά σε αυτόν συναισθηματικά. Με το Σύλλα, λοιπόν, ψάχνοντας να βρούμε κάτι ουσιαστικό να πούμε για την πόλη, προέκυψε αυτόματα η επιθυμία να θίξουμε το εβραϊκό ζήτημα. Αντίστοιχα, συνέβη οργανικά το να σκηνοθετήσουμε μαζί, δεν ήταν σχεδιασμένο από πριν.
Η εμπειρία των γυρισμάτων του "Η Πόλη και η Πόλη" ήταν μια τεράστια τρέλα. Είχαμε μόλις 14 μέρες στη διάθεσή μας, συγκεκριμένα δύο διαφορετικά σετ, διάρκειας μιας εβδομάδας το καθένα. Το πρώτο γύρισμα της ζωής μου ήταν εκείνο για τη σκηνή στην Πλατεία Ελευθερίας, όπου έπρεπε να κουμαντάρω την ένταση του κέντρου της Θεσσαλονίκης και 50 κομπάρσους, ενώ είχα μόνο μία μέρα στη διάθεσή μου! Ίσως ακουστεί αφελές, αλλά ήταν τόσο ισχυρή η επιθυμία μου να σκηνοθετήσω, ώστε απέκτησα άγνοια κινδύνου. Δεν σκεφτόμουν καθόλου, δηλαδή, τι μπορεί να πάει στραβά.
Ωστόσο το "Ησυχία 6-9" έρχεται με μερικούς μήνες διαφορά από την "Πόλη...". Ίσως αυτή η επιθυμία για κινηματογραφική δημιουργία γεννήθηκε ταυτόχρονα με τα πρώτα γυρίσματα;
Το μοντάζ των δύο ταινιών έγινε ταυτόχρονα, αλλά ξεκίνησα να γράφω το "Ησυχία 6-9" πριν από αρκετά χρόνια. Η αρχική ιδέα γεννήθηκε ένα βράδυ στη Βενετία, κατά τη διάρκεια ενός θεατρικού εργαστηρίου, όπου ξεκίνησα χωρίς αφορμή να γράφω ένα κείμενο για μια γυναίκα, η οποία βρίσκεται χαμένη σε διαδρόμους όπου συναντά δωμάτια με κλειστές πόρτες. Στο κείμενο δεν αποσαφήνιζα αν ήταν φυλακισμένη, παγιδευμένη ή αν είχε κλειστεί οικειοθελώς εκεί.
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr