ο ξυπνητήρι χτυπά, το δεξί μάτι ανοίγει. Κοιμήθηκες μόνο 5 ώρες, τσεκάρεις νωχελικά τα social. Ξεχνιέσαι και καταφέρνεις να αργήσεις. Ντύνεσαι με αστραπιαίες κινήσεις - πάλι δεν είχες τι να βάλεις. Aρπάζεις έναν καφέ -μα πόσο χάλια το βιοδιασπώμενο καλαμάκι- και φτάνεις καθυστερημένος στο γραφείο. Ψελλίζεις μία υποτυπώδη "καλημέρα", σκέφτεσαι τη σημερινή λάντζα, τη ΔΕΗ που νομίζει ότι μένεις στο Νιάρχος και τη σύνταξη που δε θα πάρεις ποτέ. Βαράς ασυναίσθητα το πληκτρολόγιο. "Τελικά πολύ κακή η φωτογραφία στο Instagram, θα τη σβήσω", αποφαίνεσαι. Χαίρεις άκρας υγείας. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένα κορίτσι ξυπνά επίσης. Σηκώνεται από το κρεβάτι χωρίς βοήθεια πια, έχει πολλά να κάνει σήμερα. Μπαίνει στο μπάνιο, δεν αποφεύγει πια να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Χαμογελά. Όλα είναι διαφορετικά τα τελευταία δύο χρόνια, από όταν δέχθηκε επίθεση με βιτριόλι ενώ ήταν στη δουλειά. Η Ιωάννα Παλιοσπύρου βάζει τη μάσκα της, φτιάχνει χυμό και ξεκινά τη μέρα της.
Τεράστια υπόθεση η δύναμη της συνήθειας. Πολύ κλισέ επίσης, η τάση μας να εκτιμάμε τα απλά μικρά καθημερινά πράγματα όταν διακυβεύεται η ύπαρξή τους. Άλλο τόσο ευφάνταστος ο τρόπος με τον οποίο εφευρίσκουμε λόγους για να μην είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Στην εποχή του άκρατου ναρκισσισμού, των influencers, της ημιμάθειας (στην καλύτερη περίπτωση), των πολυέξοδων μη αναγκών, των υψηλών απαιτήσεων, της πανδημίας και των πολέμων, Πολυάννες δε χωρούν. Το μοτίβο της γκρίνιας φωλιάζει μέσα μας και μας κυριεύει ακόμη κι αν το βασικό μας πρόβλημα είναι ότι δεν πήγαμε πασχαλινή εκδρομή. "Φταίνε τα σημερινά πρότυπα", λένε με ένα τηλεκοντρόλ στο χέρι οι παλιοί, των οποίων η στείρα κοσμοθεωρία και οι βαθιά ριζωμένες αμαρτίες σε μεγάλο βαθμό μας ταλανίζουν μέχρι σήμερα. Μετά τη χθεσινή εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη, στην οποία για πρώτη φορά μίλησε χωρίς τη μάσκα της η Ιωάννα Παλιοσπύρου, ενδεχομένως να αναθεωρήσουν.
Διαβάστε περισσότερα στο Esquire.gr