To γιγαντιαίο Γκόλεμ στην ομώνυμη ταινία του Paul Wegener (1920). Ο υπνοβάτης Τσέζαρε στο "Εργαστήρι του Δρ. Καλιγκάρι" (Ρόμπερτ Βάινε, 1920). Ο βρικόλακας κόμης Ορλόκ στο "Νοσφεράτου" (Friedrich Wilhelm Μurnau, 1922). Το κοινό των τριών παραπάνω ηρώων, εκτός του ότι αποτελούν εμβληματικά πρόσωπα του γερμανικού εξπρεσιονισμού, είναι ότι υπήρξαν τα πρώτα τέρατα στην ιστορία του σινεμά που σαγήνευσαν τους θεατές. Είτε βγαλμένα από λαϊκούς μύθους είτε από τη φαντασία των δημιουργών τους, αυτά τα –υπερφυσικά και μη– όντα επιβεβαίωσαν την ικανότητα του κινηματογράφου να προσφέρει ανώδυνες ανατριχίλες, αλλά και να ενσαρκώνει τους φόβους του ανθρώπινου υποσυνείδητου. Έγιναν ο προπομπός των χολιγουντιανών τεράτων των 30s ("Frankenstein", "Η Μούμια", "Κing Kong") και εκείνων της διπλανής πόρτας, σαν τους οικείους δολοφόνους του Alfred Hitchcock ("Ψυχώ"). Οι αναπαραστάσεις του κακού υπήρξαν ανέκαθεν ελκυστικές στο κοινό, το οποίο στο σκοτάδι των αιθουσών βρήκε τον τρόπο να απολαμβάνει την αδρεναλίνη μιας απειλής με ασφάλεια, αφού όσο η δράση εκτυλίσσεται στη μεγάλη οθόνη, ο κίνδυνος βρίσκεται μακριά. Έτσι μοιάζει λογικό ότι περισσότερα από πενήντα χρόνια μετά το "Γκόλεμ", η ταινία που κατάφερε να αναδειχθεί σε πρωτόγνωρο σουξέ και να δημιουργήσει τον όρο "μπλοκμπάστερ" ήταν εκείνη που είχε πρωταγωνιστή ένα τεράστιο δολοφονικό πλάσμα.
Τα "Σαγόνια του Καρχαρία" του Steven Spielberg, ένα στα χαρτιά απλοϊκό περιπετειώδες φιλμ, κατάφερε να βρει την τέλεια συνταγή που "έσπασε" το φράγμα των 100 εκατομμυρίων δολαρίων (block-buster) στο box office και ταυτόχρονα πραγματοποίησε μια τομή στην ποπ κουλτούρα. Στα συστατικά της ταινίας ισορροπούν ιδανικά η εμπορική απήχηση, η αβίαστη ψυχαγωγία, οι αναφορές στην κλασική λογοτεχνία ("Μoby Dick"), οι πολυσήμαντες φιλοσοφικές αναγνώσεις και ένα ξεχωριστό σκηνοθετικό αποτύπωμα. Σήμερα, 47 χρόνια μετά την πρεμιέρα τους, τα "Σαγόνια" συνεχίζουν ακάθεκτα να τρομοκρατούν.
Δείτε περισσότερα στο athinorama.gr