Η συνάντησή μας ήταν φλοράλ. Αφού έγινε στο concept store με τα αποξηραμένα λουλούδια που δίνει χρώμα και ομορφιά στη γειτονιά των Εξαρχείων. Τις ώρες που αράζει ο σκύλος της Φιόγκος στη βιτρίνα του μαγαζιού, οι περαστικοί κοντοστέκονται και χαμογελούν. Η Κατερίνα Αγγελίτσα με την άνεση που έχει κανείς στο χώρο του, μίλησε για το ρόλο της Καρίν, στο έργο του Φασμπίντερ "Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ" που διασκέυασε και σκηνοθετεί η Εύη Ρευματά. Το ρόλο της επιτυχημένης σχεδιάστριας μόδας Πέτρα φον Καντ κρατάει η Βίκυ Βολιώτη και η Κατερίνα το ρόλο του φιλόδοξου μοντέλου που γίνεται το αντικείμενο του πόθου της.
Κατερίνα μου, θυμάσαι τις σκέψεις που σου είχε δημιουργήσει η πρώτη επαφή σου με το έργο του Φασμπίντερ;
H πρώτη επαφή μου με το κείμενο, έγινε αρκετά χρόνια πριν, στη δραματική σχολή. Δούλευαν μια σκηνή του έργου ως Πέτρα και Κάριν δύο φίλες και συμφοιτήτριές μου και μάλιστα εγώ είχα τότε το ρόλο της Μαρλέν! Μου φαινόταν εξαιρετικά γοητευτικό το κείμενο και οι εναλλαγές των status των δυο γυναικών μου δημιουργούσαν έντονο σασπένς. Ταυτόχρονα ο ρόλος της Μαρλέν και η ιδιαίτερη σχέση της με την Πέτρα, το πώς συνυπάρχει άραγε μαζί της, καθώς είναι βουβός ρόλος και αφήνει πολλά στη φαντασία μας να υποθέσουμε για εκείνη, μου προκαλούσε μεγάλη περιέργεια και μια
αίσθηση μυστηρίου! Γι’ αυτό κι όταν χρόνια αργότερα, η Έφη Ρευματά, που
μετέφρασε, διασκεύασε και σκηνοθέτησε το έργο, μου μοιράστηκε την ιδέα της να υποδυθεί την Μαρλέν ένα αγόρι (Αντώνης Καρναβάς), ενθουσιάστηκα, μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Εσύ κρατάς το ρόλο της Κάριν, που μπαίνεις στη ζωή της Πέτρα (Βίκυ Βολιώτη) και σαρώνεις τα πάντα. Πώς έχεις διαβάσει την προσωπικότητα της Κάριν;
Η Κάριν είναι ένας χαρακτήρας που έχει περάσει εξαιρετικά δύσκολα στην μέχρι τώρα ζωή της κι έχει "σταματήσει να ελπίζει" , όπως λέει κι η ίδια κάποια στιγμή στο έργο. Εγώ φαντάζομαι πως μπορεί να βρίσκεται και σε τέλμα, τη χρονική στιγμή που γνωρίζει την Πέτρα. Όλο αυτό την έχει κάνει να μην την νοιάζει τίποτα. Αυτό σου δίνει απίστευτη δύναμη. Όλο αυτό το αδιέξοδο το μετατρέπει σε παντελή απουσία φόβου κι αναστολών, σε μια γοητευτική ελευθερία κινήσεων, σε μια αφοπλιστική ειλικρίνεια. Γίνεται απόλυτα αληθινή τελικά. Κάτι που την καθιστά αφόρητη, αλλά ταυτόχρονα τρομερά ελκυστική.
