iStock
Με αφορμή την Γιορτή της Μητέρας, αναρτώ στα social media μια παλιά φωτογραφία με τη μαμά μου τη Λέλα. Η φωτογραφία είναι μία από την τετράδα του γνωστού αυτόματου μηχανήματος.
Στις άλλες τρεις που δεν ξέρω που είναι, θυμάμαι ότι βγάζουμε τη γλώσσα, κάνουμε γκριμάτσες, δίνουμε φιλιά. Την ίδια εποχή ήταν που με πήγε στον κινηματογράφο Άττικα στην Πλατεία Αμερικής να δούμε το Grease. Όχι πολύ εύκολη υπόθεση. Οι ουρές ήταν τεράστιες, βρήκαμε μια θέση αντί δυο, και μάλιστα στον εξώστη. Με κάθισε στα γόνατά της (κοτζάμ παιδί 10 χρονών εγώ) προκειμένου να το δει και να κουνιέται ρυθμικά 2 ώρες στο κάθισμα με εμένα μαζί. Προφανώς εγώ ήμουν η πρόφαση για να μην χάσει και αυτό το νταβαντούρι. Φυσικά μέχρι σήμερα ακούω το "You are the one that I want” και ενθουσιάζομαι το ίδιο με τότε.
Και τα ίδια χρόνια τότε, δεν χάναμε παράσταση του Ελεύθερου Θεάτρου. Εκεί με τις θέσεις τα κατάφερνε καλύτερα (βασίλισσα του πουρμπουάρ γαρ). Τι εφιάλτης να καθόμαστε στην πρώτη σειρά και να σταματά ο Μίμης Χρυσομάλλης την παράσταση για να ολοκληρωθεί το ξεκάρδισμά της! (Ναι, έχει συμβεί). Πλάκα κάνω… Περνούσαμε τέλεια. Πάντα.
Μετά γυρνούσαμε σπίτι για να φάω το περιβόητο "τοστ αλά Λέλα". Ένα δικής της επινόησης snack που μου σέρβιρε χρόνια όλοκληρα σαν βραδινό. Ανοιχτό σάντουιτς ήταν που το έβαζε στο φούρνο να λιώσει το τυρί. Πρόσθετε διάφορα ανάλογα με το περιεχόμενο του ψυγείου (ζαμπόν, ντομάτα, λουκάνικα). Υπέροχο σε όλες τις εκδοχές.
Αργότερα θα της πετάμε σπόντες να δώσει στην εγγονή της κάτι κάπως υγιεινό να φάει αντί να την τρέχει στα fast food και στα ουζερί της Φωκίωνος ή στο τσακίρ κέφι για κανένα μαγειρευτό στη Λυκόβρυση. Αλλά μήπως έτσι δεν περνούσαν πολύ καλύτερα από το να την μπουκώνει κεφτεδάκια στην κουζίνα!
Πολύ αργότερα και μέχρι σήμερα είναι αυτή που μου στέλνει σε τυχαίες ώρες, ακόμα και μέσα στη νύχτα, ωραίες μουσικές που ξυπνούν αναμνήσεις από τις κασέτες του μπαμπά (τις συγκλονιστικές mixtapes των παιδικών μου χρόνων, πρέπει να γραφτεί άλλο άρθρο για αυτές). Adriano Celentano, Yves Montand, Mina, Τσιτσάνης, Χατζής, Σπάρτακος, Dire Straights, Frank Sinatra, Αλέκα Κανελλίδου, Στράτος Διονυσίου, Σαββόπουλος, Dalida, Ella Fidgerald. Για να αναφέρω ελάχιστα. Η γκάμα είναι μεγάλη.
Και από κάτω πάντα ένα gif, ή το νέο-αποκτηθέν αβατάρ της (ο τόνος στο α της λήγουσας! καθότι ανήκει και στη γενιά που τα προφέρουν όλα στο πιο γαλλικό τους). Πάντα έχει τσεκάρει πρώτα στο messenger αν είμαι "ενεργή", άρα ξύπνια. Είναι αυτή που μαθαίνει τα νέα της εγγονής της πριν από μένα (αυτά που ίσως εγώ να μην τα μάθω και ποτέ) γιατί την ακολουθούν και ακολουθεί στο Instagram όλες τις φίλες της, ακόμα και τα "priv" τους (το πριβέ, κλειστό account τους για λίγους κι εκλεκτούς). Δεν χάνει story, εννοείται. Είναι αυτή που την προσπερνούν οι ταξιτζήδες της Beat γιατί δεν πιστεύουν ότι η 80χρονη κυρία στη γωνιά του δρόμου είναι αυτή που έχει χρησιμοποιήσει την εφαρμογή. Απτόητη, τους κουνάει το κινητό και τους λέει "εδώ, εδώ, εγώ είμαι"!
Αυτή που έχει καταπιεί τους Google Maps και το Αθηνόραμα μαζί (δεν υπάρχει δρόμος και cool ή παραδοσιακό μέρος της πόλης που να μην το γνωρίζει!)
Η ψυχή του πάρτυ. Να την καλείτε (που την καλείτε δηλαδή). Κάνει κέφι και είναι συμβατή με κάθε ηλικία.
Για αυτό σας λέω. Λέλα είναι μόνο μία! Αλλά και για εσάς, τον καθένα από εσάς. Μάνα (όπου "μάνα" βάλτε το όνομα της δικής σας) είναι μόνο μία.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
