Μια παρέα από οικογένειες συμμαθητών της κόρης μου πάμε διακοπές στο ίδιο μέρος χρόνια τώρα. Ξεκινήσαμε στο δημοτικό. Και κάνουμε το ίδιο κάθε καλοκαίρι. Μέχρι φέτος που τα παιδιά ετοιμάζονται για την τελευταία τάξη του λυκείου.
Στην αρχή, είχαμε τα γνωστά των παιδικών διακοπών. Ύπνος νωρίς. Ξύπνημα; αυτό κι αν ήταν νωρίς. Τα παιδιά ξυπνούσαν πάντα πρώτα σφύζοντας από ενέργεια. Τρέχαμε κι εμείς οι γονείς αγουροξυπνημένοι να ετοιμάσουμε τα πρωινά και τις τσάντες παραλίας με τα δεκάδες κουβαδάκια. Η ημέρα κυλούσε κάπως σαν σε κατασκήνωση προσκόπων: πρόγευμα, παιχνίδι στη σκιά, δεκατιανό, αθλοπαιδιές στη θάλασσα, κάτι μαγειρευτό το μεσημέρι, σιέστα και ξανά-μανά απογευματινό μπάνιο, βόλτες και πληθώρα από δραστηριότητες και μετά η αιώνια σπαζοκεφαλιά "τι θα φάμε για βράδυ". Και ούτε στιγμή να τα αφήσουμε μόνα τους στην πισίνα. Και να αλείφουμε αντηλιακό στις πλατούλες και τα προσωπάκια. Και να τα κρατάμε από το χέρι στα κύματα να κλυδωνίζονται και να χασκογελάνε. Και να τα πετάνε για βουτιές από τους ώμους οι μπαμπάδες. Και να τους κόβουμε το κρεατάκι στο πιάτο όλες οι μαμάδες μαζί σαν συγχρονισμένοι σερβιτόροι σε γκουρμέ ρεστοράν. Και "μια ακόμα πατάτες για τα παιδιά" και "όχι μην πάμε στο μεζεδοπωλείο/ψαροταβέρνα/τάδε ψαγμένη ταβέρνα – δεν θα βρουν τίποτα να φάνε τα παιδιά".
Ήταν μάλλον η χρονιά που θα πήγαιναν γυμνάσιο όταν κάτι φάνηκε να αλλάζει. Πώς βρεθήκαμε οι κηδεμόνες με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι να ρεμβάζουμε στη δύση, ούτε που το καταλάβαμε.
Τι απροσδόκητη (ευτυχής) εξέλιξη ήταν αυτή! Τα παιδιά είχαν πάει βόλτα ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ στα απέναντι βραχάκια. Και ήταν ok! Είχε έρθει αυτή η ώρα λοιπόν; Οι γονείς τσιμπιόμασταν, όσο συνειδητοποιούσαμε ότι ήμασταν στην αυγή μιας νέας εποχής, ανταλλάσσοντας συνωμοτικές ματιές. Ήταν τα πρώτα βήματα ανεξαρτητοποίησης. Για εμάς μιλάω. "Τα παιδιά τα βλέπει κανείς; Ναι εκεί κάτω, κάτι σκιές που φαίνονται". Τι ωραία που είναι η ζωή με ένα ποτήρι Μαλαγουζιά στο ηλιοβασίλεμα. Δεν χρειάζεται να πω το πόσο πανηγύρισαν αμφότερες οι γενιές όταν μια βραδιά οι γονείς βγήκαν μόνοι τους και άφησαν τα παιδιά πίσω μόνα τους "γιατί μεγάλωσαν πια αλλά να προσέχουν!".
Fast Forward. Εφηβεία. Ήρθαν τα πάνω κάτω.
Από εκεί που έκαναν ησυχία να μην μας ξυπνήσουν, παίζαμε εμείς τον βωβό κινηματογράφο για να μην τα ενοχλήσουμε "γιατί ξενύχτησαν πάλι χθες". Παρακαλώντας ενδόμυχα να σηκωθούν επιτέλους για να ξεκινήσει η μέρα, βαράγαμε και καμία πόρτα "κατά λάθος". Πώς αλλάζουν οι καιροί! Να ξεχειλίζουν από ενέργεια 24 ώρες το 24ωρο και να εκλιπαρούμε για ριλάξ τότε. Να σέρνονται ολημερίς σαν ζόμπι και να τους κυνηγάμε μπας και δραστηριοποιηθούν λιγάκι τώρα.
Από εκεί που μας πολιορκούσαν συνεχώς να ασχοληθούμε μαζί τους, τώρα τα ικετεύαμε για λίγες ώρες κοινής συνύπαρξης. Από εκεί που τα κάναμε όλα όλοι μαζί, δεν έπρεπε να ανταλλάξουμε ούτε βλέμμα όλη τη μέρα. Με φόβο ότι θα ξεσηκώσουμε επανάσταση ψελλίζαμε "το αντηλιακό μην ξεχάσεις". Μας επιτρεπόταν να απαντάμε μόνο σε requests με λίγα λόγια και άμεσες πράξεις "Θα μας πάτε για παγωτό/νεροτσουλήθρες/βόλτα/κρέπες/θαλάσσιο ποδήλατο/μπάνιο;" "έλατε να μας πάρετε από το παγωτό/ νεροτσουλήθρες/βόλτα/κρέπες/θαλάσσιο ποδήλατο/μπάνιο".
Μόνο στα καλά εστιατόρια μας ανέχονταν. Πάνε τα παιδικά μενού, οι πατάτες τηγανητές και τα μακαρόνια με κιμά. Μόνο καρπάτσιο και ταλιάτα, δεν λέγανε όμως όχι ούτε σε ένα γαύρο μαρινάτο ή κάποιο κριθαρότο θαλασσινών. Σε ξεχωριστό τραπέζι πάντα.
Νέα πίστα, εκεί κάπου στις αρχές Λυκείου.
Κόπασε η εφηβική τάση για αντίδραση και απομόνωση και γίναμε όλοι μια παρέα. Ξανά. Ο κύκλος που λέγαμε. Πάλι τσιμπιόμασταν οι γονείς όταν μια βραδιά ξενυχτήσαμε παίζοντας παντομίμα μαζί (εντάξει τα παιδιά κάθισαν να δουν και την ανατολή, εμείς πάλι όχι). Μας ήθελαν πάλι; Τι ανείπωτη χαρά!
Ώσπου φτάσαμε στο φετινό καλοκαίρι που μας έκαναν την καλύτερη συντροφιά, σχεδόν παντού μαζί μας. Μέχρι να αποσυρθούμε τουλάχιστον εμείς για ύπνο και αυτά να συνεχίσουν αναζητώντας ακόμα περισσότερη ψυχαγωγία. Εκδρομές, χοροί και τραγούδια μαζί, κοινά αστεία, ανταλλαγές γκουρμέ απόψεων στα εστιατόρια, σοβαρές συζητήσεις για την επικαιρότητα, αναπολήσεις και αναμνήσεις, αλληλο-δανεισμοί ρούχων και αξεσουάρ. Μεγάλες στιγμές. Μοναδικές. Να είσαι ευγνώμων που τις ζεις. Όλα καλά. Μόνο που μας είπαν ότι του χρόνου που θα είναι 18 δεν θα πατήσουν ούτε μέρα, λέει, το πόδι τους στο μέρος που θα είμαστε εμείς οι γονείς. Το πιστεύετε; Εγώ όχι. Δεν θέλω.