Έχω την ευτυχία να εργάζομαι σε έναν από τους ελάχιστους χώρους όπου η μητρότητα όχι μόνο δεν ενοχλεί τον εργοδότη, αλλά αντιθέτως προστατεύεται και γιορτάζεται όπως της αξίζει. Και αυτό ισχύει τόσο για την εκπομπή Ελένη στον Alpha στην οποία συμμετέχω, όσο και για το περιοδικό 2board στο οποίο εργάζομαι ως αρχισυντάκτρια. Στο πρώτο μου «πόστο», το τηλεοπτικό, αποφάσισα να γυρίσω νωρίς, μόλις σαραντα-κάτι μέρες μετά τη γέννηση του μωρού. Και παρότι οι αγαπημένοι μου φίλοι και συνάδελφοι με υποδέχθηκαν με χαρές και τυμπανοκρουσίες (μπορείς να χαζέψεις τον σχετικό χαμούλη εδώ, στον απολογισμό του Σαββατοκύριακου, δεν αισθάνομαι καθόλου διαφορετικά από κάθε μαμά που αφήνει το (40 ημερών, 3 μηνών, 6 μηνών, δεν έχει και τόση σημασία) παιδί της, για να επιστρέψει στα επαγγελματικά της καθήκοντα. Την εβδομάδα που πέρασε λοιπόν…
1. Έφτασα στη δουλειά καθυστερημένα εξαιτίας του μωρού
Μεταξύ μας, δεν φταίει το μωρό. Το μωρό δεν έκανε απολύτως τίποτα για να με καθυστερήσει, ίσα - ίσα που καθόταν στην καλαθούνα του ήσυχο και γαλήνιο και τις 8 φορές που γύρισα πίσω για να το φιλήσω και να το διαβεβαιώσω πως η μανούλα δεν θα αργήσει να επιστρέψει. Με κοιτούσε κατάματα και σχημάτιζε με το στοματάκι του κάτι που μοιάζει με χαμόγελο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, φταίει και το μωρό. Φταίει που είναι τόσο υπέροχο.
2. Έκανα non-stop σενάρια τρόμου
Αν είσαι πρωτάρα μαμά, υποθέτω πως δεν υπάρχει τρόπος να βάλεις στο mute τις σκέψεις πανικού ώστε να μην τις ακούς εν ώρα εργασίας. Μπορείς, όμως, να είσαι λιγότερο υστερική από εμένα, ώστε τουλάχιστον να μην σκέφτεσαι συνεχώς «Τι να κάνει άραγε το παιδί μου; Μήπως κλαίει; Λες να πονάει πουθενά; Μήπως χτύπησε; Λες να έπεσε από την αλλαξιέρα; Λες να πνίγηκε με το μπιμπερό; Άραγε ΖΕΙ;».
3. Παράλληλα έκανα χαζοχαρούμενες σκέψεις
Την επόμενη φορά που το πάνελ θα συζητάει για τον πιο αιμοβόρο serial killer της ιστορίας και ξαφνικά η κάμερα θα δείξει εμένα να χαμογελάω μακάρια, θα ξέρεις.
4. Είχα τύψεις από την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο μέχρι την ώρα που πάρκαρα έξω από το σπίτι
Όλο αυτό το διάστημα, που ανακοίνωνα πως σκοπεύω να επιστρέψω στη δουλειά τόσο σύντομα, τσακωνόμουν με οποιονδήποτε εκστόμιζε φράσεις – χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, όπως «μα πως το αντέχεις;/ με ποιον θα μένει το καημενούλικο;/ το μωράκι έχει ανάγκη τη μαμά του». Τσακωνόμουν γιατί δεν χρειάζομαι κανέναν να μου δημιουργήσει ενοχές. Είμαι γεμάτη από δαύτες και μόνη μου, μου σφίγγουν το στομάχι, ανεβαίνουν στο στήθος μου, κόβουν την αναπνοή μου και φτάνουν στα μάτια μου, απειλώντας να κάνουν τη μάσκαρά μου να τρέχει όλη μέρα.
