Τελευταία έχει επανέλθει δριμύτερη η συζήτηση για την ποιότητα των τραγουδιών είτε αναφορικά με τη μελωδία είτε με το στίχο τους. Επί τάπητος έχει τεθεί επίσης, το ζήτημα του πόσο αθώα είναι εκείνα που βρίθουν από σεξιστικές και υποτιμητικές φράσεις για το γυναικείο φύλο, αν έχουν θέση στη μουσική βιομηχανία του 2022 ή ακόμη χειρότερα αν γαλουχούν υποσυνείδητα γενιές διαιωνίζοντας επιβλαβή στερεότυπα. Πρωταγωνίστρια στην κουβέντα είναι αναμφισβήτητα η τραπ, εξωθώντας πολύ κόσμο να αναπολεί με νοσταλγία τη μουσική των '90s, η οποία τον καιρό εκείνο παρεμπιπτόντως, δεχόταν ευρεία κριτική για την αναλωσιμότητα της εύκολης επιτυχίας. Γενικά, είναι πολύ δύσκολο να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι, δικαίως ενδεχομένως. Όπως και να έχει, σε αυτόν τον κυκεώνα της απόλυτης αρπαχτής υπάρχουν περιπτώσεις κομματιών που εύκολα ξεχωρίζουν από το σωρό, γιατί πραγματικά έχουν κάτι πολύ σημαντικό να πουν. Αυτό σκέφτηκα όταν άκουσα το Pandora του Seba Campos και της Μαρίας Παπαγεωργίου.
Διαβάστε περισσότερα στο Esquire.gr