"Και ήρθε – και χάμω- στα γόνατα έπεσα
Και χωμάτινος βόλος έγινα
Και μέσα μου κύλησα
Και σε μια ανάσα της ψυχής μου
Που είχε μείνει φεγγερή
- εκεί ακούμπησα-
και έκλαιγα νερό. Νερό πολύ".
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Γώγου "Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών".
Οι κοντινοί της άνθρωποι πάντα έλεγαν, στις αναφορές τους σε εκείνη, πως αν η Κατερίνα Γώγου ήταν αίσθηση θα ήταν φως. Πως έμπαινε στο σπίτι και πλημμύριζε με μία χαρούμενη, ζωντανή ενέργεια, πλημμύριζε γέλια και αστεία και μία γενναιοδωρία που λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να προσφέρουν στη ζωή τους. Τότε πώς γίνεται όλη της η ύπαρξη να έχει μείνει στις συνειδήσεις μας συνυφασμένη με τόσο σκοτάδι, τόση μεγάλη θλίψη και αυτοκαταστροφή;
Δείτε περισσότερα στο womantoc.gr