5. Έγινα η συνάδελφος που ορκιζόμουν να μην γίνω ποτέ
Φυσικά και γνωρίζω πως η ερώτηση «για πες, τι κάνει το μωρό;» δεν είναι κυριολεκτική (κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει ΤΙ ΚΑΝΕΙ το μωρό), όμως για μένα αρκούσε για να αρχίσω να φλυαρώ σχετικά με το πως κοιμάται, πως απασχολείται όταν είναι ξύπνιο, πόση ώρα τρώει, πόσα γραμμάρια παίρνει την εβδομάδα, τι γκριμάτσες κάνει, περιγραφές τις οποίες φυσικά έντυνα με πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό και υπέβαλα το εκάστοτε θύμα στο Μαρτύριο των 1426 Φωτογραφιών και 32 Βίντεο , από το οποίο γλίτωνε μόνο όποιος αναφωνούσε «Ω θεέ μου, είναι το ωραιότερο μωρό που έχω δει!». Στην ρητορική ερώτησή μου «θες να δεις κι άλλες;» (ενώ ήδη έκανα scroll για να βρω την μια φωτογραφία που το μωρό έκανε εκείνη την τρισχαριτωμένη φατσούλα), η μόνη αποδεκτή απάντηση του θύματος είναι «ναι, φυσικά». Στην πραγματικότητα ξέρω πως το θύμα εξ’ αρχής ρώτησε για το μωρό από ευγένεια και μέσα του εύχεται να είχε πάρει το άλλο ασανσέρ. Ο λόγος που το ξέρω είναι γιατί στο παρελθόν έχω υπάρξει εγώ το θύμα. Είδες πως αλλάζουν οι καιροί;
6. Είχα ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με εκείνον που έχει μείνει πίσω
Πόσα γραμμάρια γάλα ήπιε; Πόση ώρα κοιμήθηκε; Έχει κέφι ή γκρινιάζει; Πότε θα ξαναφάει; Η μαμά μου έχει γίνει expert στο να με ενημερώνει κωδικοποιημένα για τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο σπίτι εν τη απουσία μου. Παράλληλα, μου έστελνε στο What's App καθησυχαστικές φωτογραφίες του μωρού χαρούμενου μέσα στο ριλάξ του. Η απόφαση της μαμάς να μάθει να χρησιμοποιεί smartphone τώρα δικαιώνεται.
7. Έζησα την άβολη εμπειρία «συλλογή μητρικού γάλακτος στον εργασιακό χώρο»
Είναι σίγουρα μια από τις πιο weird καταστάσεις στις οποίες ενδεχομένως να βρεθεί μια νέα μαμά. Λίγη ώρα πριν πέσει το σήμα της εκπομπής, εγώ, παρέα με το τεράστιο νοικιασμένο ηλεκτρικό θήλαστρο, τις συσκευές αποθήκευσης μητρικού γάλακτος και ένα μίνι cooler ψυγειάκι, βρέθηκα μέσα σε ένα δωμάτιο προκειμένου να κάνω το ιερό μου καθήκον να εξασφαλίσω στο μωρό το αυριανό του γεύμα. Προς μεγάλη μου απογοήτευση, συνειδητοποίησα πως το ρούχο που είχα επιλέξει να φορέσω δεν είχε ντεκολτέ. Με συνοπτικές διαδικασίες έβγαλα το φόρεμα και ξαφνικά βρέθηκα σε αυτό το κρύο, άδειο δωμάτιο, βαμμένη, χτενισμένη και γυμνή από τη μέση και πάνω, με το στήθος μου μέσα σε ένα πλαστικό χωνί, ενώ παράλληλα διάβαζα την συνέντευξη της Jennifer Aniston, διότι αυτή θα σχολιάζαμε σε λίγη ώρα στον αέρα. Ωραία πράγματα.
8. Έζησα την ακόμα πιο άβολη εμπειρία «καθυστερημένη συλλογή μητρικού γάλακτος στον εργασιακό χώρο»
Αυτή την εβδομάδα υπήρξαν και δυο μέρες όπου δεν πρόλαβα να συλλέξω γάλα πριν την εκπομπή και αναγκάστηκα να το κάνω μετά. Ανεπίτρεπτο λάθος. Η αργοπορία εξαγωγής γάλατος ισοδυναμεί με ένα φοβερό πρήξιμο στο στήθος που συνοδεύεται από ανυπόφορο πόνο, ενώ την ίδια στιγμή σε κατατρώει το άγχος και η ανησυχία μιας διαρροής που θα σε κάνει εντελώς ρεζίλι. Κι αν έτσι νιώθουν όλες οι μαμάδες, μέσα σε όλα τα meeting rooms του κόσμου, φαντάσου πόσο κλιμακώνεται αυτή η ανησυχία όταν απέναντι σου βρίσκεται μια κάμερα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να μοιραστεί το ρεζίλι σου με το πανελλήνιο.
9. Έφτασα τις οδηγικές μου ικανότητες στα άκρα
Δεν ξέρεις τι πάει να πει γρήγορη οδήγηση αν δεν έχεις δει στο τιμόνι μάνα που μόλις έχει κλείσει το τηλέφωνο και το μωρό της στο background ούρλιαζε γιατί πεινάει.
10. Συνειδητοποίησα πως η πρώτη μέρα είναι η χειρότερη
Την Τρίτη ήθελα να βάλω τα κλάματα και να φύγω τρέχοντας. Την Τετάρτη πήρα ένα τηλέφωνο λιγότερο στο σπίτι. Την Πέμπτη έμεινα και λίγο παραπάνω στο στούντιο, διότι είχα πιάσει την κουβέντα με μια συνάδελφο που είχα να δω καιρό. Την Παρασκευή, πια, είχα κάπως αποδεχθεί πως κάπως έτσι θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα: θα αποχαιρετάω το παιδί μου, θα πηγαίνω στη δουλειά, θα συναντάω κόσμο, θα αλλάζω παραστάσεις και όταν πια θα επιστρέφω στο σπίτι, θα είμαι γεμάτη υπερπολλαπλάσια αγάπη και όρεξη να την δω, να την αγκαλιάσω, να την γεμίσω με φιλιά. Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και τόσο άσχημα.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
