Συγκλονισμένο είναι το πανελλήνιο από τον ξαφνικό θάνατο της Φώφης Γεννηματά, που απεβίωσε τη Δευτέρα 25 Οκτωβρίου σε ηλικία μόλις 57 ετών. Κι ενώ σήμερα όλη μέρα η Ελλάδα πενθεί για την πολιτικό, που άφησε το δικό της λιθαράκι στον πολιτικό τόπο της χώρας, η Σοφία Μουτίδου ξέσπασε αποκαλύπτοντας τόσο τη δική της θλίψη για τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά όσο και το πρόβλημά της που την ταλανίζει χρόνια.
Πιο συγκεκριμένα, η ηθοποιός προχώρησε σε μια μακροσκελή ανάρτηση στο Facebook όπου αναλύει πόσο συντετριμμένη είναι από την αιφνίδια απώλεια της πολιτικού αλλά και το ότι, με αφορμή αυτό το γεγονός, οι δικές της κρίσεις πανικού επέστρεψαν δριμύτερες.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι η Σοφία Μουτίδου υποφέρει χρόνια από τις κρίσεις αυτές που στοιχειώνουν τα όνειρά της (αλλά και την καθημερινότητά της), αλλά υποστήριζε ότι τελευταία είχε καταφέρει να τις θέσει υπό έλεγχο τόσο με τη βοήθεια ειδικού όσο και με ειδική φαρμακευτική αγωγή. Παρ᾽όλα αυτά, ο θρήνος και το άγχος θανάτου που υπαρξιακά βασανίζει κάθε άνθρωπο επέστρεψε για εκείνη και της προκάλεσε ακόμα πιο έντονες κρίσεις, εφίδρωση και μούδιασμα.
Δες παρακάτω αναλυτικά την ανάρτησή της:
"Σκέφτομαι τη ζωή και τη ροή της. Σήμερα η Φώφη, αύριο εγώ… αρρώστιες, ατυχήματα, κούραση, πόνος, αγώνας καθημερινός για όλους… τόσα γέλια, τόσες ωραίες στιγμές φευγαλέες και… όλα συνεχίζουν κανονικά. Με ή χωρίς εμάς… μια απίστευτη ματαιότητα με κατακλύζει… δεν αντέχω πια να ακούω για φίλους που νοσούν, που πεθαίνουν, ξαφνικά ή προγραμματισμένα.. πόση ψυχραιμία να δείξει κανείς, πόση φιλοσοφία… πόσος πόνος να μπει πάνω σε άλλους θαμμένους από χρόνια και πάνω σε μέλλοντες, επερχόμενους κ απειλητικούς…
Τις τελευταίες μέρες οι κρίσεις πανικού μου, ξαναγύρισαν πολύ δυναμικά, μέρα και νύχτα αυτό το φρικτό αίσθημα θανάτου με εφίδρωση, μούδιασμα, αιφνίδιες ταχυκαρδίες , εφιάλτες… ξύπνησα με τρομερούς παλμούς φωνάζοντας "μαμά"… 30 χρόνια μετά… οι πεθαμένοι ζουν κανονικά απλά όχι δίπλα μας. Μέσα μας ζούνε. Για αυτό κάθε άνθρωπος που βλέπεις κουβαλάει πόσους ακόμα… Οι πεθαμένοι είναι που μας κάνουν να καμπουριάζουμε σιγά σιγά.
Α ρε Φώφη… σε σκεφτόμουν σχεδόν κάθε μέρα από τότε που σε γνώρισα και ο θάνατός σου ήρθε μαζί με τη στιγμή που δε με γνώρισε ο πατέρας μου… Τόσο νέα, τόσο χαρούμενη τόσο γεμάτη ζωή. Κι η ζωή συνεχίζεται… κανονικά. Χωρίς ενοχές. Χωρίς τύψεις… Χωρίς καθυστερήσεις. Η ζωή είναι υποχρέωση επιτακτική. Οφείλουμε να ζούμε. Όσο αναπνέουμε… χωρίς να σημαίνει ότι θα σε ξεχάσουμε, ούτε εσένα, ούτε όλους τους άλλους…Έτσι πάει, αυτός είναι ο κανόνας: εσύ πέθανες, εγώ ζω. Μέχρι να πεθάνω κ εγω. Και να ζήσουν άλλοι. Βαριά καθήκοντα… πως να ναι ελαφρές οι συνειδήσεις;"