Ο Πύρρος Δήμας βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή "Τετ α τετ" και μίλησε με τον Τάσο Τρύφωνος για όλη του τη ζωή. Ο χρυσός Ολυμπιονίκης της άρσης βαρών αναφέρθηκε και στην απώλεια της συζύγου του, Αναστασίας, αλλά και στο γάμο του με την Αφροδίτη Σκαφίδα.
Αφροδίτη Σκαφίδα | Χωρίς ίχνος μακιγιάζ σε δημόσια εμφάνιση με τον Πύρρο Δήμα
Για την πρώην σύζυγό του, είπε: "Είχαμε γνωριστεί το 1992. Οι γονείς της ήταν από τον Λιτόχωρο, γνωριστήκαμε σε μια συνέντευξη και από τότε ήμασταν αχώριστοι. Δεν ξέρω αν πέρασα όλα τα στάδια του πένθους. Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι δύσκολο. Όταν έχεις χάσει το άλλο σου μισό, μπορεί να έχω πάρει 4 Ολυμπιακά μετάλλια, αν δεν ήταν δίπλα μου δεν θα είχα πάρει ούτε 1. Με στήριξε και ήταν αφανής ήρωας. Ένας άνθρωπος που είχε τόσο καλή καρδιά αλλά δεν σου χάιδευε τα αυτιά".
"Η Αναστασία μας προετοίμασε, 3μιση χρόνια περάσαμε δύσκολα. Άντεξε σε μια αρρώστια που οι γιατροί έλεγαν 6 μήνες και άντεξε 3μιση χρόνια. Είχε έρθει Αμερική, είχαμε πάει σε γιατρούς εκεί, μας είχαν δει. Ήταν καλά, είχα κουραστεί να την κυνηγάω στα μαγαζιά. Ήταν ένας άνθρωπος που της άρεσαν τα ταξίδια και αυτό της πρόσφερα το τελευταίο διάστημα. Μέχρι που υποτροπίασε και σήκωσαν τα χέρια ψηλά! Ήμουν δίπλα της όταν έφυγε. Ευτυχώς και οι Αμερικάνοι μου είπαν φεύγεις, πας Ελλάδα, όσο χρειαστεί. Με στήριξαν τόσο πολύ από την Ομοσπονδία όλο το διάστημα" είπε στη συνέχεια και συμπλήρωσε ότι: "Το μόνο άγχος της Αναστασίας ήταν ο μικρός, οι άλλοι είχαν πάρει τον δρόμο τους. Μου είχε πει ότι ήμουν μικρός και έπρεπε να φτιάξω τη ζωή μου. Η Μαρία και ο Νικόλας ήταν σπίτι και ζορίστηκαν με όλο αυτό που πέρασαν. Ο Βίκτωρας που ήταν πιο δεμένος, ήρθε με το μυαλό να στηρίξει και όταν είδε την κατάσταση μου είπε "δεν μπορώ” και έφυγε. Είναι πράγματα που δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε. Θυμάμαι και κολλητούς φίλους που απομακρύνθηκαν για κάποιο διάστημα γιατί δεν ήταν εύκολο. Τα παιδιά με κράτησαν ζωντανό, όρθιο. Όταν αρρώστησε η Αναστασία ήμουν 95 κιλά και όταν την έχασα ήμουν 120. Υπάρχουν άνθρωποι που χάνουν κιλά και εγώ έπαθα νευρική βουλιμία γιατί με ηρεμούσε, με έκανε καλά. Ήταν πολύ δύσκολο. Όλα θέλουν τον χρόνο τους, σιγά σιγά να τα χωνεύουμε μέσα μας αλλά δεν παύει ποτέ ότι τους ανθρώπους μας τους αγαπάμε και τους σκεφτόμαστε".