Τόσο καιρό μιλάμε για τις γυναίκες και καλά κάνουμε. Δεν περνάμε καλά, άλλωστε, εδώ και χρόνια και τώρα ήρθε η ώρα να το φωνάξουμε και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας στέρησαν, όσα φαίνονταν κι όσα δεν ξέραμε καν οι ίδιες ότι δικαιούμασταν. Όπως την ελευθερία να μην νιώθουμε ντροπή κάθε φορά που μας φουντώνουν οι ορμόνες μας.
Πόσες φορές δεν έχει ακούσει μια γυναίκα το "έχεις νεύρα επειδή έχεις περίοδο" ή "σε έπιασαν οι ορμόνες σου κι έβαλες τα κλάματα"; Και πόσες φορές δεν έχεις νιώσει τύψεις επειδή έχουν δίκιο; Άκου τώρα κάτι που σπάνια σκεφτόμαστε… και οι άντρες έχουν ορμόνες. Απλά εκείνοι δεν έβρισκαν λόγο να νιώσουν τύψεις για αυτές. Όταν η τεστοστερόνη τους είναι στα ύψη κάποιοι άντρες θα εκνευριστούν, θα "βαρέσουν καμιά φάπα" έξω από το μπαρ επειδή κάποιος κοίταξε την κοπέλα τους και θα υπερασπιστούν την "τιμή της γυναίκας τους" επειδή κάποιος την πείραξε. Ούτε κι εκείνοι όμως πρέπει να νιώθουν τύψεις για αυτές. Μόνο όταν στρέφονται στη βία για να εκφραστούν ή πληγώνουν άλλους ανθρώπους, όπως ισχύει εξάλλου και για τις γυναίκες.
Ζούμε σε μια εποχή που- ευτυχώς- οι περισσότεροι που είδαν τον Will Smith να χαστουκίζει στη σκηνή των Όσκαρ τον Chris Rock δεν είπαν "μπράβο παλικάρι μου".
Ο Chris Rock προηγούμενως είχε κάνει ένα αστείο για τα ξυρισμένα μαλλιά της Jada Prinkett Smith λέγοντας ότι θα της ταίριαζε ένας ρόλος στο G.I.Jane όπου η πρωταγωνίστρια είχε ξυρισμένα μαλλιά. Μόνο που η Jada δεν είχε ξυρίσει τα μαλλιά της για γούστο. Έχει αλωπεκία. Κι ο Chris είναι φίλος του Will, οπότε δύσκολα θα πιστεύαμε ότι δεν το γνώριζε.
Δεν χρειάζεται να έχεις αλωπεκία ή κάποιον αγαπημένο με αλωπεκία για να γνωρίζεις πόσο δύσκολο είναι. Δεν χρειάζεται να έχεις υποφέρει από κάποιο αυτοάνοσο που έχει καταστρέψει την αυτοπεποίθησή σου ή την ψυχική σου υγεία για να καταλάβεις όλους όσοι περνάνε κάτι τέτοιο. Όπως και δεν χρειάζεται να έχεις περάσει από χημειοθεραπείες για να καταδικάζεις τα αστεία για τα χαμένα μαλλιά των άλλων. Αρκεί να είσαι υγιής- ψυχικά και σωματικά- και να έχεις ενσυναίσθηση για να καταλάβεις ότι το αστείο του Chris Rock δεν ήταν κακόγουστο, ήταν προσβλητικό και γεμάτο κακία. Και το τελευταίο που θέλουμε αυτή τη στιγμή στον κόσμο είναι κι άλλη κακία.
Στον ευχαριστήριο λόγο του για το πρώτο Όσκαρ που κέρδισε, ο Will Smith ζήτησε συγγνώμη από την Ακαδημία, δικαιολογώντας την πράξη του και λέγοντας ουσιαστικά ότι θέλησε να προστατεύσει τη γυναίκα του: "Με καλούν να αγαπώ τους ανθρώπους και να προστατεύω τους ανθρώπους και να είμαι ένα ποτάμι για τους ανθρώπους μου". Ναι, το να προστατεύεις τους ανθρώπους που αγαπάς είναι κάτι που κάνεις από αγάπη, το να χτυπάς, να προσβάλλεις, να πληγώνεις ή να ξεκινάς πολέμους στο όνομα της αγάπης δεν θα έπρεπε να είναι αποδεκτό.
Και κάποιοι θα σκεφτούν. "Ήταν μόνο ένα χαστούκι", κάποιοι μπορεί μάλιστα να νιώσουν ότι θα ήθελαν κάποιος να τους έχει υπερασπιστεί όπως ο Will τη Jada. Γιατί το παραμύθι περί αδύναμων γυναικών που χρειάζονται προστασία από τους άντρες τους έχει περάσει στο DNA μας. Και κάποιες γυναίκες το απολαμβάνουν και κάποιοι άντρες νιώθουν πιο καλά με τον εαυτό τους όταν το κάνουν. Η Tiffany Haddish, για παράδειγμα, θεώρησε ότι η βία είναι μια σοβαρή ένδειξη αγάπης. Όπως είπε "Νομίζω ότι ο Chris ήταν ασυμμάζευτος. Ως γυναίκα που έχω σύζυγο, εύχομαι να με είχε υποστηρίξει όπως ο Will έκανε για τη Jada. Αυτό είναι ό,τι θέλει κάθε γυναίκα, σωστά; Πληγώθηκε και εκείνος προστάτευσε τη γυναίκα του. Αυτό είναι αυτό που κάθε άντρας πρέπει να κάνει". Κι εκεί ξεκινάει το πρόβλημα.
Τα όρια είναι ξεκάθαρα κι ας τα ξεχνάμε. Άλλο προστατεύω άλλο χρησιμοποιώ τη βία. Άλλο αγάπη άλλο εγωισμός. Η (αγάπη και η) γενναιότητα δεν εκφράζεται μόνο κραυγαλέα, αλλά κυρίως μέσα από ευγενικές πράξεις. Κι επειδή πλέον οι γυναίκες για ακόμα μια φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας φωνάζουμε τις ιστορίες μας και προσπαθούμε να διεκδικήσουμε αυτά που μας αξίζουν, ας το κάνουμε με ειλικρίνεια. Ας φωνάξουμε ότι θέλουμε αγάπη αλλά όχι βία. Θέλουμε δυνατούς άντρες και όχι βίαιους. Θέλουμε να αναγνωρίσουμε τις διαφορές μας αλλά να νιώσουμε ότι όλοι είμαστε ίσοι άνθρωποι. Και ας υποσχεθούμε ότι την επόμενη φορά που θα δούμε τον Bradley Cooper να συνοδεύει την μητέρα του στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ δεν θα τον πούμε "μαμάκια" αλλά θα αναγνωρίσουμε την αγάπη του.