Δυσάρεστα είναι τα νέα για τον εγχώριο λογοτεχνικό κόσμο, καθώς «έφυγε» από τη ζωή η σπουδαία Ελληνίδα συγγραφέας Άλκη Ζέη, σε ηλικία 97 ετών.
Η ίδια είχε παραχωρήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα εκ βαθέων συνέντευξη στο περιοδικό MadameFigaro, την οποία μπορείς να δεις παρακάτω
«Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να της πω. Θέλω να της πω για τις ιστορίες των παππούδων μου από τον Εμφύλιο και τις εξορίες, που τα βιβλία της με βοήθησαν, όταν ήμουν παιδί, να καταλάβω, αλλά και για τα καλοκαίρια μου στη Σάμο, που μόλις το πλοίο έπιανε Βαθύ ζητούσα από τη μαμά μου να μού δείξει κατά που πέφτει το Λαμαγάρι και φανταζόμουν πώς θα ήταν να περνούσα τις διακοπές μου εκεί με τη Μυρτώ, τη Μέλια και τα "παιδιά από τα τσαρδάκια", το Καπλάνι που, σε ηλικία 8 ετών ανακάλυψα ότι είναι υπαρκτό, και δεν ησύχαζα αν δε με πήγαιναν να το δώ –κάθε Καλοκαίρι που βρισκόμασταν στο νησί.
Για τα βράδια που (αφού δεν είχα αδερφή) ρωτούσα τον εαυτό μου "ΕΥ- ΠΟ; ΛΥ- ΠΟ;", πριν πέσω για ύπνο, αλλά και για τον Πέτρο και τον Μεγάλο του Περίπατο, την Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, την προσφυγιά στην Τασκένδη, τη Μόσχα, και μετά -στη Χούντα- το Παρίσι, για τη Ζωρζ Σαρρή, τον Κουν, τον Σεβαστίκογλου, τον Ταρκόφσκι, που μας ενημέρωσε ότι, όταν ήταν φοιτητής, έκανε baby sitting στο γιο της, και τόσα ακόμα.
Αντ’ αυτών, το μόνο που καταφέρνω να της πω, όταν την εντοπίζω στις πρώτες σειρές του Παλλάς, λίγο πριν ξεκινήσει την ομιλία της στη σκηνή του TEDxAthens, είναι τα γνωστά κλισέ, πόσο αγαπώ τα βιβλία της από πολύ μικρή, και να της ζητήσω να μού υπογράψει το Καπλάνι της Βιτρίνας. "Είναι η πρώτη έκδοση", παρατηρεί, νιώθοντας -υποθέτω- και η ίδια αμήχανη από την "επίθεση αγάπης" που με κάνει να χάνω τα λόγια μου. Και ναι, το Καπλάνι μου, είναι το ίδιο που διάβασε η μαμά μου, σε ηλικία 14- 15 χρονών και αγάπησε και αυτή, όσο εγώ.
Ποτέ δεν πίστευα ότι το δέος προς κάποιον είναι πολύ δίκαιο συναίσθημα γιατί του αφαιρεί την ανθρώπινη ιδιότητα και στερεί, σε αυτόν που το νιώθει, την δυνατότητα να κρίνει, ως ίσος προς ίσο, τον απέναντί του. Όμως, αυτή είναι μία από τις ελάχιστες φορές στην ενήλικη ζωή μου που νιώθω κάτι πολύ κοντά σε αυτό, μαζί με συγκίνηση και αγάπη, για μία συγγραφέα που, εκτός από το ότι ψυχαγωγεί, νιώθω ότι και μορφώνει από γενιά σε γενιά, χιλιάδες παιδιά που μεγάλωσαν –και εξακολουθούν να μεγαλώνουν- με τα βιβλία της. Και γι’ αυτό νιώθω ότι της χρωστάμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ".»
Δες περισσότερα στο Madamefigaro.gr