Πόσο δύσκολο είναι στ’ αλήθεια για μια γυναίκα να κατακτήσει την αυτογνωσία; Γιατί θα πρέπει από τα γεννοφάσκια της να μυηθεί στο "αποδεκτό" και στο "πρέπον", που άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτήν; Ψιλά γράμματα θα πει κανείς για τις γυναίκες των αρχών του 20ού αιώνα, που από γεννησιμιού τους διδάσκονταν να στριμώχνονται μες στα κουτάκια των συμβάσεων και των στερεοτύπων και να μη βγάζουν άχνα αγανάκτησης ή δυσφορίας. Εκτός από ελάχιστες. Eκείνες που, είτε λόγω ευφυΐας είτε λόγω συγκυριών και οικογενειακών καταβολών, ήταν πιο ανοιχτόμυαλες και κατόρθωναν να διακρίνουν την αλήθεια. Γυναίκες που, ενώ η κοινωνία τις ήθελε "κάμπιες", φυλακισμένες ισόβια στο κουκούλι της άγνοιας, της υποταγής και της κατ’ ουσίαν ανυπαρξίας, ψυχανεμίζονταν πως διέθεταν φτερά και αγωνίζονταν όχι μονάχα για να τα ανοίξουν αλλά και για να πετάξουν μακριά απ’ τη μικρόνοια και τις κλειστές κοινωνίες τους, πληρώνοντας οποιοδήποτε τίμημα. Γιατί πάντα η κοινωνική ποινή είναι αμείλικτη για όποια παρεκκλίνει από τα στερεότυπα. Πάντα ελλοχεύουν η κατακραυγή, η περιθωριοποίηση, ο στιγματισμός και η απομόνωση. ]
Δείτε περισσότερα στο womantoc.gr