© shutterstock
Πολλοί αρχαίοι, υπερβολικά πολλοί βασιλιάδες, πρίγκιπες και πριγκίπισσες για μία χώρα με τόσο πρόσκαιρο βασιλικό καθεστώς, αμφιλεγόμενοι πολιτικοί και ελάχιστες γυναίκες: αυτά τα πρόσωπα κυριαρχούν στο αστικό βίωμα δεκάδες, εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια μετά το θάνατό τους, χάρη στις μπλε ορθογώνιες πινακίδες που τα μνημονεύουν σε κάθε γωνιά της πόλης. Ποιος δίνει τα ονόματα στους δρόμους; Αυτό το ερώτημα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά όσο περπατάμε στην προδιαγεγραμμένη διαδρομή από το θέατρο Rex προς την καρδιά των Εξαρχείων, σταματώντας σε όλα εκείνα τα σημεία όπου νέοι και νέες έπεσαν νεκροί από το οπλισμένο χέρι των σωμάτων "ασφαλείας".
Ακολουθούμε την πορεία που έχει σχεδιάσει η Brikena Gishto για την περιπατητική παράσταση "Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε", η οποία και σφύριξε την επιστροφή της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, με την επεξήγηση "Νέων Δημιουργών" να μπαίνει δίπλα στον τίτλο της. Είναι αληθινή χαρά μια νέα δημιουργός να αξιοποιεί αυτό το βήμα για να βροντοφωνάξει ονόματα που πασχίζουμε να μην ξεχάσουμε. Ονόματα ανθρώπων που οι περισσότεροι δεν πρόλαβαν να γράψουν τη δική τους ιστορία με τις επιλογές τους, αλλά έμειναν στη συλλογική μνήμη εξαιτίας μιας επιλογής ανθρώπων που φέρουν τη σφραγίδα του κράτους. Η συλλογική μνήμη είναι αυτή που διασφαλίζει την κοινωνική ταυτότητα· όπως η ατομική μνήμη διαδραματίζει καίριο ρόλο στη διατήρηση της αίσθησης του "εαυτού" – είμαι ο ίδιος άνθρωπος με χτες, καθότι θυμάμαι τις πράξεις μου, σύμφωνα με τον John Locke. Έτσι και στην κοινωνία, η προστασία της μνήμης εξασφαλίζει τη συνέχισή της, με τη γνώση να αποτελεί ασπίδα απέναντι στον κίνδυνο. Μπορεί η συνέχιση του εαυτού να εξαρτάται από τη μνήμη, αλλά η αρχική σύνθεσή του δομείται γύρω από το όνομα, την προσφώνηση που μας κάνει μέρος ενός κοινωνικού ιστού.
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
