Adobe Stock
Ήταν ένα από εκείνα τα νωχελικά βράδια που τίποτα σπουδαίο δεν συμβαίνει. Η Τάνια απλά σκότωνε την ώρα της, παίζοντας με το κινητό της. Απολάμβανε τη μοναξιά της, την ανία, τη σιωπή, όταν έλαβε στο messenger μήνυμα από μια φίλη καλή, με την οποία τη συνέδεαν πολλά και ανάμεσά τους η αγάπη για τη μουσική.
"Μόλις βρεις χρόνο, τσέκαρε αυτή τη συλλογή! Μην σε αποθαρρύνει το όνομα… Trust me!" Κλίκαρε στο link γεμάτη περιέργεια. Πράγματι, υπό άλλες συνθήκες θα την άφηνε μάλλον αδιάφορη. Και αυτό, γιατί τιτλοφορούνταν 200 χρόνια δημοτικό τραγούδι και εκείνη με τα δημοτικά ήταν μαλωμένη τουλάχιστον από το… δημοτικό. Μια πρωτοβουλία της Lidl Ελλάς διάβασε με περιέργεια και ενδιαφέρον, και ύστερα, καθώς τσέκαρε τη λίστα με τα διαθέσιμα κομμάτια, ερμηνευμένα από αγαπημένους καλλιτέχνες -χμ και ο Παυλίδης εδώ;- ένας τίτλος μίλησε στην καρδιά της.
Φώταξον ήλεμ. Κάτι σκίρτησε μέσα της. Κοίταξε τη φωτογραφία τους πάνω στο τζάκι. Πόζαραν χαρούμενοι στο τραπέζι κάποιας βάφτισης. Αυτή και ο μπαμπάς. Η βραδιά απέκτησε ξαφνικά το συναισθηματικό φορτίο που της έλειπε. Και το μυαλό της ήταν ήδη χρόνια μακριά.
"Αχ, όχι πάλι την κασέτα με τα ποντιακά!" αναφώνησε μπαίνοντας στο οικογενειακό αμάξι, τον ηρωικό κρεμ σκαραβαίο. Όλο απρόοπτα ήταν αυτό το αυτοκίνητο, εκτός από τη μουσική υπόκρουση, που ήταν πάντα προβλέψιμη.
Έπρεπε να πάει με το αμάξι του θείου της, σκέφτηκε, μαζί με τα ξαδέλφια της, γιατί εκείνος άκουγε Dire Straits και Bob Dylan. Όχι την ίδια κασέτα του Χρύσανθου ξανά και ξανά, όπως ο μπαμπάς της. Ήταν ο αγαπημένος του ερμηνευτής ποντιακής μουσικής και μόνιμο soundtrack στις οικογενειακές οδικές εκδρομές.
Και να φανταστεί κανείς ότι δεν ήταν καν Πόντιος, παρά την κατάληξη -ίδης στο επίθετο! "Εξαίρεση!" έλεγε και ξανάλεγε, "από τη Μικρά Ασία, ναι, αλλά όχι από τον Πόντο". Μα όταν γνώρισε τη μάνα της, τη γλυκιά Τσοφούλα, τη δική του χαϊδεμένη Σοφία, ήταν λες και παντρεύτηκε και όλη την ποντιακή παράδοση μαζί της.
Αυτός ήταν ο μπαμπάς της Τάνιας, ένας φαν των δημοτικών και ειδικά των ποντιακών. Που πάντα κέρδιζε έξτρα πόντους στις ανθρώπινες σχέσεις χάρη στην εξωστρέφειά του, τη μεγάλη καρδιά του, τα αστεία και τα χωρατά του. Ψυχή της παρέας, αγαπητός στις μαζώξεις, πρωταγωνιστής στα τραπέζια, ένας προικισμένος storyteller της εποχής του… Μα όχι παραμυθάς, αφού τις ιστορίες που αφηγούνταν δεν τις σκαρφίζονταν. Ήταν αληθινά γεγονότα, μα ειπωμένα με τις κατάλληλες λέξεις, συνοδευόμενα από τις σωστές χειρονομίες, τις απαραίτητες γκριμάτσες, που έκαναν και το πιο απαιτητικό ακροατήριο να ξεκαρδίζεται – ακόμη και τη συνήθως αγέλαστη γιαγιά Σουμέλα. "Άλλος έχει την καταγωγή και άλλος τη χάρη", έλεγε συχνά πυκνά ο μπαμπάς στην πεθερά του, πειράζοντάς την.
