Συνέντευξη στο περιοδικό Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη παραχώρησε η Μυρτώ Αλικάκη και μεταξύ άλλων μίλησε για τους δυο γιους της αλλά και τη συντροφικότητα
Θα έκανες άλλες επιλογές, αν δεν είχες οικογένεια;
Ναι, έτσι πιστεύω. Θα είχα εστιάσει περισσότερο στη δουλειά μου, εκείνα τα πρώτα χρόνια που έγινα μαμά.
Άρα η μητρότητα μπορεί να είναι και τροχοπέδη στην επαγγελματική πορεία κάποιου;
Τροχοπέδη, όχι. Ανάλογα πώς το βλέπει κανείς. Μάλλον είναι ζήτημα προτεραιοτήτων. Εγώ έκανα οικογένεια και παιδιά πολύ συνειδητά. Ήθελα να γίνω μητέρα κι έγινα. Και προφανώς είπα ότι «φέτος δε θα κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί έγινα μαμά». Το έχω πει αρκετές φορές. Δεν ήταν εμπόδιο για μένα η μητρότητα, συνεπώς ούτε και «θυσία» ο χρόνος που αφιέρωσα στα παιδιά μου για να είμαι κοντά τους.
Ωθείς τα παιδιά σου στο να ασχοληθούν με την υποκριτική;
Αν μου δείξουν ότι ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο, τότε σίγουρα θα τα ωθήσω. Και σε οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης – είτε το κάνουν επαγγελματικά είτε όχι. Η τέχνη είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα στον κόσμο. Χωρίς την τέχνη είμαστε μισοί.
Είναι εύκολα τα πράγματα στο σπίτι με δύο παιδιά στο κατώφλι της εφηβείας;
(γελάει) Εύκολα δεν είναι πάντα, αλλά τα πράγματα είναι στη θέση τους. Η εφηβεία μάς αποδιοργανώνει λίγο. Υπάρχουν στιγμές ηρεμίας, αλλά και στιγμές έντασης. Το «κλειδί» σε κάθε γονιό που λέει «δεν μπορεί να είναι αυτό το παιδί μου! Μα πώς άλλαξε έτσι στην εφηβεία;», είναι ότι πρέπει κι οι γονείς να θυμηθούμε ότι κάποτε υπήρξαμε κι εμείς παιδιά. Υπήρξαμε κι εμείς έφηβοι. Κι έτσι βρίσκεις μεγαλύτερη κατανόηση. Ακόμα είμαστε καλά (γελάει).
Σκέφτηκες ποτέ ότι, δεδομένων των συνθηκών, θα ήταν καλύτερο να μεγάλωνες τα παιδιά σου στο εξωτερικό;
Κοίτα, εγώ γεννήθηκα στο Παρίσι. Μέχρι 3 ετών εκεί έμενα. Μετά γύρισα στην Ελλάδα με τους δικούς μου. Σου λέω, λοιπόν, ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω σε μία άλλη χώρα, πλην της Ελλάδας. Δεν το σκέφτομαι καν! Υπάρχουν πολλά χειρότερα πράγματα στον κόσμο. Ok, πολλά χρόνια ειρήνης κι ευημερίας έζησε ο δυτικός κόσμος και η ζωή κάνει κύκλους – αναμενόμενο ήταν να έρθει και η πτώση. Από τη στιγμή, όμως, που είμαστε υγιείς, μπορούμε να επιβιώσουμε και βγάζουμε τα προς το ζην, νιώθω τυχερή. Κι αυτό κρατάω. Στα 20 μου, μπορεί και να έφευγα. Σήμερα, όμως, έχω στήσει όλη μου τη ζωή εδώ! Δεν βλέπω, λοιπόν, λόγο να φύγω. Άλλωστε, έχουμε το ωραιότερο κλίμα και τον πιο όμορφο ήλιο και ουρανό…
Και τους χειρότερους πολιτικούς όμως…
Είναι δική μας μικρογραφία. Δεν είναι ασύνδετοι με το ποιοι είμαστε εμείς. Τους το επιτρέπουμε. Αν αλλάξουμε εμείς, θα αλλάξουν κι αυτοί.
Τι σε ενοχλεί στην καθημερινότητά σου, Μυρτώ;
Η αγένεια. Κι επίσης η έντονη κούραση – το να γυρίζω στο σπίτι «πτώμα» και να μην μπορώ -ευτυχώς λίγες είναι οι φορές- να χαρώ απόλυτα αυτό που μου συμβαίνει.
Δεν σου λείπει η συντροφικότητα ή το συναίσθημά σου το ξοδεύεις όλο επάνω στα παιδιά;
Στα παιδιά και στη δουλειά μου. Σε σχέση με τα παιδιά δίνεις ναι μεν πολλά, αλλά υπάρχει και ανταπόδοση. Αλλά έχω πολύ καλούς συγγενείς και φίλους που, όλοι μαζί, είμαστε οικογένεια. Δεν είμαι μοναχικός άνθρωπος, μου αρέσει ο έρωτας και το να έχω έναν σύντροφο. Όταν όμως αυτό δεν συμβαίνει και είμαι μόνη μου, δεν σημαίνει και ότι δεν είμαι καλά. Νιώθω πλαισιωμένη από αγάπη. Αλλά δεν αισθάνομαι μοναξιά. Όχι. Δεν είμαι μόνη μου σε ένα σπίτι.
Τι φοβάσαι πιο πολύ;
Όσο μεγαλώνω φοβάμαι όχι το τέλος, όχι τον θάνατο. Ο θάνατος, άλλωστε, είναι αναπόφευκτος και, για να είμαι ειλικρινής, δεν με αφορά το μετά – αν θα με φάνε τα σκουλήκια ή αν θα πάω στον ουρανό ή δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού. Με φοβίζουν, όμως, αυτά που φέρνουν τα γηρατειά: την ανημποριά, την έλλειψη αξιοπρέπειας σε κάποιες περιπτώσεις, τις αρρώστιες. Αυτά φοβάμαι και δεν θα ήθελα να τα περάσω ποτέ.