Splash News / Ideal Image
Θυμάμαι χρόνια πριν, ένα πρωί που χάζευα στην τηλεόραση κάνοντας δουλειές στο σπίτι, όταν άκουσα ότι πέθανε ο Βλάσης Μπονάτσος. Κάθισα στην πολυθρόνα και άκουγα την είδηση και συνειδητοποίησα ότι έκλαιγα. Το ίδιο και όταν πέθανε ο Ντέιβιντ Μπάουι, το ίδιο και όταν πέθανε ο Μίκης Θοδωράκης και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Αντίστοιχη θλίψη, σαν να έφυγε από τη ζωή ένας "κοντινός μου" άνθρωπος ένιωσα χθες το βράδυ στην ανακοίνωση του θανάτου της βασίλισσας Ελισάβετ. Τα συναισθήματα αυτά, που δεν έχουν λογική βάση, με έκαναν να ψάξω εάν είναι δικό μου το θέμα της ευσυγκινησίας και αν όχι τι λένε οι ψυχολόγοι γι' αυτό.
Είναι φυσιολογικό να πενθούμε για έναν διάσημο άνθρωπο που δεν γνωρίζουμε;
Από την άλλη, τα δεδομένα και η διαδραστικότητα του κόσμου όπου ζούμε κάνουν λίγο σχετική την έννοια "δεν γνωρίζουμε". Προφανώς δεν γνώριζα προσωπικά τη βασίλισσα Ελισάβετ - ούτε τους προαναφερθέντες αλλά για εκείνους νιώθω ότι υπήρχε μεγαλύτερη σύνδεση μέσω της μουσικής τους που έχει "ντύσει" στιγμές της ζωής μου. Την Ελισάβετ όμως γιατί; Γιατί στεναχωρήθηκα και βούρκωσα;
Διάβασε περισσότερα στο shape.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
