Συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και τον Γιάννη Χατζηγεωργίου παραχώρησε ο γνωστός τραγουδιστής Αντώνης Ρέμος και μίλησε μεταξύ άλλων για την γυναίκα του, Υβόννη, το ρόλο του ως μπαμπάς αλλά και για τα δύσκολα παιδικά χρόνια του στην Γερμανία.
Θα θέλατε να μεγαλώσετε την οικογένειά σας με δύο ή και τρία παιδιά ακόμη;
Αν το θέλει και ο θεός, γιατί όχι; Θα το θέλαμε πολύ και οι δύο, μακάρι να αξιωθούμε να κάνουμε αδελφάκι ή αδελφάκια στην Ελένη
Είναι διαφορετικό να υπάρχει ένα μωρό στο σπίτι που να ανυπομονείς πότε θα σε φωνάξει «μπαμπά»; Που δεν ζείτε πια μόνοι στο σπίτι, εσύ και η Υβόννη;
Φυσικά και είναι διαφορετικό, όλη η ζωή αλλάζει. Το πρώτο φιλί, η πρώτη λέξη, το πρώτο «μαμά», το πρώτο «μπαμπά»… Φαντάζομαι τι θα πάθω όταν ακούσω «μπαμπά, σε αγαπάω» για πρώτη φορά. Είναι τόσο αλλιώτικος ο κόσμος όλος, όταν γίνεσαι γονιός, αλλάζουν ξαφνικά οι προτεραιότητές σου και το πιο σπουδαίο είναι ότι αυτό γίνεται αυτόματα, δεν το καταλαβαίνεις.
Πώς είναι η Υβόννη με την Ελένη αυτούς τους 15 μήνες;
Η Υβόννη είναι μια υπέροχη μητέρα, αγαπάει, χαϊδεύει, παίζει, φιλάει, προσέχει τα πάντα, τη διατροφή του μωρού, την καθαριότητά της, είναι πάντα δίπλα της και της κρατάει το χέρι. Είναι πολύ γλυκός, ευαίσθητος και ταυτόχρονα συγκροτημένος άνθρωπος η Υβόννη και το αποδεικνύει καθημερινά.
Κάνεις τα πάντα που αφορούν στο μεγάλωμα του παιδιού; Την ταΐζεις, την κοιμίζεις, την αλλάζεις, την φροντίζεις με τον ίδιο τρόπο που το κάνει η μητέρα της;
Φυσικά αν χρειαστεί όλα θα τα κάνω – νομίζω της αρέσει να κοιμάται στην αγκαλιά μου. Πάντα, όμως, παίζω μαζί της και γελάμε. Είναι η πιο όμορφη στιγμή μας.
Ανυπομονείς που θα τη βλέπεις να μεγαλώνει;
Φυσικά ανυπομονώ, θέλω να τη δω να μεγαλώνει σωστά, να είναι γερή, να είναι χαρούμενη, να μάθει να πατάει στα πόδια της, να με αξιώσει ο θεός να τη δω σε όλες τις στροφές της ζωής της, να σταθώ δίπλα της όπου χρειάζεται, να μπορώ να την καθοδηγώ και να τη συμβουλεύω όποτε το θελήσει.
Τι από αυτά που σου έμαθαν η μητέρα και ο πατέρας σου θες να της μεταδόσεις;
Να είναι καλός άνθρωπος, να μάθει να διεκδικεί ό,τι πραγματικά θέλει στη ζωή της, να έχει καλή ψυχή, να πατάει στη γη και να μάθει να κοπιάζει για να κερδίζει. Τίποτα στη ζωή δεν χαρίζεται.
Πότε κατάλαβες πραγματικά πρώτη φορά πως είσαι πατέρας, Αντώνη; Πότε έγινε το κλικ και συνειδητοποίησες πως είσαι υπεύθυνος για ένα ακόμη άτομο στη ζωή σου;
Την πρώτη στιγμή που αντίκρισα αυτό το πλασματάκι στο μαιευτήριο από τη μία, και καθημερινά από την άλλη. Η συνειδητοποίηση έρχεται νομίζω σταδιακά τους πρώτους μήνες.
Η μεγάλη αυτή αλλαγή στη ζωή σου σε κάνει να είσαι περισσότερο ευαισθητοποιημένος και σε σχέση με ανθρώπους που αυτή τη στιγμή έχουν μεγαλύτερη ανάγκη βοήθειας;
Είμαι πάντα ευαισθητοποιημένος απέναντι στους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια.
Τις τελευταίες μέρες έχουν ακουστεί πολλά επίθετα γι’ αυτούς τους ανθρώπους, ακόμη και από συναδέλφους σου τραγουδιστές. Για κάποιους είναι «πρόσφυγες», για άλλους «λαθρομετανάστες», για άλλους «ριψάσπιδες που βιάζουν την πατρίδα». Για σένα;
Για μένα είναι άνθρωποι, Γιάννη μου. Αυτό μόνο.
Βλέποντας αυτούς τους ανθρώπους τι θυμάσαι από τα χρόνια που ζούσες ο ίδιος στη Γερμανία ως μετανάστης;
Η μητέρα μου δούλευε πολύ και σκληρά, αυτό δεν το ξεχνώ. Όταν είσαι μετανάστης, με ένα τρόπο, δεν ανήκεις πουθενά, ούτε στη χώρα καταγωγής σου, ούτε στη χώρα διαμονής σου. Αυτό που λέει το τραγούδι «Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος», αυτό ακριβώς.
Γενικά, δεν είσαι από τους ανθρώπους εκείνους που μεγάλωσαν στα πούπουλα έχοντας τα πάντα λυμένα στη ζωή τους. Αυτό πόσο σε βοήθησε ως χαρακτήρα στην πορεία;
Έμαθα να παλεύω, να δουλεύω για να πάω μπροστά. Σαφώς χρειάζεται και η τύχη, αλλά όπως έχω πει πολλές φορές, η τύχη είναι τυχερή, η επιτυχία ποτέ τυχαία. Χρειάζεται πολλή δουλειά, σύστημα, κούραση, αγώνας για να κερδίσεις πράγματα στη ζωή και να τα κρατήσεις.
Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω και πώς αντέδρασες όταν άκουσες την είδηση για τον τραγικό θάνατο του φίλου σου, Παντελή Παντελίδη…
Δεν είμαι ακόμα έτοιμος να μιλήσω γι’ αυτό… Ο Παντελής ήταν φίλος, τον είχα σαν μικρό αδελφό, μου έχει κοστίσει πολύ. Δεν θέλω να επεκταθώ σε αυτό. Έχω πει και δημόσια, δεν θα επιτρέψω να ξεχαστεί ο Παντελής, όσο φυσικά περνάει από το χέρι μου. Κάποια στιγμή, αργότερα, ίσως μιλήσουμε γι’ αυτό πιο διεξοδικά.