Η Φωτεινή Δάρρα ανεβαίνει στη σκηνή του Halfnote για να τιμήσει την Ημέρα της Γυναίκας. Δυο βραδιές γεμάτες από αισθαντικές μελωδίες που τραγούδησαν ιέρειες της μουσικής, όπως η Ella Fitzgerald, η Barbra Streisand, η Etta James κ.ά. Μια αφορμή για να αναγνωρίσουμε όλες τις γυναίκες του κόσμου, όποιο ρόλο και αν παίζουν στη ζωή μας- φίλες, μέντορες, Μούσες, μητέρες, γυναίκες αυτόνομες, ελεύθερες, γυναίκες δημιουργούς. Μιλήσαμε λοιπόν για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα και το πώς βιώνει την ταυτότητα της η ίδια.
Τι σημαίνει άραγε η Ημέρα της γυναίκας στην εποχή μας;
Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι τις γυναίκες δεν πρέπει να τις γιορτάζουμε μόνο μια μέρα το χρόνο, αλλά κάθε μέρα.
Για εμένα η μέρα αυτή είναι ένας ύμνος στη γυναίκα. Στη γυναίκα μούσα, τη γυναίκα αγωνίστρια. Σε αυτήν που γεννά, όχι μόνο κυριολεκτικά, αλλά σε όλα τα επίπεδα.
Οι γυναίκες γεννούν ιδέες με έναν μοναδικό τρόπο: δεν είναι τυχαίο ότι για έναν άντρα που διαθέτει ξεχωριστή σκέψη λέμε πως "σκέφτεται σαν γυναίκα".
Αγαπώ τις γυναίκες. Τις επιλέγω επάνω στη δουλειά μου γιατί ξέρω πως η ευαισθησία και ο δυναμισμός τους είναι στη σωστή δοσολογία. Αρκεί να τις αγαπήσεις και σίγουρα θα αγαπηθείς με πάθος.
Αυτό το πάθος θα μεταφέρουμε στη σκηνή μαζί με την Ελπίδα Γαδ, τον Γιώργο Παπαχριστούδη και όλους τους συνεργάτες μου στις δυο παραστάσεις μας 10 και 11 Μαρτίου. Στο απόλυτο-στιλάτο στέκι της πόλης: Το αγαπημένο μου Half Note!
Από τι αποτελείται κατά τη γνώμη σας το γυναικείο σύμπαν;
Είναι ένα σύμπαν γεμάτο αισθήσεις, αντιθέσεις, αντιφάσεις. Το γυναικείο σύμπαν δεν είναι εύκολο να το κατακτήσεις. Είμαστε φύσει ευαίσθητα πλάσματα, με έντονες προσωπικότητες. Παρόλα αυτά δεν είναι δύσκολο να μας καταλάβεις, όπως λένε. Οι γυναίκες μπορεί να είμαστε περίπλοκες αλλά σίγουρα δεν μπορεί να πει κανείς ότι είμαστε αδιάφορες.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει μια γυναίκα σήμερα;
Η γυναίκα καλείται σήμερα να διαχειριστεί τη θέση της στο σύγχρονο κόσμο.
Διεκδίκησε και κατέκτησε την ελευθερία της με αιματηρούς αγώνες, στη συνέχεια διεκδίκησε την ισοτιμία της σε έναν κόσμο ανδροκρατούμενο. Σήμερα μπορούμε να εργαζόμαστε και ταυτόχρονα να μεγαλώνουμε παιδιά ή και όχι, να διεκδικούμε ανώτερες θέσεις εργασίας, να σπουδάζουμε, να διακρινόμαστε σε ό,τι καταπιανόμαστε. Στο μυαλό μου τριγυρίζουν πάντα τα ίδια ερωτήματα: Είναι έτοιμη η σύγχρονη κοινωνία να δεχτεί μια γυναίκα ίση με έναν άντρα; Είναι έτοιμη να αφήσει στο παρελθόν την επιβολή εξουσίας μέσω της σωματικής δύναμης; Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να βοηθήσει ουσιαστικά τη μητέρα να μεγαλώνει τα παιδιά της έχοντας ταυτόχρονα μια full time εργασία με αξιώσεις; Πόσο μπροστά πήγαμε όταν η σύγχρονη τραπ παρουσιάζει τις γυναίκες ως φθηνές; Πότε θα σταματήσει ο Έλληνας γονιός να λέει μπράβο στο γιο του που φέρθηκε "σαν άντρας" και στο κορίτσι να "προσέχει" τους άντρες επειδή είναι κορίτσι;
Τελικά πόσο απελευθερωθήκαμε;
Για μένα η γυναίκα πρέπει να εκτιμηθεί ξανά ως αξία μέσα στον κόσμο μας. Ίσως τότε να γίνει καλύτερος.
