Είναι και ο τόπος της κινηματογραφικής συνάντησης του Χρήστου Λούλη με τη Δήμητρα Ματσούκα, επτά χρόνια μετά τη συνύπαρξή τους στην ταινία «Σκλάβοι στα Δεσμά τους», για την ερμηνεία τους στην οποία βραβεύτηκαν αμφότεροι στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η ζωή σου με δύο παιδιά πόσο έχει αλλάξει;
Πολύ. Υπάρχει μια συνεχής έγνοια. Αλίμονο αν δεν άλλαζε. Άλλωστε, γι’ αυτό τα κάναμε, για να αλλάξει η ζωή μας, να γίνουμε οικογένεια. Και ό,τι έχω κάνει μέχρι τώρα, το φανταζόμουν όταν σκεφτόμουν τον εαυτό μου γονιό. Φανταζόμουν την αϋπνία, τις αγωνίες. Μου αρέσει που τα παιδιά σε κάνουν να παίρνεις πιο ελαφρά τον εαυτό σου. Δοκιμάζουν τα όρια τους, δοκιμάζοντας τα δικά σου. Αλλά αυτό κάνουμε όλοι καθημερινά. Απλά, τα παιδιά το κάνουν απενεχοποιημένα, απροκάλυπτα και ακραία. Σκέψου, όμως, πόσα ανελέητα παζάρια συναισθηματικής φύσεως κάνουμε οι ενήλικες καθημερινά με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν είμαστε τέρατα, είναι η φύση μας.
Μετά από τόσα χρόνια και δύο παιδιά, τελικά τι σημαίνει γάμος για σένα;
Η Έμιλυ, ακόμη κι αν πάψουμε να είμαστε παντρεμένοι κάποια στιγμή, θα είναι πάντα για μένα ο άνθρωπος της ζωής μου. Είναι διαχωρισμένος ο γάμος από την Έμιλυ. Η Έμιλυ είναι η Έμιλυ, ο άνθρωπός μου, η γυναίκα που αγαπώ, η μητέρα των παιδιών μου, η γυναίκα που με ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Ο γάμος, από την άλλη, είναι μια συμφωνία, η οποία θέλει κόπο και αμοιβαίες υποχωρήσεις, με «τυρί» την ευχαρίστηση. Όσο ο γάμος δίνει μεγαλύτερη ευχαρίστηση από δυσκολία, είναι ευλογία. Μέσα στο γάμο θα ζήσουμε μαζί, θα βοηθηθούμε στην καθημερινότητά μας, θα αλληλοσυμπληρωθούμε με σκοπό να πάρουμε χαρά και απόλαυση. Ο γάμος είναι ρόδα, δεν είναι κακό να το θυμόμαστε αυτό. Και το θέμα είναι να ζεις όλες τις στιγμές του κύκλου. Γιατί, πάνω απ’ όλα σ’ αυτή τη ζωή που είναι τόσο μικρή και περνά τόσο γρήγορα πρέπει να ζούμε ευχαριστημένοι, να ζούμε τη ζωή μας προς όφελος δικό μας και των ανθρώπων μας. Δεν πιστεύω στη θυσία, εκτός αν πρόκειται να θυσιαστείς για τα παιδιά σου.
Φέτος, ενώ είχες επιλέξει να κάνεις θέατρο με σκηνοθέτη τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη («Για Όνομα»), αποφάσισες να αποχωρήσεις από το σχήμα. Γιατί;
Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Χρονικά έγινε σε μια στιγμή που δε θα μπορούσα να βρω κάτι άλλο, και να ’μαι τώρα σε αναγκαστική έξοδο από τη δουλειά μου. Μπορεί κάτι να βγει με αυτή την απόσταση, προς το παρόν πάντως μου είναι ανυπόφορο. Μου λείπει το θέατρο. Έχω μάθει να ζω μ’ αυτό, σταθερά όλα αυτά τα χρόνια. Ωστόσο, δε μας βγήκε αυτό που είχαμε αρχικά πει. Ήξερα ότι θα σκίσουν. Και χαίρομαι που συμβαίνει. Είναι άξιοι όλοι τους και άσχετο το γεγονός ότι εγώ κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου, μα και στην ψυχή μου, για μένα την ίδια. Ας σημειωθεί ότι οι σχέσεις μας είναι άριστες και ας εκφράσω δημοσίως την αγάπη που έχω για τον Κωνσταντίνο. Είμαι σίγουρη ότι μετά την «Πορνογραφική Σχέση» που κάναμε μαζί στο θέατρο, σύντομα θα ξανασυναντηθούμε. Θα το ήθελα πολύ.
