Ένας δημοσιογράφος, αλλά και κάθε σκεπτόμενος πολίτης, σε κάθε γεγονός οφείλει να κάνει στον εαυτό του καθημερινά απλές ερωτήσεις που ξεκινάνε με τα πέντε απλά: τι, πού, πώς, πότε και γιατί. Ο σπουδαίος Larry King που "έφυγε" από τη ζωή προσφάτως, είχε το ταλέντο να κάνει follow up σε απαντήσεις συνεντευξιαζόμενων διαλέγοντας και πολλές φορές χρησιμοποιώντας το σκέτο- το πολύ απλό και περιεκτικό: "γιατί;". Ίσως η πιο σπουδαία λέξη όλων των εποχών: "Γιατί;".
Η σπουδαιότητα του "γιατί"
Όσο σπουδαία κι αν είναι αυτή η λέξη που αποτελεί αρχή βασικών ερωτήσεων, κάποιες φορές δεν είναι ηθικό και εύστοχο να χρησιμοποιηθεί. Για παράδειγμα, σε έναν βιασμό ή σε μια κακοποίηση δεν μπορείς να πεις "γιατί, μίλησε τώρα"; Εκεί, δεν πρέπει να υπάρχει follow up στη θαρραλέα δήλωση ενός ανθρώπου που για χρόνια μπορεί να κουβαλάει μέσα του το "γιατί σε μένα;". Εκεί, θέλει σιωπή. Εκεί, θα πρέπει όλοι να ακούσουμε προσεκτικά "γιατί" το λέει οπότε και να κάνουμε τις πιο εύστοχες follow up ερωτήσεις –κυρίως- στον εαυτό μας. Εξάλλου, είναι η τέχνη της σιωπής που σε κάνει να παραμένεις εντός θέματος.
Μιλώντας για τέχνη με πολύ βασικά λόγια
Ένας καλλιτέχνης ή αλλιώς ένας άνθρωπος που υπηρετεί τον χώρο του πολιτισμού οφείλει να υπερασπίζεται κάθε γράμμα που συνθέτει τη λέξη που φέρει το σπουδαίο αξίωμά του. Ένας καλλιτέχνης πρέπει να αγγίζει τη ψυχή και όχι να τη βιάζει με κανένα τρόπο. Ένας καλλιτέχνης ΔΕΝ πρέπει να κάνει εκπτώσεις σε καλλιτεχνικές αξίες μόνο και μόνο επειδή η καλλιτεχνική του δεινότητα είναι σπουδαία. Ή και όχι σπουδαία. Μα τι σημαίνει σπουδαία όταν όλα βασίζονται σε ένα ψέμα που ακυρώνει τη μεγαλύτερη αλήθεια που κουβαλάει η τέχνη; Και πόσο ηθικό είναι να μπορείς να κάνεις ό, τι θέλεις μόνο και μόνο επειδή έχεις τη "δύναμη" να το κάνεις; Δεν είμαστε δικαστές, ούτε και θα γίνουμε, αλλά ας συμφωνήσουμε σε κάτι απλό. Πως ο χώρος του πολιτισμού δεν θα πρέπει να επισκιάζεται. Ούτε του αθλητισμού. Ούτε κανένας χώρος. Δεν είμαστε δικαστές, ούτε και θα γίνουμε, αλλά όταν η μία καταγγελία διαδέχεται την άλλη τότε κάτι πάρα παρά πολύ σοβαρό έχει συμβεί και συνεχίζει να συμβαίνει. Δεν είμαστε δικαστές, ούτε και θα γίνουμε, αλλά αν πρέπει να μιλήσουμε για να δοθεί ένα τέλος σε κάθε είδους κακοποίηση -απ΄όπου κι αν προέρχεται- ας μιλήσουμε.
Ας συμφωνήσουμε και σε κάτι ακόμα
Όταν ένας άνθρωπος που έχει βιώσει μία από τις δεκάδες μορφές κακοποίησης που κυκλοφορούν εκεί έξω, μαζεύει τα κομμάτια του –κομμάτια που περιλαμβάνουν ενοχές, κραυγαλέες σιωπές, ταπείνωση, φόβο, κ.α. και καταγγέλλει δημοσίως ένα τόσο τραγικό περιστατικό τότε θα πρέπει από την άλλη πλευρά, όσο και από τους "γιατί_θυμήθηκε_να_μιλήσει_τώρα" να υπάρξει σιωπή και προβληματισμός αναφορικά με τα πιο ουσιαστικά "γιατί". "Γιατί" που αφορούν το προφίλ και τη σύνθεση της δικής τους προσωπικότητας.
Γνώμη μου
Κανείς δεν ξύπνησε ένα ωραίο πρωί με "ποιον θα κατηγορήσω σήμερα για κακοποίηση" διάθεση. Η κακοποίηση, σε κάθε της μορφή, είναι πάρα πολύ σοβαρή και δεν χωράει καμία πλάκα ούτε και φαντασία. Όσο "χρεώνουμε" περιστατικά στη φαντασία κακοποιημένων ανθρώπων τόσο καταλήγουμε να τους κακοποιούμε ξανά και ξανά.
"Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει", που έλεγε και ο Μάνος.
#MeΤoo λοιπόν, μέχρι να σβήσει η κακοποίηση. ΤΕΛΟΣ.