Χρόνια μετά, αφού πια η Τάνια είχε ανοίξει τα φτερά της και είχε πετάξει, δίχως ποτέ να ξεχάσει τις ρίζες που την έθρεψαν, την στήριξαν και της επέτρεψαν να φτάσει στα όνειρά της, ο μπαμπάς τής τηλεφωνούσε συχνά. Περνούσε πλέον στο χωριό τον περισσότερο καιρό του – συνταξιούχος πια, μα ούτε για λίγο παραιτημένος από τη ζωή. "Βουνό καλεί πόλη!" συνήθιζε να λέει και εκείνη το διασκέδαζε κάθε φορά, σαν να ήταν η πρώτη! Και όταν βρισκόντουσαν για να φάνε μαζί, αν τύχαινε να φοράει κάποιο εκκεντρικό κόσμημα, κάποιο ρούχο με περίεργο πατρόν, από εκείνα που της άρεσαν, άρχιζε πάλι τα πειράγματά του: "Άνοιξε το τριώδιο κόρη μου;" Έτσι ήταν η σχέση τους μια ζωή, γεμάτη πειράγματα, γεμάτη γέλια, γεμάτη αγάπη. Γεμάτη.
Μα πάνε τρία χρόνια που εκείνος έφυγε. Και άδειασε μαζί με το σπίτι στο χωριό και κάτι στην ψυχή της. Έφυγε και μαζί του σίγησαν και τα αηδόνια και τα γέλια και τα τηλέφωνα. Το τέλος ήταν ξαφνικό. Ο χωρισμός βίαιος. Και η Τάνια πόνεσε. Πολύ. Μα έπνιξε τον πόνο της γιατί δεν ήξερε τι να τον κάνει. Τον κατάπιε, αμάσητο, μαζί με την κασέτα του Χρύσανθου, που το κασετόφωνο ποτέ δεν "μάσησε" και ας είχε παίξει χίλιες φορές. Μαζί με τα χωρατά και τις αναμνήσεις. Μέχρι που έγιναν πέτρα στο στομάχι της. Ένα κομμάτι πάγου στην καρδιά της.
Ώσπου ξαφνικά, ένα αδιάφορο βράδυ, μια τυχαία μουσική ανακάλυψη, ένας γνώριμος τίτλος, ένα κλικ. "Φώτισε ήλιε φώτισε, να λιώσουνε τα χιόνια" ήχησε στο ήσυχο δωμάτιο και έτσι ξαφνικά, κάτι άρχισε να κινείται μέσα της. Κάτι άρχισε να λιώνει. Να γλυκαίνει. Να μαλακώνει.
Ακούει τώρα το κομμάτι στο repeat. Και κλαίει. Με αναφιλητά, με θόρυβο, κλαίει και τραντάζεται το είναι της. Λυτρώνεται. Ύστερα γαληνεύει. Κάνει ησυχία και αφουγκράζεται· τους απόκοσμους ήχους που ντύνουν τη φωνή του Παυλίδη, το διαγαλαξιακό κάλεσμα, ένα αστρικό χωριό που καλεί μια επίγεια πόλη, ένα αστέρι που καλεί γη. Είναι η πατρική αγάπη που ζει και αναπνέει σε ένα σύμπαν άχρονο και άυλο.
"Είναι ο πατέρας μου που τραγουδά εντός μου." Ακούς;
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