Επικρίθηκες αλλά και επικροτήθηκες για την εικαστική φωτογραφία που ανάρτησες στο instagram, η οποία συνέδεε τη θρησκεία με τη γενετήσια ορμή. Η Τέχνη έχει όρια τελικά;
Αν ήξερα τι θα γινόταν, δε θα είχα κάνει την ανάρτηση. Ωστόσο, αρνούμαι να την αποσύρω. Εξακολουθώ να υποστηρίζω τη θέση μου, ότι δηλαδή ο καλλιτέχνης δεν ήθελε να προσβάλει κανέναν. Η (καθολική) Μαντόνα συμβολίζει την παρθενία, αλλά και τη μητρότητα, που αυτή με τη σειρά της είναι συνυφασμένη με το σώμα, τη σεξουαλικότητά μας – αυτό είναι όλο! Σοκαρίστηκα με το πλήθος των ύβρεων, αλλά και των προσωπικών απειλών για τη ζωή μου. Ψάχνοντας τα προφίλ κάποιων απ’ αυτούς –αρκετών ώστε να μπορώ να βγάλω κάποιο συμπέρασμα– είδα ότι κινούνται στη γνωστή-άγνωστη ακραία πολιτική παράταξη. Και, τυχαίο ή μη, να προσθέσω ότι οι περισσότεροι εξ αυτών, όπως φάνηκε από τα σχόλιά τους, είναι εξαιρετικά ανορθόγραφοι. Το οποίο, σύμφωνα με τη δική μου θρησκεία, είναι αμάρτημα ύψιστο.
Ένιωσες άσχημα με όσα σου καταλόγισαν τα διάφορα σχόλια;
Απολογούμαι, λοιπόν, παραθέτοντας όλα τα γεγονότα προς υπεράσπισή μου. Πιστεύω στη χριστιανική προτροπή «Αγαπάτε αλλήλους». Το κάνω σε όλη μου τη ζωή. Πηγαίνω στην εκκλησία μόνο το Πάσχα, πάντα μια ώρα πριν την Ανάσταση. Με ηρεμεί. Επικαλούμαι την Παναγία στις δύσκολες στιγμές μου. Πρόκειται για σχεδόν αυτόματη λειτουργία. Υπάρχει ένας παπάς στην εκκλησία του Περάματος που, όταν ένας δικός μου άνθρωπος αντιμετώπισε προβλήματα υγείας, πήγα να μου δώσει την ευλογία του. Τον επισκέπτομαι μία στο τόσο. Μα ο συγκεκριμένος είναι ένας καλός άνθρωπος. Επίσης, είναι μορφωμένος και με σοφία. Ένας ιερέας που δε δέχεται χρήματα και βοηθάει όσους μπορεί. Δεν έχω την ίδια άποψη για όλους τους εκπροσώπους της Εκκλησίας. Και αγανακτώ για το «αφορολόγητο» της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας. Θα έπρεπε, αναλογικά μιλώντας, να μην υπήρχε οικογένεια απόρων που να υποφέρει, εάν πράγματι η Εκκλησία εκτελούσε το κοινωνικό της χρέος. Τώρα, αν είμαι βλάσφημη ή άπιστη, το συζητάω. Εγώ, πάντως, κλίνω προς την αθώωσή μου. Όχι ίσως πανηγυρική, αλλά αθώωση όπως και να ’χει.
Περισσότερα στο HELLO! που κυκλοφορεί.