Από τη Μαρία Κλάδη - Κοκκίνου, διδάκτορα Παντείου Πανεπιστημίου, μεταδιδακτορική ερευνήτρια, Εργαστήριο Πειραματικής και Εφαρμοσμένης Ανάλυσης Συμπεριφοράς, Τμήμα Ψυχολογίας, Πάντειο Πανεπιστήμιο, συνεργάτιδα του Κέντρου Εικαστικής και Ψυχικής Επικοινωνίας "Συνώθηση" (synothisi.com).
Παρόλο που όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας θα βιώσουμε ένα στρεσογόνο
γεγονός, αυτό δε θα καταλήξει να γίνει τραύμα σε όλους. Αυτό εξαρτάται από το ιστορικό μας, τον τρόπο που έχουμε μάθει να χειριζόμαστε και να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας, το πώς θα το διαχειριστούμε, από την ατομική μας ανοχή στον πόνο, το είδος του γεγονότος που μας έπληξε ή μας πλήττει και πολλούς άλλους παράγοντες. Οπότε, ο ψυχικός πόνος δεν είναι κάτι που θα μπορούσαμε να μετρήσουμε αντικειμενικά, αφού κάποιο γεγονός για ένα άτομο μπορεί να είναι ήπιο και για κάποιο άλλο τραυματικό. Τραύμα είναι η συναισθηματική ανταπόκριση σε ένα εξαιρετικά αρνητικό περιστατικό ή κατάσταση, όπως βιασμός, ενδοοικογενειακή βία, bullying, κ.ά. Μπορεί να είναι οξύ στην περίπτωση που η έκθεση σε έναν κίνδυνο συμβαίνει μία φορά ή χρόνιο, αν το άτομο βιώνει για πάρα πολύ καιρό μια απειλητική κατάσταση.