Follow us

Γιώργος Χρυσοστόμου: "Δεν έχω βρει ακόμα τρόπο να χαίρομαι

Ο γοητευτικός ηθοποιός είναι ήδη έτοιμος να μπει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στα παπούτσια του Αρτούρο Ούι και σε μια ερμηνεία-ορόσημο στην έως τώρα πορεία του.

χρυσοστομου Φωτογραφία: Ανδρέας Σταυρινίδης

O Γιώργος Χρυσοστόμου μεγάλωσε σε ένα ορεινό χωριό της Ρόδου και πήγαινε μόλις στην ΣΤ' Δημοτικού όταν αποφάσισε πως πρέπει να φύγει από αυτό τον τόπο, ο οποίος δεν τον χωρούσε. Μικρός δε χάρηκε το παιχνίδι και, όταν ανακάλυψε ότι το θέατρο είναι το μόνο μέρος όπου μπορείς να παίζεις και να δραπετεύεις από την πραγματικότητα, αποφάσισε να το ακολουθήσει τυφλά. Είκοσι πέντε χρόνια και πολλές σπουδαίες ερμηνείες μετά δικαιώνεται πανηγυρικά.

Θυμάσαι πότε σκέφτηκες για πρώτη φορά ότι θέλεις να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Ήταν σε μια σχολική παράσταση όταν κατάλαβα ότι το χειροκρότημα μου δίνει πολλή ενέργεια. Στο σχολείο ήμουν ένα παιδάκι που δεν του έδιναν σημασία και συνήθως καθόμουν μόνος. Εκείνη τη μέρα πήρα αποδοχή. Θυμάμαι ακόμη πως ήρθαν τα παιδιά κοντά μου για να μου πουν "μπράβο", πόσο αστείος τους φάνηκα και να με αγκαλιάσουν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το "μικρόβιο" είχε μπει νωρίτερα. Στο χωριό όπου μεγάλωσα υπήρχε μια κυρία που είχε ένα μίνι μάρκετ και δεν ήξερε να διαβάζει. Κάθε μεσημέρι πήγαινα με την αδελφή μου και της διαβάζαμε τους υπότιτλους σε ένα σίριαλ που παρακολουθούσε. Εγώ τους αντρικούς ρόλους και η αδελφή μου τους γυναικείους. Θυμάμαι τι παιχνίδια έκανα με τις ατάκες και πόσο μου άρεσε! Ήμουν στην Γ' Δημοτικού.

Θέλει θάρρος από ένα χωριό της Ρόδου να βρεθείς στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στην άλλη άκρη της χώρας.

Αυτό μου το αναγνωρίζω κι εγώ πια. Πάντα περίμενα από τους άλλους να μου δώσουν τα εύσημα, αλλά πλέον μου τα δίνω εγώ. Γιατί ήμουν μόλις στην ΣΤ' Δημοτικού όταν είπα: "Εγώ πρέπει να φύγω από δω". Έτσι, βρήκα το θέατρο και εκσφενδονίστηκα στη Θεσσαλονίκη. Τώρα βλέπω κι εγώ ότι ήταν θαρραλέα απόφαση. Τότε δεν ήξερα τι σημαίνει μεγάλη πόλη, δεν είχα ιδέα. Βρέθηκα σε ένα άγνωστο μέρος με δύο βαλίτσες στα χέρια να ψάχνω σπίτι. Αλλά η λύσσα μου ήταν τέτοια, που κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι θα τα καταφέρω.

Και τα κατάφερες! Φέτος βρέθηκες για δωδέκατη φορά στην Επίδαυρο. Έχει ειδικό βάρος αυτή η σκηνή;

Είναι σαν να καλείς κόσμο σπίτι σου. Κόσμο που ταξίδεψε από μακριά για να έρθει να σε δει, έκανε τον κόπο και ξόδεψε χρήματα. Μπορεί να μην είναι πολύ θεατρόφιλος, αλλά ήρθε, οπότε δες τον λίγο με αγάπη. Αυτό εμπεριέχει μια ωραία ευθύνη, λες: "Θα παίξω τέλεια γι’ αυτόν που ήρθε". Πιστεύω ότι αυτή είναι βασική αρχή του θεάτρου, τουλάχιστον στο δικό μου αξιακό σύστημα.

Αυτό πότε το αισθάνθηκες για πρώτη φορά;

Πριν από επτά χρόνια περίπου. Μέχρι τότε έκανα focus σε άλλα πράγματα. Έχω ξοδέψει πολλή ενέργεια για να είμαι αποδεκτός από τους συναδέλφους, από τους σκηνοθέτες, αποδεκτός γενικά. Σιγά σιγά ωρίμασε αυτό μέσα μου, δεν το κρίνω, ήταν μια φάση ζωής. Εγώ πάντοτε διαχωρίζω την ηλικία του ανθρώπου από αυτήν του ηθοποιού. Μπορεί να είμαι 44 ετών, αλλά ο ηθοποιός μου είναι μόλις 22. Κάποιος που τελείωσε τώρα τη σχολή είναι βρέφος, μπουσουλάει. Κι όταν είσαι βρέφος –βάζω και τον εαυτό μου μέσα–, πιστεύεις ότι κινείται όλος ο κόσμος γύρω σου. Νομίζεις πως όλα τα έργα γράφτηκαν για σένα, σε θέλουν όλοι οι σκηνοθέτες, θέλεις μόνο να αρέσεις, να αρέσεις σε όλους. Αυτό είναι απίστευτο ξόδεμα ενέργειας.

