Ανείπωτος θρήνος έχει ξεσπάσει στη Θεσσαλονίκη για τον χαμό της χαμογελαστής Δήμητρας Ιορδανίδου, η οποία βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από τις ρόδες φορτηγού, το πρωί της Τρίτης.
Ήταν λίγο πριν τις 8 χθές, όταν στη συμβολή των οδών Γρηγορίου Λαμπράκη και Αγίου Δημητρίου, στην Τούμπα, το ποδήλατο της άτυχης γυναίκας καρφώθηκε κάτω από τα λάστιχα ενός φορτηγού, με συνέπεια τον βαρύτατο τραυματισμό της 42χρονης, η οποία κατέληξε λίγο αργότερα στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου.
Όπως ανέφερε αυτόπτης μάρτυρας, η οποία είδε το τραγικό δυστύχημα από το μπαλκόνι του διαμερίσματός της, η Δήμητρα ακολουθούσε καθημερινά το ίδιο δρομολόγιο, σ' έναν από τους κεντρικότερους δρόμους της συμπρωτεύουσας.
Σύμφωνα με όσα δήλωσε, η 42χρονη διέσχιζε τη Γρηγορίου Λαμπράκη με το ποδήλατό της και τη στιγμή που ο οδηγός του φορτηγού πήγε να στρίψει επί της Αγίου Δημητρίου την παρέσυρε, με αποτέλεσμα το σώμα της να εγκλωβιστεί κάτω από το όχημα.
Πρωταθλήτρια των δρόμων αντοχής και της ζωής
Η άτυχη Δήμητρα γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης.
Συμμετείχε στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα μαραθωνίου, κατακτώντας δύο φορές την 3η θέση και δύο φορές την 4η θέση στον Μαραθώνιο της Αθήνας, ενώ είχε εκπροσωπήσει στο παρελθόν τη χώρα μας σε διεθνείς μαραθωνίους, στη Στοκχόλμη και την Ιαπωνία.
Μόλις πριν από λίγα 24ωρα συμμετείχε σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στα Τρίκαλα.
Είχε αγωνιστεί με τέσσερα διαφορετικά σωματεία, αρχικά με τον ΠΑΟΚ, στη συνέχεια με το ΓΑΣ Κουφαλίων, με τον Ηρακλή και με τον Τρίτωνα Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, μόνο δυο αθλήτριες συλλόγων της Μακεδονίας – Θράκης έχουν επιτύχει μέχρι σήμερα καλύτερες επιδόσεις στο Μαραθώνιο της Αθήνας από εκείνη.
Εξαιρετικά αγαπητή μεταξύ των συναθλητών και συναδέλφων της η Δήμητρα εργαζόταν στον φορέα "Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας Θεσσαλονίκης" με ενεργό συμμετοχή στα κοινά της συμπρωτεύουσας.
"Είμαστε συγκλονισμένοι όλοι στη Ζώνη, τα κορίτσια, οι συνάδελφοί της κλαίγανε σήμερα το πρωί, πρόκειται για μια εξαίρετη υπάλληλο, κάθε πρωί στη δουλειά της ερχότανε, επειδή είχε και οικολογική συνείδηση και ήταν και αθλητικός τύπος μαραθωνοδρόμος, με το ποδήλατο", δήλωσε ο Κυριάκος Λουφάκης, Πρόεδρος ΔΣ Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας.
Ο Γ.Γ. του ΜΕΑΣ Τρίτων Θεσσαλονίκης, Γιάννης Ποδιώτης, μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την άτυχη Δήμητρα. "Ίσως ήταν το καλύτερο παιδί που έχει περάσει από το σύλλογο", είπε.
Η μάχη με την νευρική ανορεξία και η απώλεια του αδελφού της απο καρκίνο
Πριν λίγα χρόνια σταμάτησε την ενασχόλησή της με το μαραθώνιο και ασχολήθηκε με το τρίαθλο. Η Δήμητρα Ιορδανίδου αντιμετώπισε τα άσχημα παιχνίδια της ζωής με αισιοδοξία, αλλά και προσπαθώντας να δώσει δύναμη και κουράγιο στους δικούς της ανθρώπους.
Μια από τις δυσκολότερες στιγμές της ήταν πριν από δύο με τρία χρόνια έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος της αδερφός, χάνοντας τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο.
Ο μεγαλύτερος όμως αγώνας που έδωσε ήταν στην εφηβεία της, όταν ήρθε αντιμέτωπη με την νευρική ανορεξία.
Όπως είχε δηλώσει: "Ανορεξία. Μεγάλο κεφάλαιο. Ίσως το μεγαλύτερο της ζωής μου. Γιατί ήταν σε ηλικία 14 χρονών.΄Ηταν δύσκολα χρόνια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί με είχε πιάσει η αρρώστια. Ένιωθα αδικία. Γιατί σε μένα. Δεν είναι ότι ζήλευα τα μοντέλα και όλα αυτά που προβάλλονται. Είχε κολλήσει κάποια στιγμή το μυαλό μου σε νούμερα, θερμίδες, αριθμούς… Βασανιστήριο.
Οι φίλες σου να βγαίνουν για πίτσα και εσυ να έχεις τύψεις για τα γραμμάρια. Ναι έχει πολλές τύψεις αυτή η αρρώστια. Είχα φτάσει τα 35 κιλά με ύψος 1.60 στα 15. Και φυσικά χωρίς περίοδο. Ήταν δύσκολα χρόνια. Πώς τα κατάφερα…
Δεν είναι κάτι που το ξεπερνάς σε μια μέρα. Το τέρας ήταν πάντα μέσα μου. Απλά με τα χρόνια έμαθα να το τιθασεύω και να του δίνω τις σωστές διαστάσεις. Είχα τους γονείς μου δίπλα μου. Αυτό
ήταν το ένα. Αλλά κυρίως αυτό που με βοήθησε ήταν ο αθλητισμός. Η ισορροπία λεπτή γιατί από τη μία η οικογένειά μου φοβόταν και από την άλλη ήταν η διέξοδος για μένα για να ξεκλειδώσει το μυαλό μου. Γι’ αυτό και η πορεία μου στον αθλητισμό ήταν λίγο περίεργη.
Πώς να μπω σε αγώνες όταν η οικογένειά μου φοβόταν μήπως το κάνω για τα κιλά; Δύσκολη διαχείριση. Ευτυχώς έχω έναν πατέρα που μου έδειξε εμπιστοσύνη και ήξερε ότι στο τέλος θα κάνω τη σωστή επιλογή".
Δε σου κρύβω ότι τελικά γύρω στα 27 που άρχισα να μπαίνω σε αγώνες δρόμου πάλι άλλαξε όλη μου η προσέγγιση στο θέμα. Καταλάβαινα πλέον ότι για να μπορέσω να ανταποκριθώ στο άθλημα που είχα επιλέξει να κάνω αγωνιστικά, το τρέξιμο, έπρεπε να δίνω στο σώμα μου την σωστή τροφή για να μπορέσει να ανταποκριθεί. Ακούγεται αστείο αλλά αυτό όταν έχεις ανορεξία δεν το βλέπεις.