Έχετε κι εσείς μια κόρη. Τι θεωρείτε ότι πρέπει οπωσδήποτε να της διδάξετε λόγω του φύλου της;
Δεν την αντιμετωπίζω διαφορετικά από ότι θα την αντιμετώπιζα αν ήταν αγόρι. Προσπαθώ να της μεταδώσω τις πραγματικές αξίες της ζωής. Να της πω πως το ζητούμενο στη ζωή είναι να γίνει κανείς ευτυχισμένος. Τότε μόνο θα είναι αληθινά επιτυχημένος. Να της δώσω όλη την ψυχική δύναμη να ακολουθήσει τα όνειρά της, να έχει το θάρρος της γνώμης της, να μην φοβάται να φοβάται και να μην το βάζει κάτω. Να μην αφήνει κανέναν να την υποτιμά και να μην υποτιμά κανέναν. Να εκτιμήσει τον σύντροφο που θα της συμπεριφερθεί με σεβασμό και αγάπη. Να μην πιστεύει στους ψευτόμαγκες.
Από τη στιγμή που ανέκαθεν υπήρξε και παραμένει A man’s world πώς έχετε απαντήσει στους κανόνες του και αν έχετε αναγκαστεί να προσαρμοστείτε ποτέ στις επιταγές του- που διέπουν προφανώς κάθε χώρο. (Μπορείτε να δώσετε κάποια παραδείγματα)
Έχω κάνει, πάντα με αξιοπρέπεια, όλα τα αντισυμβατικά που θα μπορούσα να σκεφτώ.
Αποφάσισα να σπουδάσω υποκριτική ενώ είχα περάσει στο παιδαγωγικό και όλοι περίμεναν ότι θα γίνω δασκάλα, ξεκίνησα τις μουσικές σπουδές μου ενώ είχα ήδη ενηλικιωθεί, ακολούθησα την καρδιά μου όσες φορές ερωτεύτηκα,, βρέθηκα στο μηδέν και ξανάρχισα από την αρχή (καινούργια ζωή σε κάθε επίπεδο), δημιούργησα νέους φίλους, συνεργάτες, καλλιτεχνική πορεία από την αρχή, είπα άπειρα όχι και τα πλήρωσα, σπούδασα στο Λονδίνο μιούζικαλ και - όταν οι δρόμοι ανοίγονταν μπροστά μου-γύρισα στην Ελλάδα ακολουθώντας την καρδιά μου. Η μισή μου καρδιά έμεινε εκεί…
Δεν συμβιβάστηκα ποτέ με τίποτα που θα με έκανε να ντρέπομαι. Συμφιλιώθηκα μόνο με το μέσα μου χωρίς να περιμένω ως αντάλλαγμα να με αγαπήσουν. Ευτύχησα να αγαπήσω και να αγαπηθώ.
Στη λογοτεχνία υπάρχει αυτό που αποκαλούμε γυναικεία γραφή, στη μουσική θα ευσταθούσε κάτι τέτοιο;
Υπάρχει γυναικεία ευαισθησία που τις περισσότερες φορές ξεχωρίζει στον τρόπο γραφής. Έχουμε τη φήμη οι γυναίκες ότι είμαστε εγκεφαλικές όμως εγώ πιστεύω ότι είμαστε κυρίως βαθιά συναισθηματικές.
Αυτό αντανακλάται στην δημιουργία. Για παράδειγμα η Κική Δημουλά, η Σαπφώ, η Camille Claudel η Λίνα Νικολακοπούλου, η Λένα Πλάτωνος είναι διαφορετικές, όμως έχουν κοινή τη γυναικεία ευαισθησία τους στον τρόπο γραφής. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναικείες ερμηνείες. Αυτό που κατά τη γνώμη μου κάνει πραγματικά ξεχωριστή την γυναικεία δημιουργία είναι να υπάρχει και λίγος αρσενικός αέρας μέσα σε αυτήν, όπως και το αντίθετο.
Ποιες γυναίκες θεωρείτε μέντορες σας;
Τη μαμά μου που δυστυχώς δεν έχω πια, τις δασκάλες μου στην ιστορία, την υποκριτική και το τραγούδι, τη Βίκυ Μοσχολιού και τη Τζένη Βάνου που είχα την τύχη να γνωρίσω και να συναναστραφώ από κοντά. Τέλος, την αγαπημένη μου Mary Hammond, δασκάλα μου στο μιούζικαλ.
Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη διαμόρφωση της γυναικείας μας ταυτότητας;
Ο έρωτας μας καθορίζει όλους, άντρες και γυναίκες. Οι γυναίκες ερωτευόμαστε παράφορα, παθιασμένα. Αν μπορώ να πω κάτι με σιγουριά είναι ότι όταν είναι ερωτευμένη μια γυναίκα, όλα τα μπορεί.