Γιάννα Τερζή: "Ξύπνησα και έζησα τους επόμενους μήνες της ζωής μου ως ένας άνθρωπος ανάπηρος"

Η Γιάννα Τερζή μίλησε για το πρόβλημα υγείας της

@yiannaterzi

Η Γιάννα Τερζή είχε διάθεση για αποκαλύψεις αυτές τις ημέρες, μιας και μοιράστηκε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram όσα βίωσε μετά την διάγνωση με όγκο στο νωτιαίο μυελό.

Η τραγουδίστρια και κόρη του Πασχάλη Τερζή θέλησε με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, να μιλήσει για τη δική της εμπειρία

"Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία, θα ήθελα να μιλήσω και για τη δική μου εμπειρία, και ίσως στα λόγια μου βρούνε κοινά σημεία όσοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με προβλήματα νωτιαίου μυελού και τις συνέπειες αυτών.

Σε συνέχεια του προηγούμενο post μου, τον Ιανουάριο του 2021: Μετά από 11 ώρες για την επιτυχημένη αφαίρεση του επενδυμώματος, του σπάνιου ενδομυελικού όγκου που είχα, βγήκα από το χειρουργείο. Ξύπνησα και έζησα τους επόμενους μήνες της ζωής μου ως ένας άνθρωπος ανάπηρος από τη μέση και κάτω.

Βίωσα πως είναι να μην ορίζεις το σώμα σου. Να μην αισθάνεσαι τίποτα. Να μην περπατάς. Να μην μπορείς να αυτοεξυπηρετηθείς. Να στήνεται ένα μικρό ή και μεγάλο σχέδιο για να κάνεις απλά, καθημερινά πράγματα. Κι αυτό χρειαζόταν πολύ, μα πολύ περισσότερο χρόνο και υπομονή απ’ ότι πριν.

Βίωσα το αμαξίδιο, πως να χειρίζομαι το σώμα μου σε σχέση με αυτό. Έμαθα να κάνω οτιδήποτε σε σχέση με τα πόδια μου από την αρχή, σαν μωρό, σε πορεία μηνών. Δεν ήξερα πότε θα επανέλθω, σε τί βαθμό θα επανέλθω, απλά ζούσα την κάθε μέρα προσπαθώντας για το καλύτερο, όσο έκανα αποκατάσταση.

Σήμερα, 2 χρόνια και 10 μήνες μετά το χειρουργείο, δουλεύω με μια "αόρατη αναπηρία" που έχει να κάνει με την αισθητικότητα των κάτω άκρων. Έχοντας κατανοήσει από μέσα την έννοια της αναπηρίας κι έχοντας μιλήσει με ανθρώπους που βιώνουν την αναπηρία όλη τους τη ζωή, διαπιστώνω πως αυτό που
λείπει ως νοοτροπία είναι η… έννοια της ΙΣΟΤΗΤΑΣ. Ναι, και εδώ.

Ακόμα κι αν η πολιτεία δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανάπηρων ατόμων - που εννοείται οτι ούτε καν πλησιάζει στο πως θα έπρεπε να είναι τα πράγματα - από τους πολίτες υπάρχει η παιδεία να αντιμετωπιστούν οι ανάπηροι ως ίσοι και όχι ως κατώτεροι ανθρώποι που ζητούν οίκτο;; Όχι, δεν υπάρχει.

Πέρα από τα κλασσικά συναισθήματα φόβου, αμηχανίας, ξεβόλεματος και τη νοοτροπία προκατάληψης, διαχωρισμού και εγκατάλειψης, ΚΑΙ η λύπηση "κρίμα τους καημένους" αλλά ΚΑΙ η εξύψωση "πως το κάνουν αυτό, είναι ΗΡΩΕΣ" είναι στην ουσία ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ, έλλειψη ισότητας. Ρωτήστε τους ίδιους. Για μένα όλα ξεκινάνε από την έλλειψη εξοικείωσης. Δεν γνωρίζουμε τους ανάπηρους. Νομίζουμε οτι είναι οι "άλλοι"”