Η πρωταγωνίστρια του «Αστέρα Ραχούλας» του Alpha, Παναγιώτα Βλαντή μιλάει στο περιοδικό Down Town και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για τον έρωτα, το γάμο, τη μητρότητα που επιθυμεί, τους ρόλους που την καθόρισαν και αποκαλύπτει ότι θέλει να καθίσει ξανά στα φοιτητικά θρανία.
Με ξαφνιάζεις! Τι σχέση έχεις εσύ με το ποδόσφαιρο;
Μου αρέσει πάρα πολύ. Λογικό είναι να απορείς – κι άλλοι απορούν με μένα, όλοι όσοι τους το λέω. Όμως το ότι είμαι γυναίκα, δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω ποδόσφαιρο. Ειδικά το Μουντιάλ, δεν το χάνω. Μου αρέσουν οι μεγάλες διοργανώσεις, τα ντέρμπι και οι αγώνες – τα παρακολουθώ όλα όποτε μπορώ. Δεν είμαι μανιακή, ούτε τρελαίνομαι. Αλλά, ως θεατής, μου αρέσει! Η πλάκα είναι ότι ο κόσμος με ρωτάει στο δρόμο για τη σειρά και το ποδόσφαιρο. Όλοι με ρωτάνε, για παράδειγμα, αν τελικά θα καταφέρουμε να κάνουμε το δικό μας γήπεδο. Είναι πολύ ευγενικοί μαζί μου.
Πάντα έτσι ήταν μαζί σου το κοινό;
Ως επί το πλείστον, ναι. Έχουν σημειωθεί και κάποια περιστατικά αγένειας στο παρελθόν, όμως τα αντιμετώπισα πολύ ψύχραιμα. Στην αγένεια απαντώ με αδιαφορία. Ευτυχώς, οι περισσότεροι είναι πολύ ευγενικοί μαζί μου και μου λένε καλά λόγια. Εύχομαι και στην Κύπρο να έχει αγαπηθεί πολύ η σειρά. Έχω ιδιαίτερη σχέση με το νησί και τους ανθρώπους του. Πολύ όμορφες αναμνήσεις.
Είσαι από τις γυναίκες που απέφυγαν συνειδητά το γάμο;
Όχι, όχι. Απλά δεν έγινε. Δεν είναι ότι τον απέφυγα ή ότι δεν μου έτυχε ακόμα. Απλά, εγώ θέλω να κάνω ένα γάμο, αλλά και οικογένεια, με έναν άνθρωπο που θα μου το εμπνεύσει και να με κάνει να αισθάνομαι καλά. Προφανώς, για να μην το κάνω ως τώρα, δεν συνέβη. Αλλά, αν με ρωτάς, θέλω πολύ συνειδητά να κάνω οικογένεια. Θέλω να γίνω μητέρα. Αλλά δεν θα έκανα οικογένεια, έτσι απλά για να την κάνω. Επιπόλαια. Όχι, δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος.
Δεν σκέφτεσαι, όμως, ότι ένα παιδί ίσως πάει πίσω την καριέρα σου;
Οπωσδήποτε θα την πάει λίγο πίσω. Αρχικά, τουλάχιστον. Όταν μία γυναίκα, εργαζόμενη, κάνει ένα παιδί, δίνει προτεραιότητα στο παιδί της κι επανέρχεται λίγο μετά στα επαγγελματικά της. Θαυμάζω τις εργαζόμενες μητέρες. Είναι ηρωίδες στα μάτια μου! Αυτό είναι κάτι δύσκολο και αξιοθαύμαστο. Θυσιάζονται μέσα στην καθημερινότητά τους, τρέχοντας να τα προλάβουν όλα και να είναι σε όλα καλές.
Θεωρείς ότι είσαι καλύτερη σύντροφος ή συνάδελφος;
Και τα δύο. Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος. Ο ευκολότερος θα έλεγα. Δεν παιδεύω τους γύρω μου.
Δεν έχεις εγωισμό;
Έχω, πώς δεν έχω; Αλλά τον περιορίζω. Δεν αφήνω τον εγωισμό να καταστρέφει τη σχέση μου με τους γύρω μου.
Είσαι ματαιόδοξη;
Πώς δεν είμαι; Εννοείται. Όλοι είμαστε – έως ένα βαθμό.
Έχεις άγχος για την εικόνα σου;
Όχι τόσο με την εικόνα μου. Γι’ αυτό και δεν σκέφτομαι να κάνω κάτι ακόμα στο πρόσωπό μου. Έχω άγχος με τον χρόνο που περνάει – αν θα καταφέρω να τον αξιοποιήσω σωστά και να κάνω αυτά που θέλω. Όπως τα ταξίδια που λατρεύω κι επίσης να σπουδάσω θεατρολογία.
Τώρα; Γιατί δεν το έκανες στα 18 σου;
Δεν το έκανα. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Θα βγάλω πλάνο, να κάτσω να διαβάσω, να δώσω και να μπω στη Φιλοσοφική. Μέσα από εκεί θα σπουδάσω στο τμήμα θεατρολογίας. Αυτό θα με έκανε πολύ χαρούμενη.