Σέρρα ονομάζεται ο εμβληματικότερος χορός των Ποντίων. Από αυτόν εμπνεύστηκε ο Γιάννης Καλπούζος το ομώνυμο κοινωνικό μυθιστόρημα που "δάνεισε" το όνομά του και στην θεατρική παράσταση που πρωταγωνιστεί η Χρύσα Παπά. Πρόκειται για έναν συγκλονιστικό μονόλογο μέσα από τον οποίο η ηθοποιός τιμά και τις δικές της ρίζες μιας και μεγάλωσε με πατέρα Πόντιο και μητέρα Θρακιώτισσα. Η παράσταση Σέρρα γνώρισε μεγάλη επιτυχία στο πρώτο της ανέβασμα και επέστρεψε για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων κάνοντας πρεμιέρα από τη Θεσσαλονίκη -από όπου ξεκίνησε και πέρυσι- στην αρχή τις σεζόν.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο έκανε το sold out άνοιγμά της στο θέατρο Άνεσις, σηματοδοτώντας παράλληλα και ένα ορόσημο για την Χρύσα Παπά. Η ηθοποιός, που κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη, τον φετινό Φεβρουάριο συμπληρώνει 20 χρόνια παραμονής στην Αθήνα. "Σε μερικά χρόνια θα είναι πιο πολλά αυτά που έχω ζήσει στην Αθήνα από τα χρόνια που έζησα στη Θεσσαλονίκη. Έφυγα οριστικά το 2004, που ήμουν 25 χρονών" λέει στη Madame Figaro.
"Είναι πολύ ωραίο, τώρα το συνειδητοποιώ, που στα 20 χρόνια μου είμαι με αυτή την παράσταση και ξεκίνησα κάνοντας πρεμιέρα από τις ρίζες μου" υπογραμμίζει αναφερόμενη στην πόλη της.
Είχες πει ότι θεωρείς σημαντικό να κρατάμε τις ρίζες μας και να επιστρέφουμε σε αυτές. Πόσο εύκολο είναι να το κάνεις όταν λείπεις τόσα πολλά χρόνια από τον τόπο σου;
Δεν είναι δύσκολο. Τουλάχιστον δεν είναι για μένα. Μου έγινε ένα κλικ κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας. Προφανώς και δεν είναι κάτι που σκεφτόμουν στα 25 μου. Νομίζω ότι από τα 30 και μετά, άρχισα κάπως να συνδέομαι με τη ρίζα, με την έννοια την πατρογονική αλλά και με την ευρύτερη. Εμένα οι ρίζες μου είναι και οι φίλοι μου, οι παιδικοί και από τα φοιτητικά μου χρόνια, το σπίτι μου, η οικογένειά μου, οι δικοί μου άνθρωποι. Ο Καλπούζος, ο συγγραφέας του Σέρρα, γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου "πας μπροστά όταν δεν ξεχνάς από πού έρχεσαι". Το έχω πολύ στον νου μου να μην ξεχνάω από πού κατάγομαι, από ποια οικογένεια είμαι, πώς ξεκίνησα, πού θέλω να πάω και φυσικά πού είμαι, για να μπορώ να πάω ακόμα μακρύτερα.
Θεωρείς αυτό το έργο φόρο τιμής στις ρίζες σου;
Είναι φόρος τιμής και στις ρίζες του μπαμπά μου. Μεγάλωσα κι εγώ με ποντιακή μουσική. Είναι ένας φόρος τιμής για τους προγόνους με την ευρύτερη έννοια. Το πιο σημαντικό για μένα, γιατί για αυτό μιλάει αυτή η παράσταση, είναι η ανθρωπιά. Επομένως, είναι ένας φόρος τιμής στις αξίες μου και τις αρχές μου. Τι θέλω να πω μέσω της Τέχνης μου σε αυτή την εποχή που ζούμε και μετά από τόσα χρόνια που εργάζομαι (σ.σ. συμπληρώνει φέτος τα 25 χρόνια ασταμάτητης παρουσίας στην υποκριτική).
Είναι αυτές οι αξίες που αναζητάς και στη ζωή σου γενικά;
Εννοείται. Την ανθρωπιά, τον σεβασμό, την αγάπη, τον έρωτα. Αυτά λέει το έργο, όμως για να τα δούμε αυτά πρέπει να περάσουμε από τον δρόμο της απανθρωπιάς και της βίας και όλων αυτών τω σκληρών ιστορικών γεγονότων που είναι σε αυτή την εποχή από το 1915 μέχρι το 1962.