Η ματαιοδοξία και η φιλαρέσκεια δεν είναι στοιχεία του επαγγέλματός σας;

Ναι, αλλά θέλουν τις σωστές δόσεις. Είναι σαν να μαγειρεύεις, δεν μπορείς να βάλεις 6 κιλά αλάτι εκεί όπου θέλει δύο κουταλιές. Όλα χρειάζονται, αλλά με μέτρο. Και ο ανταγωνισμός χρειάζεται όταν σε κάνει να δουλεύεις περισσότερο με τον εαυτό σου, ώστε να γίνεσαι καλύτερος ηθοποιός. Κάτι άλλο που έχω μάθει με τον χρόνο είναι να ξεχωρίζω τον Γιώργο από τον ηθοποιό. Παλιότερα είχα περισσότερη εμπλοκή, πίστευα ότι πρέπει να παθαίνω ο ίδιος κάτι για να το βγάλω στη σκηνή. Αυτό ήταν λάθος εκτίμηση και μέθοδος. Αφηγούμαι την ιστορία κάποιου, δεν είμαι εγώ.

Η Άνοδος του Αρτούρο Ούι θα ανέβει φέτος για τρίτη χρονιά. Μια σπουδαία και δύσκολη παράσταση. Πώς τα καταφέρνεις;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο να υποστηρίξω έναν ήρωα που δε συμπαθώ καθόλου! Έπειτα από δύο χρόνια πήρα το feedback ότι έγινα πολύ συμπαθής ο ίδιος επειδή κατάφερα να γίνει τρομερά αντιπαθής ο ήρωας.

Πόσο εύκολο είναι να μπαίνεις αλλά και να βγαίνεις από έναν τόσο απαιτητικό ρόλο και σκοτεινό ήρωα;

Το να μπαίνεις στον ρόλο είναι εύκολο γιατί έχει να κάνει με την τεχνική. Το δύσκολο είναι να βγεις. Όταν αυτό γίνεται έξι φορές την εβδομάδα, το κεντρικό νευρικό σύστημα δεν καταλαβαίνει ότι πρόκειται για παιχνίδι, νιώθει ότι είναι βίωμα. Γι’ αυτό όλοι έχουμε υπερένταση μετά την παράσταση. Εγώ, που πια δε βγαίνω, δεν πίνω και γυρνάω στο σπίτι, βασανίζομαι. Τον χειμώνα ταλαιπωρήθηκα πολύ με τις αϋπνίες, όλο αυτό όμως το παντρεύεσαι κάπως.

Τι κάνει τον Αρτούρο τόσο επίκαιρο;

Πολλοί από τους θεατές, βλέποντας την παράσταση, λένε: "Ποπό, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει δίπλα μας!". Μια φορά ένα παλικάρι σηκώθηκε και έφυγε στη μέση. Πίστεψα ότι δεν του άρεσε, αλλά μας περίμενε έξω μέχρι το φινάλε για να μας πει ότι δεν άντεξε γιατί είδε τον πατέρα του εκεί πάνω στη σκηνή. Ο καθένας μας τον φασισμό τον βλέπει σε ένα δικό του πλαίσιο. Κάποιος τον ζει στο σπίτι, άλλος στον δρόμο, στο σχολείο, στη δουλειά. Οπουδήποτε υπάρχει εξουσία και δύναμη. Πιστεύω ότι η ιστορία κάνει κύκλους και γι’ αυτό το "μαζί" είναι τόσο σημαντικό. Να λειτουργούμε με γνώμονα την αγάπη. Η αγάπη είναι μεταδοτική, όπως και το μίσος.

Δουλεύεις αδιάκοπα. Γιατί δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου ένα διάλειμμα;

Αυτή είναι η φύση της δουλειάς. Από το 1993 δουλεύω κάθε καλοκαίρι και κάθε χειμώνα. Πέρυσι το καλοκαίρι, για πρώτη φορά στα χρονικά, δοκίμασα να δω τι είναι αυτό που λένε "διακοπές". Στον μήνα πάνω έπληξα θανάσιμα, άρχισαν να τελειώνουν και τα χρήματα. Πιο παλιά φοβόμουν και να μείνω ένα εξάμηνο εκτός για να μη με ξεχάσει το σύστημα. Στην ουσία, πρόκειται για ψεύτικο φόβο και ανασφάλεια. Κατάλαβα από νωρίς, απ’ όταν ήμουν στη σχολή ακόμη, ότι αυτή η δουλειά δε θα μου δώσει ασφάλεια κι αυτό ακριβώς είναι που σου προσφέρει αδρεναλίνη. Δεν μπορείς να αράξεις. Και να το κάνεις, κάτι σε τρώει μέσα σου. Είναι η ανάγκη να παίξεις, να δημιουργήσεις. Εγώ δεν αντέχω να κάθομαι, μου αρκούν τρεις τέσσερις μέρες ξεκούρασης.

Διαβάστε περισσότερα στο madamefigaro.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για τάσεις και νέα στη Μόδα, Celebrity και Gossip News στο missbloom.gr