Αυτό είναι που σε γοητεύει και σε απωθεί τελικά σε εκείνη; Η αφόρητη ειλικρίνειά της;
Ναι. Η Κάριν βάζει πάνω απ’ όλα τον εαυτό της, τις επιθυμίες της, δεν "φιλτράρει" αυτά που λέει ή πράττει, κάνει ακριβώς όπως αισθάνεται,
αυθόρμητα και παρορμητικά. Είναι σαρωτική. Θα μπορούσε ακόμη να πει κανείς πως είναι χειριστική με τα άτομα που την αγαπούν. "Ναρκισσίζει". Ε πώς το καταφέρνει όμως, και ακριβώς όλα αυτά που ανέφερα είναι που με γοητεύουν κιόλας. Ακριβώς αυτά που με απωθούν, είναι κι αυτά που με κάνουν να τη θεωρώ ελκυστική.
Στην παράσταση υποδύεσαι ένα απλό κορίτσι, μοντέλο στο επάγγελμα, στο οποίο μία φαινομενικά δυναμική γυναίκα, παραδίδεται αμαχητί. Το να παραδοθείς αμαχητί στον άλλον, βρίσκεις ότι είναι πηγή δύναμης ή αδυναμίας;
Το να παραδίνεσαι αμαχητί στον άλλον, στον έρωτα, νομίζω είναι βασική
προϋπόθεση. Δε νομίζω πως είναι ένδειξη αδυναμίας. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, ερωτοπλανταγμένοι που μ’ αρέσει να το λέω, απλά συμβαίνει. Βουτάμε βαθιά. Το ζούμε. Μπορεί φυσικά και να φάμε τα μούτρα μας, να πληγωθούμε πολύ. Το θέμα είναι αφού κλάψουμε, χτυπηθούμε, στεναχωρηθούμε και το περάσουμε τελικά όλο αυτό το στάδιο , να δούμε τι μας έμαθε όλο αυτό. Οι άνθρωποι συχνά δημιουργούμε μοτίβα. Αν βλέπουμε πως παραδινόμαστε αμαχητί στον έρωτα και κάθε φορά κάτι δε λειτουργεί και καταλήγουμε πονεμένοι και πληγωμένοι ξανά και ξανά, τότε ίσως πρέπει να εξετάσουμε τις επιλογές μας. Δεν είναι δηλαδή προβληματικό κατά τη γνώμη μου το αμαχητί, είναι σε ποια άτομα επιλέγεις κάθε φορά να παραδοθείς.
Ωστόσο το να επιτρέψεις σε ένα άλλο πρόσωπο, πέρα από τον εαυτό σου, να ορίζει την ευτυχία σου, δεν είναι κάτι που βρίσκεις προβληματικό;
Θαρρώ πως όχι, οι άλλοι άνθρωποι, οι σύντροφοί μας είναι πηγή ευτυχίας κι είναι όμορφο αυτό. Σε ένα βαθμό δηλαδή, θέλοντας και μη, κάπως την ορίζουν την ευτυχία μας. Νομίζω το πρόβλημα έγκειται όταν εμείς δεν είμαστε καλά με τον εαυτό μας κι εγκλωβιζόμαστε σε τοξικές σχέσεις. Εκεί ναι, είναι πρόβλημα, να μην αντέχεις μόνος σου, να νιώθεις όμορφα μόνο όταν ο άνθρωπός σου είναι κοντά, να μην μπορείς να έχεις στιγμές χαράς κι ησυχίας μέσα στις μέρες σου που να πηγάζουν κι από σένα την ίδια και τις επιλογές σου. Αλλά η ευτυχία εξ ' ορισμού νομίζω εμπεριέχει τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Γιατί πόσο ευτυχισμένοι μπορούμε να είμαστε από μόνοι μας ανεξαρτήτως των κοντινών μας και αγαπημένων;
Η παράσταση με τη σκηνοθετική ματιά της Έφης Ρευματά φωτίζει την εναλλαγή των ρόλων μέσα σε μία σχέση. Το πώς ο θύτης μπορεί να γίνει θύμα. Η Πέτρα χάνει τα πάντα. Η Κάριν πώς αντιδρά όταν παίρνει τον ρόλο του εξουσιαστή; Διαβρώνεται;
Δεν είμαι σίγουρη αν πρόκειται για διάβρωση ή αν απλά βγαίνουν στην επιφάνεια σε αυτή την περίπτωση βαθύτερα ή καταπιεσμένα ένστικτα που ενυπάρχουν μέσα μας. Το ζητούμενο είναι όταν συμβαίνει αυτό να έχουμε τη διαύγεια κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσουμε και να επιλέξουμε να μην ακολουθήσουμε τον ίδιο φαύλο κύκλο. Στη δική μας περίπτωση, η Κάριν , δεν το καταφέρνει. Όταν παίρνει αυτόν τον ρόλο -του εξουσιαστή- καταπατά τα όρια των άλλων, τους υποτιμά. Δεν υπολογίζει τίποτα.
