Το πρωί πριν συναντήσω τη Στεφανία Γουλιώτη στην τηλεόραση προβαλλόταν ένα αφιέρωμα για την Έλλη Λαμπέτη. "Υπάρχουν άραγε σήμερα ηθοποιοί σαν κι αυτήν;" αναρωτήθηκαν οι παρουσιαστές. Ε, η Γουλιώτη, σκέφτηκα, κοιτάζοντας τις σημειώσεις μου για τη συνέντευξή μας. Το λέω στην ίδια όταν τη βρίσκω να κάθεται ολόφωτη, γεμάτη ενέργεια που βγαίνει από κάθε πόρο του δέρματός της, ακόμα και όπως βρίσκεται ακίνητη, παραδομένη στον μακιγιέρ.
Γελάει – η διαδικασία του μακιγιάζ σταματάει, φυσικά. "Ήταν το πρώτο κομπλιμέντο που πήρα ως παιδάκι όταν έπαιζα θέατρο στο δημοτικό σχολείο. Στην εφημερίδα του Παλαιού Φαλήρου έγραψαν "Η νέα Λαμπέτη”". Γελάμε πάλι δυνατά, κάτι που συμβαίνει συχνά όταν βρίσκεσαι πλάι σε αυτό τον πίδακα ενέργειας και δύναμης που είναι η Γουλιώτη. "Φυσικά, εγώ δεν έχω αυτή την ευαισθησία, τη λεπτότητα, την ευθραυστότητα της Λαμπέτη. Ας πούμε, έχω άλλα "όπλα”".