Η παρουσία της, επιβλητική και προσιτή ταυτόχρονα, έχει αυτή τη γοητεία που αποκτά ένας άνθρωπος όταν γνωρίζει καλά πως δεν έχει πια να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Την ίδια στιγμή όμως, η Φιλαρέτη Κομνηνού επιλέγει να μην επαναπαυτεί στις δάφνες που κατέκτησε με κόπο αλλά να συνεχίσει να δοκιμάζει, να εξερευνά, να παθιάζεται. Άλλωστε, ακόμα και τώρα που έγινε γιαγιά εξακολουθεί να βρίσκεται, όπως λέει η ίδια, "υπ' αναχώρηση”.
Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο υπάρχει κάτι που σου έχει μείνει ακόμα απωθημένο; Ένας ρόλος ή μια συνεργασία...
Υπάρχει ένας σκηνοθέτης που θαυμάζω πάρα πολύ, ο Krzysztof Warlikowski. Τον πρωτογνώρισα το 2002 στο Φεστιβάλ της Αβινιόν και με συγκλόνισε. Θα ήθελα κάποια στιγμή να βρεθώ σε μία από τις παραστάσεις που σκηνοθετεί.
Υποθέτω ότι αυτή την περίοδο σε έχει απορροφήσει ο νέος "ρόλος" σου, αυτός της γιαγιάς. Πώς νιώθεις γι’ αυτό το μωρό;
Σίγουρα. Η μικρούλα μας ήρθε για να φέρει φως στις ζωές όλων μας, τόσο των γονιών της όσο και όλων εμάς που βρισκόμαστε γύρω γύρω. Περίμενε να τελειώσει η γιαγιά την επίσημη πρεμιέρα της (γέλια) και γεννήθηκε ξημερώματα των Εισοδίων της Παναγίας. Είναι ένα ευλογημένο παιδί!
Ως μαμά, υπήρξες η παραδοσιακή Ελληνίδα μάνα, τύπου "ζακέτα να πάρεις";
Όχι ιδιαίτερα, ίσως επειδή έκανα τον γιο μου πολύ μικρή και ένιωθα σαν να μεγαλώναμε μαζί. Με τα χρόνια έγινα κάπως πιο παραδοσιακή μαμά, με την έννοια ότι στεκόμουν πάντα δίπλα του, με διακριτικότητα όμως.
Με τον Γιώργο Παπαγεωργίου έχετε συνυπάρξει και με τους επαγγελματικούς σας ρόλους.
Ναι, έχουμε συνυπάρξει ως καθηγήτρια του Εθνικού εγώ κι εκείνος ως μαθητής και αργότερα κάναμε μαζί την παράσταση Αρίστος, όπου εγώ έπαιζα κι εκείνος σκηνοθετούσε.