Εσύ έχεις κινδυνέψει ποτέ να χάσεις κομμάτια του εαυτού σου σε ένα πλαίσιο; Είτε αυτό λέγεται σχέση, είτε συνεργασία;
Ναι φυσικά! Το κάθε τι από αυτά με ωρίμασε λίγο περισσότερο και με βοήθησε -με πόνο καρδιάς βέβαια- να με γνωρίσω βαθύτερα.
Πριν ασχοληθείς με το θέατρο αντιλαμβανόσουν το χώρο ως ονειρικά φτιαγμένο;
Δε θα έλεγα πως αντιλαμβανόμουν τον χώρο έτσι. Ξεκίνησα τη φοίτησή μου στη δραματική σχολή Πράξη Επτά, στα 24 χρόνια μου, έχοντας πριν ολοκληρώσει σπουδές στο Παιδαγωγικό και έχοντας εργαστεί και 4 χρόνια ως δασκάλα. Γνώριζα ότι ο κάθε επαγγελματικός χώρος έχει τις δυσκολίες του. Κρατούσα μικρό καλάθι λοιπόν. Αφοσιώθηκα τρία χρόνια στη δραματική σχολή, προσπάθησα να εξελιχθώ και να μου δώσω μια ευκαιρία να δουλέψω στον χώρο που ονειρευόμουν. Κι ό, τι έβγαινε στο τέλος. Υπήρξαν απογοητεύσεις και εμπόδια, αλλά εν τέλει πήγε μέχρι τώρα καλύτερα από ό, τι περίμενα. Αν μη τι άλλο βρίσκομαι πια κάπου που αισθάνομαι πως ανήκω. Το ότι είμαι εδώ και το παλεύω με κάνει να νιώθω ευγνώμων.
Μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς σου με τι ασχολούνταν; Το πήραν καλά το γεγονός ότι εσύ και η αδερφή σου, αποφασίσατε να σπουδάσετε υποκριτική;
Ναι σωστά, μεγάλωσα και σπούδασα στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μας δεν είχαν
κάποια σχέση επαγγελματικά με τον χώρο, η μητέρα μας είχε κατάστημα παπουτσιών και ο πατέρας μας ήταν καθηγητής μαθηματικών στη δευτεροβάθμια. Λέω ήταν γιατί έχουν βγει στη σύνταξη τώρα και οι δυο. Νομίζω αν και μέσα τους έχουν μεγάλη αγωνία τι θα απογίνουμε, καθώς το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι σταθερό, δεν μας έφεραν ποτέ κανένα εμπόδιο και μας στήριξαν απεριόριστα στην απόφασή μας αυτή. Σπεύδουν κάθε φορά να μας δουν σε ό, τι κάνουμε κι είναι οι πρώτοι που μας συμβουλεύουν να μη σταματάμε να προσπαθούμε γι’ αυτό που αγαπάμε.
Υπάρχουν στοιχεία της Θεσσαλονίκης που αναπολείς;
Η Θεσσαλονίκη αλλάζει συνεχώς και εγώ λείπω πια πολλά χρόνια, με αποτέλεσμα όταν πηγαίνω να νιώθω ολοένα και πιο πολύ επισκέπτρια. Αυτό βέβαια είναι και όμορφο, γιατί την ανακαλύπτω ξανά. Αυτό που μου λείπει πάντα είναι οι άνθρωποί μου που ζουν εκεί, οι γονείς μου, η γιαγιά μου, οι φίλοι μου, η βαφτισιμιά μου.
