Μα μπορεί να φύγει ένα φιλαράκι; Να αδειάσει η θέση του στο Central Perk; Καλά, δε σκέφτηκε τους υπόλοιπους πέντε και όσους τον αγαπήσαμε; Κλείνοντας ο Τσάντλερ την πόρτα αθόρυβα πίσω του, πήρε μαζί του αυτή την αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά. Ο εύθραυστος εκείνος τύπος που έπαιρνε την ευαισθησία του για αδυναμία και κρυβόταν πίσω από το άφθονο χιούμορ, τις γεμάτες ρυθμό άχαρες κινήσεις του και το υπέροχο cringάρισμά του, πριν ακόμα εφευρεθεί ο όρος, δεν είναι πια κοντά μας.
Μας πρωτοσυστήθηκε στα 24 του χρόνια και μεγάλωσε μπροστά μας, επεισόδιο το επεισόδιο, σεζόν τη σεζόν, μέχρι τα 35 του που έριξε αυλαία η σειρά. Αλλά δεν μας άφησε το χέρι. Μέσα από τις επαναλήψεις συνέχιζε να μας τροφοδοτεί με γέλιο, με αθωότητα, με ανεμελιά και πολλές φορές να μας βγάζει και από τα δύσκολα. Να είναι το ίδιο δοτικός όπως ήταν και με τους τηλεοπτικούς του φίλους. Έδειχνε να μην του αρέσουν οι συγκινήσεις και τα βαρύγδουπα λόγια. Αισθανόταν άβολα ο Τσάντλερ με όλα αυτά. Οπότε κάπου εδώ για να μην μας πάρουν και τα ζουμιά, ίσως του αρκεί να του πούμε: "Καλό ταξίδι φίλε. Σε ευχαριστούμε".