"Σε κανέναν δεν αρέσει η έκτρωση, ακόμα και όταν είναι νόμιμη και γίνεται με ασφάλεια. Δεν είναι αυτό που θα επέλεγε μια γυναίκα για να διασκεδάσει το Σαββατόβραδο. Ούτε κανείς θέλει μια γυναίκα να αιμορραγεί μέχρι θανάτου στο πάτωμα μιας τουαλέτας εξαιτίας μιας παράνομη έκτρωσης. Τι κάνουμε;
Πιθανόν μια άλλη διατύπωση της ερώτησης είναι: Σε τι είδους χώρα θέλουμε να ζούμε; Σε μια χώρα που ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές που επιθυμεί για την υγεία και το σώμα του ή μια χώρα στην οποία ο μισός πληθυσμός είναι ελεύθερος και ο μισός όχι;
Οι γυναίκες που δεν μπορούν να αποφασίζουν μόνες τους για το αν θέλουν να κάνουν ή όχι ένα μωρό είναι σκλάβες, γιατί το Κράτος ισχυρίζεται ότι το σώμα τους τού ανήκει και πως εκείνο θα τους υπαγορεύσει πώς πρέπει να το χρησιμοποιούν. Το μόνο παρεμφερές παράδειγμα για τους άντρες είναι η επίταξη από τον Στρατό. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή τους, αλλά τουλάχιστον στον στρατό τούς προσφέρεται φαγητό, ρούχα και κατάλυμα. Ακόμα και οι φυλακισμένοι έχουν αυτές τις παροχές. Αν το Κράτος επιβάλλει υποχρεωτικά τις γεννήσεις, γιατί να μην πρέπει να πληρώσει και για την προγενετική φροντίδα, τη γέννα, τη φροντίδα μετά -για τα παιδιά δηλαδή που δεν πωλούνται σε πιο πλούσιες οικογένειες- και το κόστος του να μεγαλώνει κανείς ένα παιδί;
Δείτε περισσότερα στο womantoc.gr