Μελετώντας το έργο μελετάς προφανώς ξανά και την ιστορία, διαπιστώνεις ότι πολλά πράγματα επαναλαμβάνονται;
Δυστυχώς. Έχω πει πολλές φορές, και σε συνεντεύξεις και με φίλους αλλά και συναδέλφους όταν μιλάμε για την παράσταση, ότι θα ήταν ευχής έργον να είναι ένα έργο που μιλάει για κάτι που είναι του παρελθόντος και μόνο και να λέμε "δες τι έγινε πριν από 100 χρόνια". Μου είναι ασύλληπτο ότι είμαστε στο 2024 και έχουμε πολέμους στον κόσμο. Μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι δεν έχουμε μάθει τίποτα από την ιστορία μας.
Εγώ προσπαθώ -και πραγματικά δεν είναι εύκολο- να μάθω μέσα από την προσωπική ιστορία μου. Κάτι που έχω κάνει στο παρελθόν να μην το ξανακάνω. Αντίστοιχα, σε μεγαλύτερη εμβέλεια, είναι κι αυτό με την ιστορία. Ερχόταν κόσμος πέρυσι, την πρώτη χρονιά, και μου έλεγαν "ρε συ δεν ξέρω τίποτα για την ιστορία της γενοκτονίας αλλά αυτά γίνονται τώρα". Τότε μιλούσαμε μόνο για τον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν μιλούσαμε για τα υπόλοιπα.
Αυτό το έργο είναι μια οικογενειακή και ερωτική ιστορία που ξεκινάει το 1915 και τελειώνει το 1962. Βλέπουμε τις ζωές των ανθρώπων και πώς αυτές επηρεάζονται από τα ιστορικά γεγονότα: εξορίες, βίες και όλα αυτά. Δε γίνεται να μην επηρεαστεί. Και τότε, και τώρα και πάντα και για πάντα ο άνθρωπος θέλει έρωτα και αγάπη. Ο άνθρωπος για να "σωθεί", για να κρατηθεί στη ζωή, για να συνεχίσει να έχει ελπίδα, πάει στον έρωτα. Σε εκείνα τα χρόνια, για να αντιμετωπίσεις -που δεν αντιμετωπίζεται- αυτή τη βία και τη σκληρότητα των ανθρώπων και τις εξορίες, πας να αρπαχτείς από τον έρωτα για να σε κρατήσει ζωντανό, να έχεις κάτι να ελπίζεις. Να περιμένεις να περάσουν όλα αυτά για να ζήσεις με αυτό τον άνθρωπο. Και τώρα το ίδιο γίνεται. Δεν αλλάζει και δεν θα αλλάξει ποτέ το ότι θέλουμε να αγαπιόμαστε. Μπορεί να μη το παραδεχόμαστε. Αυτό είναι άλλο.
Διαχρονικά ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη. Ακόμη κι αν δεν τον έχεις, τον αναζητάς ή κλαις για αυτόν κι όλο αυτό σε βάζει σε κίνηση.
Ακριβώς. Κι άμα το ανοίξουμε, μπορεί να μην είναι προσωποκεντρικό. Μπορεί να είναι για τη ζωή: θέλω να ζήσω, να δημιουργήσω.
Η δουλειά σου είναι για εσένα ένας τέτοιος έρωτας;
Ναι και ειδικά αυτή η συγκεκριμένη παράσταση, είναι μεγάλος έρωτας.
Ήταν δική σου η επιλογή του έργου;
Ήρθε στη ζωή μου και είναι σαν να ήταν δική μου επιλογή. Το έχω υπεραγαπήσει. Πάντα νομίζω συνδέομαι με όλους μου τους ρόλους. Εδώ είναι και μονόλογος και έχω την ευθύνη όλης της παράστασης, με έναν τρόπο. Επίσης, το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι μπορώ να μιλήσω μέσω της τέχνης μου για αυτές τις αξίες και τις έννοιες. Και περνάει στον κόσμο. Αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό. Αναπνέουμε μαζί. Αυτό που συμβαίνει στην παράσταση είναι ένα ταξίδι που γίνεται με τον θεατή: αναπνέουμε και εκπνέουμε μαζί.
Διαβάστε περισσότερα στο madamefigaro.gr