Πάει περίπου ένας χρόνος, όταν διάβαζες εδώ στο Esquire ότι ο David Lynch είχε προτείνει στο Netflix να φτιάξει μία ταινία κινουμένων σχεδίων, αλλά εν τέλει συμφωνία δεν επήλθε με την δικαιολογία ότι "ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πολύ για 'παλιομοδίτικα παραμύθια' αυτή τη στιγμή.".
Αναρωτιέμαι αν η πλατφόρμα streaming και οποιοσδήποτε άλλος αρνήθηκε να τον χρηματοδοτήσει, άλλαξε γνώμη μετά το τσουνάμι πένθους που κατακλύζει τα μίντια, σόσιαλ και μη από όταν έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του.
Ο Lynch είναι ένα τρομερό χάρισμα, πέρα από τα προφανή· ακόμα κι αν δε συμφωνούσες ή δεν αντιλαμβανόσουν την οπτική του εντός και εκτός κινηματογράφου, ήταν απόλυτα καθηλωτικός, σεβόσουν τη ματιά και τα λεγόμενά του. Δεν άνοιγε το στόμα του με σκοπό να αρθρώσει κάτι βαρύγδουπο, ήταν απλώς ο εαυτός του και που και που τολμούσε να πει κανά δυο από τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό του.
Μπορεί άθελά του να έδωσε άλλοθι σε όσους έψαχναν αφορμή να δημιουργήσουν μία ακατάσχετη μπούρδα, βαφτίζοντάς την ως τέχνη, όμως ακόμα και αυτοί σε βάθος χρόνου λειτούργησαν ως επίφαση του μεγαλείου του. Συχνά αναρωτιέμαι για μείζονα ζητήματα που με απασχολούν, πώς θα τα αντιμετώπιζε ο Lynch με ή χωρίς κάμερα στα χέρια. Τι θα έλεγε άραγε για κάποιον που εξαπατά άλλους; Πώς θα αποτύπωνε στον φακό μία καρδιά που "ανθίζει"; Και πόσα (και ποια) από όλα αυτά που έχουμε δει στις ταινίες του πηγάζουν από "προσωπικές του εμπειρίες που επέλεξε να θυμάται αλλιώς", όπως είχε δηλώσει;
Τώρα που δε μένει πια εδώ, είναι λίγο δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Όμως, οι ατάκες είτε δικές του είτε μέσα από ρόλους που "έχτισε" στην οθόνη που μας άφησε ως παρακαταθήκη, αποτελούν και θα αποτελούν για καιρό ακόμη τροφή για σκέψη και -γιατί όχι;- για αλλαγή προσέγγισης απέναντι σε πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις. Τις βρίσκεις παρακάτω.
10 ατάκες για να δεις τη ζωή (και τον κινηματογράφο) αλλιώς
>Τα όνειρα και η πραγματικότητα είναι αλληλένδετα και μέσα από την εξερεύνηση και των δύο μπορούμε να βρούμε νόημα.
Διαβάστε περισσότερα στο esquire.com.gr