H Yβόννη Μπόσνιακ μιλά στο περιοδικό People για τον ερχομό της κορούλας της, Ελένης, για την επιλόχειο κατάθλιψη που πέρασε ύστερα από τη γέννα, αλλά και για τα νέα της επαγγελματικά βήματα.
Σε λίγες μέρες αφήνουμε πίσω το 2015, μια χρονιά που σας έφερε το πιο όμορφο δώρο, το κοριτσάκι σας. Πόσο διαφορετική είναι η ζωή σου μετά το μωρό;
«Το μωρό ήταν κάτι που ήθελα πάρα πολύ και έχει φέρει μεγάλη ευτυχία στη ζωή μας. Βέβαια, υπήρξαν και δύσκολες στιγμές. Όταν το παιδί έρχεται, από τη μία μέρα στην άλλη έχεις ένα πλασματάκι στο σπίτι. Αλλάζουν τα πάντα, έτσι δυσκολεύτηκα λίγο. Παρά τις δυσκολίες του πρώτου καιρού, όμως, το συναίσθημα είναι μοναδικό. Όταν έρχεται το παιδί, συνειδητοποιείς το λόγο που είσαι στη ζωή. Όταν περιμένεις το μωράκι σου, μέσα στο κεφάλι σου φαντάζεσαι τη ζωή μετά, αλλά δεν μπορείς να συλλάβεις απόλυτα πόσο μαγικό είναι όλο αυτό, αν δεν έχεις γίνει μαμά. Κάθε στιγμή κοιμάσαι και ξυπνάς με τη σκέψη του μωρού, την εικόνα του. Αυτό που λένε, πως μετά το παιδί δεν σε νοιάζει τίποτα, πως τα βλέπεις όλα διαφορετικά, ισχύει, γιατί τοποθετείς τις καταστάσεις στην πραγματική τους διάσταση. Καταλαβαίνεις πως τα μικρά χαζοπροβλήματα της καθημερινότητας δεν είναι πραγματικά προβλήματα. Νομίζω πως η γυναίκα μετά τη γέννα ηρεμεί, γιατί δεν δίνει τόση σημασία σε όλα αυτά τα μικρά πράγματα που πριν τη στενοχωρούσαν».
Πέρασες ψυχολογικές μεταπτώσεις μετά τη γέννα;
«Ναι, για ένα διάστημα ήμουν πολύ άσχημα ψυχολογικά. Ήταν ορμονικό. Πολλές γυναίκες δεν θέλουν να μιλάνε για αυτό, αλλά εγώ θέλω να το πω και δημόσια, γιατί οι γυναίκες δεν πρέπει να φοβούνται όταν τους συμβαίνει. Είναι κάτι που μετά από λίγο καιρό φεύγει. Εγώ μετά το μωρό ένιωθα ένα ανεξήγητο κενό. Ήμουν σε κατάθλιψη. Μετά από 4-5 μήνες πέρασε και ήταν σαν να μη μου συνέβη ποτέ, αν και μου έχει μείνει μια φοβία μήπως ξαναπαρουσιαστεί αν κάνουμε κι άλλο παιδί. Δεν θα με σταματήσει, βέβαια, αυτό, αν το αποφασίσουμε για δεύτερο μωρό, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως ήταν μια δύσκολη περίοδος. Ήμουν τυχερή, γιατί είχα ανθρώπους που στάθηκαν πολύ δίπλα μου. Όσο τους άφηνα βέβαια, γιατί δεν ήθελα να μιλώ πολύ για αυτό. Με ρωτούσαν φίλες μου «είσαι καλά;» και τους απαντούσα ένα ξερό «ναι». Όταν καιρό μετά τους είπα τι μου συνέβαινε, αναρωτιούνταν «καλά, γιατί δεν μας το έλεγες;». Όμως, μου ήταν δύσκολο να καταλάβω γιατί ένιωθα έτσι, δεν είχα καν την ενέργεια να μιλήσω για αυτό το θέμα. Και ντρεπόμουν κιόλας. Τι να πω; Πως δεν νιώθω καλά, ενώ έχω φέρει στον κόσμο ένα παιδί, κάτι που το ήθελα τόσο πολύ; Βέβαια, όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ίδιο το παιδί. Το παιδί το λατρεύεις, το αγαπάς πιο πολύ και από τον εαυτό σου. Απλά έχεις ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Ευτυχώς, όπως ήρθε, έφυγε».
Πώς το αντιμετώπισε ο Αντώνης όλο αυτό;
«Ο Αντώνης μού στάθηκε πάρα πολύ. Το ήξερα πως θα είναι δίπλα μου, αλλά δεν περίμενα πως θα μπορούσε να με αντέξει τόσο! Έχει μια απίστευτη δύναμη και με στήριξε αφάνταστα. Ο γυναικολόγος μου, ο Κυριάκος Μητσάκος, μας βοήθησε πολύ σε εκείνη της φάση, γιατί και ο Αντώνης στην αρχή αναρωτιόταν «μα τι έπαθε η Υβόννη; Γιατί κλαίει;». Για ένα διάστημα έκλαιγα σχεδόν κάθε μέρα. Ξέρω πως ο Αντώνης μίλησε στον Κυριάκο, κάτι που μου εκμυστηρεύτηκαν πολύ αργότερα, και εκείνος τού εξήγησε πως έχει να κάνει με τις ορμόνες και θα περάσει, όπως και έγινε. Όταν πια έφυγε, μίλησα για αυτό σε όλες μου τις φίλες. Μακάρι μια γυναίκα να μην το περάσει ποτέ αυτό, αλλά είναι καλό να ξέρει πως η επιλόχειος κατάθλιψη είναι πάντα μια πιθανότητα μετά τη γέννα και πλέον μιλάω για αυτό σε κάθε φίλη μου που είναι έγκυος. Για να είμαι ειλικρινής, καμιά φίλη μου δεν είχε μοιραστεί μαζί μου κάτι αντίστοιχο ‒ μόνο μία μου είχε πει πως μετά το μωρό πολλές φορές εμφανίζεται ένα είδος κατάθλιψης, και μάλιστα εγώ της είχα θυμώσει. Θυμάμαι ότι της είχα πει «εγώ θέλω αυτό το παιδί τόσο πολύ, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να θέλω περισσότερο και μου λες πως υπάρχει πιθανότητα μετά να μην είμαι καλά, να νιώθω κενό; Αποκλείεται!». Είχα νευριάσει μαζί της και μετά της ζήτησα συγνώμη».