Πώς αποφασίσατε να μιλήσατε ανοιχτά για το θέμα της υιοθεσίας ενός παιδιού;
Α.Μ.: Μ’ εκνευρίζουν τα ταμπού, υπάρχει κάτι άρρωστο όταν κάποιος αποφεύγει να μιλήσει για κάτι. Είμαι ένας άνθρωπος, όπως πολλοί άλλοι, που έχουν ανάλογες σκέψεις ή έχουν περάσει ανάλογες καταστάσεις. Δε θεωρώ ότι είναι κάτι που πρέπει να κρύψω. Εάν είχα ένα παιδί και με ρωτούσες τι κάνει, θα σου απαντούσα «Δε θέλω να μιλήσω για το παιδί μου»; Για μένα, λοιπόν, είναι το ίδιο.
Α.Χ.: Όχι ότι δεν αξίζει να μιλήσεις γι’ αυτό σε μια πρωινή εκπομπή –όπως έκανα κι εγώ πρόσφατα και δεν είπα πολλά–, αλλά δεν έχεις τον απαιτούμενο χρόνο να το αναλύσεις. Να μιλήσεις, δηλαδή, για τις συνθήκες, που περιμένεις 5-6 χρόνια και καταρρακώνεσαι, που σε κάνουν να μετανιώνεις για την επιλογή σου, που σε αντιμετωπίζουν σαν να είσαι εν δυνάμει παιδόφιλος. Καλά κάνει ο νόμος και προστατεύει τα παιδιά, αλλά είναι τόσο αυστηρή η νομοθεσία που κάποια στιγμή σε αποθαρρύνει. Επίσης, είναι τόσο ομιχλώδες το τοπίο, που δεν ξέρεις αν αυτό που πας να κάνεις είναι παράνομο ή σύννομο. Βλέπεις ένα παιδί που κάθεται στα φανάρια και σκέφτεσαι: «Να μην το σώσω;». Αλλά δεν ξέρεις πού ανήκει. Κι αν βρεθείς ξαφνικά στη φυλακή, επειδή έχεις μιλήσει με κάποιον δικηγόρο ή γιατρό; Μας έχουν πλησιάσει άνθρωποι και μας έχουν μιλήσει, αλλά φοβάσαι, λες άσε μην μπλέξουμε. Θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε να υιοθετήσουμε παιδιά από εμπόλεμες ζώνες, αλλά η νομοθεσία λέει «Κι αν εσύ είσαι παιδόφιλος;». Επίσης, το ότι είμαστε ηθοποιοί δε θεωρείται σταθερό και ασφαλές επάγγελμα.
Α.Μ.: Μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς τι μπορεί εκείνοι να σκέφτονται για σένα, καθώς σε βάζουν σε μια διαδικασία σαν να περνάς από ακτίνες X.
Α.Χ.: Τα ιδρύματα υιοθεσίας στην Ελλάδα, πάντως, είναι πολύ σοβαρά και αξιόλογα. Ωστόσο, οι ίδιοι οι άνθρωποι εκεί, που μάλιστα δεν επαρκούν, λένε ότι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τη νομοθεσία.
Περισσότερα στο HELLO! που κυκλοφορεί.