Μια ανάρτηση στη σελίδα «Πρόσωπα» του Facebook περιγράφει την ιστορία της σπουδαίας Ελληνίδας μέσα από μία σύνθεση από τα ίδια της τα λόγια:
Η μητέρα μου δε μου έδινε σημασία
και για να με προσέξει, τραγουδούσα.
Ήξερα ότι είχα ωραία φωνή.
Έτσι, το τραγούδι έγινε το φάρμακο κατά
των συμπλεγμάτων μειονεξίας που ένιωθα.
Μ' έφεραν στην Αθήνα
και με πήγαν σε ωδείο. Όταν είσαι 13 ετών,
υπάρχουν οι γονείς που αποφασίζουν.
Χρειάστηκε να πλαστογραφήσουν
την ηλικία μου, γιατί κανένα ωδείο
δε θα δεχόταν ένα παιδί 13 χρονών.
Επειδή, όμως, ήμουν ψηλή,
περνούσα εύκολα για 17.
Στο ωδείο
αφιέρωσα περισσότερες ώρες
απ' όσες επιβαλλόταν.
Στερήθηκα εντελώς
τις χαρές της εφηβείας
και τις αθώες απολαύσεις της, αυτές,
που είναι αφελείς και αναντικατάστατες.
Αφού τραγουδήσεις,
μετά πρέπει να ερμηνεύσεις.
Στο ωδείο
μαθαίνεις να τραγουδάς
αλλά από το σημείο εκείνο,
πρέπει να κάνεις ένα άλμα
και να γίνεις καλλιτέχνης.
Εκεί είναι όμως,
που αρχίζουν οι δυσκολίες.
Από την Ελλάδα έφυγα πικραμένη.
Ξενυχτούσα για να μελετώ,
αλλά έμενα στο περιθώριο.
Δεν κρατώ, ωστόσο, σε κανέναν κακία.
Το πιο θαυμάσιο πράγμα για έναν καλλιτέχνη,
είναι η αίσθηση ότι το κοινό είναι έτοιμο
να του προσφέρει τη συμπάθειά του,
για να δώσει τον καλύτερο εαυτό του.
Μου έχει τύχει να βγω στη σκηνή,
και να νιώσω ότι το κοινό
δε μου δίνει αμέσως τη συμπάθειά του.
Τότε παραλύω.
Τότε αισθάνομαι ηττημένη.
Οι τόνοι, οι ήχοι, είναι εκεί
αλλά κάθε εμπιστοσύνη προς τον εαυτό μου
έχει εξαφανιστεί.
Τότε καταριέμαι τον εαυτό μου.
Τότε τον βρίζω.
Τότε με βασανίζουν αμφιβολίες και φόβοι.
Δεν είμαι ικανή.
Δεν έχω φωνή.
Δεν έχω αυτοπεποίθηση.
Θέλω να με ενθαρρύνουν συνέχεια
γιατί είμαι εκ φύσεως απαισιόδοξη.
Μου έχει συμβεί,
να γυρίσω σπίτι
μετά από παράσταση
και - ενώ είχα χειροκροτηθεί -
να αρχίσω να κλαίω πικρά,
γιατί δεν είχα κατορθώσει
να υπηρετήσω τις προθέσεις του συνθέτη,
έτσι όπως τις ένιωθα.
Όταν είσαι νέος, και βρίσκεσαι
στο κατώφλι μιας καριέρας,
εμπιστεύεσαι απόλυτα τον εαυτό σου
ότι είσαι ικανός
να αναλάβεις το δυσκολότερο έργο
και να το φέρεις σε πέρας
με θαυμαστό τρόπο.
Στην πορεία ανακαλύπτεις
ότι όσο περισσότερα μαθαίνεις,
τόσο συνειδητοποιείς πόσα λίγα ξέρεις.
Αν αγαπάς αληθινά τη μουσική,
δε μπορείς παρά να σταθείς ταπεινά
απέναντι στις απέραντες δυνατότητές της
και να παραδεχθείς,
ότι οι περιορισμένες δυνάμεις σου
θα σ' εμποδίζουν πάντα
να την υπηρετείς
με τον τρόπο που θα ήθελες,
κι ας σημαίνει αυτό, ίσως,
ότι ποτέ δε θα γνωρίσεις
μια σταθερή και διαρκή ευτυχία.
Είναι παράξενο συναίσθημα
να είμαι ένας ζωντανός μύθος
ενώ βρίσκομαι στη γη.
Ίσως να ήταν καλύτερο,
αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι
που θαυμάζουν τη φωνή μου,
αποφάσιζαν
να με θεωρήσουν αθάνατη,
μετά τον θάνατό μου.
Αν γινόταν αυτό,
θα καθόμουν σε κάποιο σύννεφο,
θα κοίταζα κάτω,
και θα απολάμβανα το θέαμα.
Μαρία Κάλλας / Έφυγε από τη ζωή στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977
Πηγή: Womantoc.gr