Τι αγαπάς στην Αθήνα; Ποια τα αγαπημένα σου σημεία;
Η Αθήνα είναι δύσκολη πόλη να ζεις, στην αρχή δε μου ήταν εύκολο, με τρόμαζε. Στην πορεία αγάπησα το γεγονός πως είναι μια πόλη που αν της δώσεις χρόνο να σου αποκαλυφθεί, είναι γεμάτη εκπλήξεις. Πάλι βέβαια θα πω πως την αγαπώ περισσότερο για τους ανθρώπους που γνώρισα και για τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν σε αυτή. Αγαπημένες μου είναι κάποιες διαδρομές κυρίως στο κέντρο που σου δίνουν μια αίσθηση παλιότερης εποχής και σημεία που μπορώ να την αγναντέψω από ψηλά, όπως ο Λυκαβηττός.
Είσαι συνδεδεμένη και με τα Εξάρχεια καθώς εκεί διατηρείς το concept store σου "Mrs Dalloway’s”. Πώς σου ήρθε η ιδέα;
Το Mrs Dalloway’s concept store, είναι αποτέλεσμα της πανδημίας.
Προβληματίστηκα πάρα πολύ εκείνο το διάστημα για τον βιοπορισμό μου, καθώς για τους καλλιτέχνες το τοπίο ήταν για καιρό πολύ θολό. Καιρό επίσης γυρόφερνε στο μυαλό μου η ιδέα να δημιουργήσω μια δική μου επιχείρηση ούτως ή άλλως. Κάπως λοιπόν το ένα έφερε το άλλο, και δημιουργήθηκε αυτή η λουλουδερί , όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Κούμπωσαν κομμάτια από την αγάπη μου για τα αποξηραμένα λουλούδια, το φλοράλ, τις νοσταλγικές μυρωδιές και την διακόσμηση μέχρι την αγαπημένη μου ταινία οι "Οι ώρες" , την Virginia Woolf και την πρώτη πρόταση του ομώνυμου μυθιστορήματός της "Mrs Dalloway said she would buy the flowers herself”. Μία φράση-οπτική ταυτότητα του καταστήματος- που για μένα -συγκεντρώνει μέσα της όλο τον αγώνα και την προσπάθεια να σταθούμε στα πόδια μας, να παλέψουμε για τη ζωή μας, να διεκδικήσουμε ό, τι αγαπάμε περισσότερο, χωρίς να περιμένουμε κάποιο θαύμα ή εξωτερική βοήθεια, αλλά μόνες μας , με όσα μέσα διαθέτουμε , με όποιον τρόπο έχουμε. Ας μην περιμένουμε άλλο , αλλά ας δράσουμε, ας πάρουμε τα λουλούδια μόνες μας!
Ο Φιόγκος τι κάνει; Τον παίρνεις μαζί σου στο κατάστημα ή στο θέατρο;
Καλά είναι ο γλυκούλης μου, είναι από τους βασικότερους λόγους που με κάνουν να χαμογελώ. Δυστυχώς είναι κάπως σκανταλιάρης και βροντόφωνος αν αγχωθεί, οπότε είναι δύσκολο να τον παίρνω μαζί στο θέατρο. Στο μαγαζί πού και πού πλέον τον παίρνω μαζί, αλλά για λίγο. Είναι πολύ αστείος τύπος, συνεχώς κάτι σκαρφίζεται και με εκπλήσσει! Τον τελευταίο καιρό θέλει να ανεβαίνει στην βιτρίνα-να σημειωθεί ότι είναι 25 κιλά, δεν είναι μικρόσωμος- ξαπλώνει εκεί πάνω και τον χαζεύουν οι περαστικοί δίπλα σε βάζα και μπουκέτα!
Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καμπ στο Θέατρο ΕΛΕΡ
Φρυνίχου 10, Αθήνα
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr
