Το 2021 ήταν η χρονιά Ryusuke Hamaguchi. Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης πραγματοποίησε ένα σπάνιο δύο στα δύο, χάρη στις αξιοσημείωτες διακρίσεις που γνώρισαν διαδοχικά τα φιλμ "Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας" και "Drive my Car". Οι "Ιστορίες…", μεταξύ άλλων, απέσπασαν την Αργυρή Άρκτο στην Μπερλινάλε, ενώ το "Drive my Car", αφού σάρωσε στις Κάννες (βραβείο σεναρίου, FIPRESCI, Οικουμενικό βραβείο κριτικών), έγραψε ιστορία στα Όσκαρ. Η ταινία έγινε η πρώτη ιαπωνική που βρίσκεται υποψήφια στην κατηγορία καλύτερης ταινίας, ο ίδιος ο Hamaguchi έγινε μόλις ο τρίτος Ιάπωνας που διεκδίκησε Όσκαρ σκηνοθεσίας, ενώ βρέθηκε μαζί με το συνεργάτη του Takamasa Oe μεταξύ των υποψηφίων του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου. Εντέλει, το "Drive my Car" απέσπασε δικαίως το Όσκαρ διεθνούς ταινίας, κάτι που είχε να καταφέρει ιαπωνική ταινία από το 2008 και τις συγκινητικές "Αναχωρήσεις" (Yojiro Takita). Πέρα, όμως, από τις διόλου αμελητέες δάφνες που συνοδεύουν το "Drive my Car", το φιλμ συμπυκνώνει αψεγάδιαστα το ξεχωριστό σκηνοθετικό στιλ, το οποίο ο Hamaguchi εμπλούτιζε σιωπηρά τα τελευταία είκοσι χρόνια.
"Ιστορίες της Τύχης και της Φαντασίας"
Ένα βήμα τη φορά
Στις αρχές των 00s, ο Ryusuke Hamaguchi άρχισε να προσελκύει το ενδιαφέρον όσο ακόμα σπούδαζε κινηματογράφο. Στο "Passion" (2008) εκφράζονται για πρώτη φορά ξεκάθαρα το διηγηματικό ύφος και οι θεματικές που θα απασχολήσουν στο εξής τον Ιάπωνα. Στο επίκεντρο βρίσκεται ένα ερωτευμένο ζευγάρι, γύρω από το οποίο αναπτύσσονται προβληματικές που αφορούν την αλήθεια των συναισθημάτων, τη σημασία της εμπιστοσύνης και το κόστος των αβίαστων λαθών. Όλα αυτά ενδεδυμένα με το πέπλο του μελοδράματος, του κινηματογραφικού είδους που αγαπά ο Hamaguchi, με ιδιαίτερη αδυναμία στη σχολή του κορυφαίου χολιγουντιανού δημιουργού Ντάγκλας Σερκ ("Αυτή Είναι Η Ζωή Μου").
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr